Χρύσα Κοκκινοπούλου
Άρχισα πραγματικά να ζω στα 55 μου.
Την ηλικία που όλοι γύρω σου περιμένουν να έχεις ήδη «παραδοθεί».
Να αποδεχτείς όσα έτυχαν,
να αρκεστείς σε αυτά που έχεις,
να κάθεσαι και να βλέπεις τις μέρες να φεύγουν.
Μα εγώ δεν ήθελα να αρκεστώ.
Μέχρι τότε ήμουν η γυναίκα που «έπρεπε» να είμαι.
Η καλή σύζυγος, η μάνα που τα δίνει όλα, η σιωπηλή στήριξη πίσω από όλους.
Μόνο που για μένα δεν είχε μείνει τίποτα.
Παντρεύτηκα μικρή, όπως έκαναν τότε.
Αγάπησα έναν άντρα που ποτέ δεν με αγάπησε αρκετά.
Σιγά σιγά έγινα σκιά.
Η μέρα μου ήταν καθήκοντα, υποχρεώσεις, σιωπηλές υποχωρήσεις.
Έπνιγα τα δάκρυα μου κάτω από το ντους, έθαβα τον θυμό μου πίσω από ένα χαμόγελο στο τραπέζι.
Κι όμως, εκείνος έλεγε ότι
«δεν ήμουν πια η ίδια».
Είχε δίκιο.
Δεν ήμουν.
Ήμουν πιο κουρασμένη,
πιο άδεια, πιο γκρίζα.
Κι ύστερα, μια μέρα,
χωρίς πολλά λόγια, έφυγε.
Απλά έφυγε.
Νόμιζα ότι θα διαλυθώ.
Περίμενα τον πόνο να με τσακίσει.
Κι όμως… αυτό που ένιωσα ήταν αλλιώτικο.
Ήταν σαν μια μεγάλη ανάσα μετά από χρόνια.
Σαν μια σιωπή που δεν με τρόμαζε,
αλλά με τύλιγε.
Για πρώτη φορά ήμουν μόνη.
Αλλά όχι κενή.
Μόνη… και ζωντανή.
Κι εκεί άρχισα να ψάχνω ποια είμαι.
Συνειδητοποίησα ότι δεν ήξερα
ούτε το πιο απλό:
το αγαπημένο μου χρώμα, το φαγητό που μ’ αρέσει, τι θέλω να κάνω τα απογεύματά μου όταν δεν ανήκω σε κανέναν.
Τα χέρια μου δεν ήξεραν πού να πάνε όταν δεν κρατούσαν πιάτα ή ρούχα.
Ήταν δύσκολο.
Αλλά και λυτρωτικό.
Μια μέρα δεν στρώθηκε το κρεβάτι.
Την επόμενη βγήκα να περπατήσω χωρίς προορισμό.
Και κάποια στιγμή αγόρασα εισιτήριο χωρίς να δώσω εξηγήσεις σε κανέναν.
Θυμάμαι τη μέρα που στάθηκα μόνη μπροστά στη θάλασσα.
Χωρίς βιασύνη,
χωρίς να με περιμένει κανείς.
Έκλαψα.
Έκλαψα για τη γυναίκα που ξόδεψα,
αλλά και για αυτήν που γεννιόταν εκείνη τη στιγμή.
Ναι… ξαναγεννήθηκα στα 55
Σήμερα δεν έχω σύντροφο,
μα έχω ζωή .
Μαγειρεύω όταν πεινάω,
όχι γιατί «πρέπει».
Καθαρίζω για μένα, όχι για να με κρίνουν.
Δεν ντύνομαι για να αρέσω,
αλλά για να νιώθω όμορφα.
Δεν ρωτάω κανέναν για άδεια.
Ξαναβρήκα παλιούς φίλους,
γνώρισα νέους.
Έγινα η καλύτερη παρέα του εαυτού μου.
Και ξέμαθα να ντρέπομαι για τη χαρά.
Μια φορά, μια γειτόνισσα με ρώτησε:
«Μόνη σου ταξιδεύεις,
σε αυτήν την ηλικία;»
Κι εγώ χαμογέλασα.
Γιατί ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα στ’ αλήθεια ελεύθερη.
Στον καθρέφτη βλέπω τις ρυτίδες μου.
Αλλά δεν με τρομάζουν πια.
Γιατί κάθε γραμμή είναι ιστορία.
Και κάθε ιστορία, κομμάτι της απελευθέρωσής μου.
Άργησα, ναι.
Μα άνθισα.
Κι αυτό είναι το μόνο που μετράει.
Τώρα ξέρω:
Ποτέ δεν είναι αργά να επιστρέψεις σε σένα.
Ποτέ δεν είναι αργά να αρχίσεις ξανά.
Κι αν αυτή η αρχή είναι με τον ίδιο σου τον εαυτό… τότε είναι η πιο αληθινή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Οιοσδήποτε θίγεται από άρθρο ή σχόλιο που έχει αναρτηθεί στο oxafies.com , μπορεί να μας ενημερώσει, στο oxafies@gmail.com ώστε να το αφαιρέσουμε άμεσα. Ομοίως και για φωτογραφίες που υπόκεινται σε πνευματικά δικαιώματα.
Στo oxafies.com ακούγονται όλες οι απόψεις . Αυτό δε σημαίνει ότι τις υιοθετούμε η ότι συμπίπτουν με τις δικές μας .