Ο ανεκπλήρωτος έρωτας – αγάπη

Όλοι μιλάνε καθημερινά για τις σχέσεις, τον έρωτα και την αγάπη, αλλά ελάχιστοι επιλέγουν να μιλήσουν για το θέμα του ανεκπλήρωτου έρωτα-αγάπης. Δεν είναι τυχαίο. Η ανεκπλήρωτη αγάπη είναι αυτή που παραμένει πάντα στο σκοτάδι της ψυχής του κάθε ανθρώπου που την έχει βιώσει.
Η ανεκπλήρωτη αγάπη είναι επώδυνη και πολύ προσωπική, χωρίς ίχνος εγωισμού, απλά με μία απογοήτευση από την μία αλλά και μια αίσθηση ιδανικού από την άλλη. Βρίσκεται μέσα μας και μας ακολουθεί πάντα
και παντού. Είναι αυτή που δεν απομυθοποιείται ποτέ, δεν περνά δοκιμασίες, δε φθείρεται και παραμένει κρυμμένη μέσα μας παρασύροντάς μας πολλές φορές σε κύκλους συναισθημάτων και σκέψεων, ονείρων και επιθυμιών που ίσως να μην έχουν καν σχέση με την πραγματικότητα, παρά μόνο τη δική μας.
Η αίσθηση του ανεκπλήρωτου
Η ανεκπλήρωτη αγάπη είναι μία έννοια πολύ βαθιά και έντονη, ένα «απωθημένο» που πάντα θα ζει κάπου βαθιά μέσα μας, ακόμα και όταν μπορεί να ζούμε ευτυχισμένα στο πλάι ενός άλλου συντρόφου. “Μοιάζει περισσότερο με μια χαμένη μάχη, αλλά όχι με έναν χαμένο πόλεμο…” χαρακτήρισαν κάποιοι, “γιατί πάντα περιμένουμε… σε αυτή ή σε μία επόμενη ζωή να τελειώσουμε αυτό που αφήσαμε μισό”.
Και αν ποτέ συμβεί τελικά, τότε συνήθως ή επέρχεται η πλήρης καταστροφή ή ένας πραγματικά πολύ έντονος έρωτας και μία νέα αρχή που θα ανεβάσει στα ουράνια και τους δυο.

Η ανεκπλήρωτη αγάπη και ο ανεκπλήρωτος έρωτας αφήνουν ένα μόνιμο ερωτηματικό στην ψυχή το οποίο μπορεί να καίει για μέρες, μήνες, χρόνια… ίσως και για πάντα. Στιγματίζει την καρδιά και γενικότερα τη ζωή μας, γι’ αυτό οι περισσότεροι αποφεύγουν να το εξωτερικεύουν, ακόμη και να μιλάνε γι’ αυτό.
Ανεκπλήρωτος έρωτας και στάση ζωής
Όσο και να θέλουμε να ξεφύγουμε από αυτό, πάντα θα υπάρχει γραμμένο με μελάνι μέσα μας. Μία αγάπη που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, ένας έρωτας που έκαιγε αλλά δεν μας παρέδωσε ποτέ στη λαίλαπά του, μία ανάμνηση που ήθελε να δημιουργηθεί αλλά δεν τα κατάφερε. Βασανιστικός και πάντα παρών, εξαντλητικός, μπορεί να περνά και να κάνει τη στάση του σε στιγμές της ζωής σου που αυτός επιλέγει. Και εσύ… θεατής πια της ίδιας σου της ζωής, απλά παρατηρείς και σκέφτεσαι, χωρίς πολλές φορές να μπορείς να κάνεις οτιδήποτε άλλο… ξέροντας απλά ότι αυτή είναι και η στάση που πρέπει να κρατήσεις.

-Ρούλα Μος-
 .tsouxtres.gr/