Του Χρήστου Καπούτση
Με εκβιαστικά διλήμματα όπως, «Μνημόνιο ή χρεοκοπία» ή «δραστική περικοπή μισθών και συντάξεων ή καθόλου μισθούς και συντάξεις» , επιβλήθηκαν στο Ελληνικό Λαό πολιτικές άγριας
λιτότητας από τον Μάιο του 2010, όταν η χώρα με απόφαση της Κυβέρνησης του Γ.Α. Παπανδρέου υπήχθη στον έλεγχο της ΤΡΟΙΚΑΣ.
Το Μνημόνιο δεν είναι απλά ένα πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων νεοφιλελεύθερης κατεύθυνσης, αλλά είναι μια ολέθρια πολιτική, πιο άγρια ακόμη και από τον Θατσερισμό. Οδηγεί στην διάλυση των κρατικών δομών, στην κατεδάφιση του κράτους πρόνοιας, στην εξαθλίωση των συνταξιούχων, σε εργασιακή αιχμαλωσία τους «τυχερούς» που έχουν ακόμη δουλειά παρότι υπαμείβονται (στην καλύτερη περίπτωση) και στην αποδυνάμωση της Δημοκρατίας, μέσω της ακύρωσης της θεμελιώδους συνταγματικής επιταγής που είναι ασφαλώς η Λαϊκή Κυριαρχία και η προστασία της εργασίας.
Οι πολιτικές που εμπνεύστηκαν και εφάρμοσαν οι Μνημονιακές Κυβερνήσεις και η ΤΡΟΙΚΑ
απέτυχαν. Ανώτατα στελέχη του Δ.Ν.Τ., κορυφαίοι οικονομολόγοι και τραπεζίτες συνομολογούν ότι η πολιτική λιτότητας που εφαρμόστηκε στην Ελλάδα απέτυχε οικτρά !!
Και όμως, τα κορυφαία στελέχη των διαδοχικών Μνημονιακών Κυβερνήσεων, όχι μόνο δεν αισθάνονται την ανάγκη να ζητήσουν συγνώμη από τον Ελληνικό Λαό ή έστω να εξηγήσουν τα αίτια της αποτυχημένης πολιτικής τους, αλλά αντίθετα δηλώνουν υπερήφανοι, διότι «έσωσαν» την Ελλάδα!! Και το χειρότερο, επιμένουν πεισματικά στην ίδια αποτυχημένη πολιτική της λιτότητας…
Η ρήξη λοιπόν με το μνημονιακό μέτωπο (Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ , τα καθεστωτικά ΜΜΕ, τους μιντιάρχεςmegaλοεργολάβους, τους αεριτζήδες και φοροφυγάδες επιχειρηματίες και τα παπαγαλάκια της Δημοσιογραφίας) , είναι αναπόφευκτη, ως έσχατο μέσο υπεράσπισης της ανεξαρτησίας του ελληνικού «Κράτους- Έθνους» και του χειμαζόμενου Ελληνικού Λαού.
Η επίδειξη πολιτικής πυγμής εναντίον απεργών και εξαθλιωμένων εργαζομένων, θα έχει και πολιτικό κόστος για την Κυβέρνηση. Ο χαρακτηρισμός των απεργιών ως αντικοινωνικών εκδηλώσεων από την Κυβέρνηση και τα καθεστωτικά ΜΜΕ, έχει μάλλον πρόσκαιρα οφέλη.
Οι μέχρι και σήμερα υποτονικές αντιδράσεις των θυμάτων της Μνημονιακής πολιτικής, θα πρέπει να προβληματίζουν, παρά να καθησυχάζουν την Κυβέρνηση.
Πλησιάζουμε στο σημείο ΜΗΔΕΝ, όπου ένα τυχαίο γεγονός θα πυροδοτήσει κοινωνική έκρηξη, με απρόβλεπτες εξελίξεις!
.triklopodia.gr/
Η Αλήθεια με απλά λόγια, λογική και τεκμήρια-αποδείξεις
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο άρθρο κάνει μια αρκετά καλή αποτίμηση των 2 χρόνων μνημονίου.
Πολλοί θα σοκαριστούν από την ωμότητα της φράου Αντζελα . Ιδιαίτερα η φράση που της αποδίδεται πως το πρόγραμμα "πρέπει να πονέσει". Ή ακόμα και η ειρωνεία της: "και γω θα 'θελα να κόψω το χρέος μου στο μισό". Αλλά άμα το καλοσκεφτούμε τόσο οι διάλογοι όσο και η αφήγηση ακουμπάνε στη λογική.
Βέβαια χαλάει κάπως το στόρυ της προδοσίας, σύμφωνα με το οποίο ο Γιώργος Παπανδρέου δεν διαπραγματεύτηκε και ξεπούλησε την πατρίδα, αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα. Ο Καμμένος άλλωστε έχει αποφανθεί για του λόγου το αληθές.
Πάρτο και να λες κι ευχαριστώ τού είπε σε απλά ελληνικά η φράου . Αλλά έτσι είναι ο κόσμος μας. Σκληρός. Ιδίως όταν είσαι ζήτουλας. Και ακόμα πιό σκληρός όταν είσαι ζήτουλας-ψωροπερήφανος.
Και η "μαγκιά" Βενιζέλου απέναντι στους τροϊκανούς είχε το ενδιαφέρον της. Το καινούργιο όμως στοιχείο είναι η αποκάλυψη πως η ανάκληση του δημοψηφίσματος από το Βενιζέλο έγινε ερήμην του Παπανδρέου.
Τελικά ο Γιώργος, αν και έδρασε μονομερώς απέναντι στους εταίρους μας, μάλλον είχε δίκιο. Το αστείο είναι ότι τον καταγγέλλουν για ασυνεννοησία με τους ευρωπαίους, αυτοί που συνάμα τον κατηγορούν γιατί ήταν πολύ συνεργάσιμος μαζί τους.
Επτά μήνες μετά το περίφημο δημοψήφισμα που θα κατέστρεφε την Ελλάδα και θα έθετε σε αμφισβήτηση την παραμονή της χώρας στο ευρώ, (όπως μας είπε και ο Ευάγγελος), είμαστε ακριβώς στο ίδιο σημείο. Δεν αποφασίζουμε ούτε το ένα ούτε το άλλο. Βαδίζουμε συνεχώς σε τεντωμένο σχοινί, ελπίζοντας σε κάποιο μαγικό σχέδιο που θα προκύψει από μία αριστοτεχνική διαπραγμάτευση και το οποίο θα μας σώσει.
Ίσως διακατέχομαι από τον νεοφιλελεύθερο κυνισμό της καγκελαρίου, ίσως κι από έναν ωμό ρεαλισμό απέναντι στη ζοφερή πραγματικότητα, όμως αυτό το σχέδιο που ονειρεύονται πολλοί, δεν πρόκειται να μας δοθεί ποτέ. Όσο κάνουμε καθυστερήσεις και πετάμε την μπάλα στην εξέδρα τόσο πιό πολύ βουλιάζουμε.