Στη διάρκεια της τελευταίας εβδομάδας, ο Πολ Κρούγκμαν δημοσίευσε στην στήλη του στους Τάιμς της Νέας Υόρκης 16 σύντομα άρθρα. Τα 11 από αυτά αφορούσαν ένα θέμα που, εκτός από οικονομικές, πήρε και σημαντικές πολιτικές διαστάσεις.
Στις 16 Απριλίου έγραφε:
Της Έλενας Παπαδοπούλου για το TVXS.gr
«Το επιστημονικό οικοδόμημα των οικονομικών της λιτότητας στηρίχθηκε κατά κύριο λόγο σε δύο ακαδημαϊκές εργασίες που χρησιμοποιήθηκαν κατα κόρον στην δημοσιονομική πολιτική χωρίς να ελεγχθούν επαρκώς. Ο λόγος είναι ότι έλεγαν αυτό που οι Πολύ Σοβαροί Άνθρωποι [1] ήθελαν να ακούσουν. Η πρώτη -που γρήγορα έγινε το νούμερο ένα αποδεικτικό στοιχείο για τους θιασώτες της «επεκτατικής
πολιτικής λιτότητας»- είναι εκείνη των Αλεσίνα και Αρντάνια και αφορά τις μακροοικονομικές συνέπειες της λιτότητας. Δυστυχώς, εκτός του ότι το κείμενο αυτό αδυνατεί να διακρίνει τις περιπτώσεις των χωρών που μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν νομισματική πολιτική, από εκείνες που δεν μπορούσαν, αποδείχθηκε ότι ο τρόπος με τον οποίο μετρούσαν τη λιτότητα ήταν ολότελα λανθασμένος. Όταν το ΔΝΤ χρησιμοποίησε έναν καταλληλότερο τρόπο μέτρησής της, αποκαλύφθηκε ότι η επίδραση της περιοριστικής πολιτικής ήταν όντως περιοριστική...
Η δεύτερη εργασία, η απήχηση της οποίας οφείλεται στα συμπεράσματα με τα οποία εξόπλιζε τον κόσμο των Πολύ Σοβαρών Ανθρώπων, ήταν αυτή των Ράινχαρτ και Ρογκόφ, σχετικά τις αρνητικές επιπτώσεις του χρέους στην ανάπτυξη. Σύντομα όλοι «γνώριζαν» ότι φρικτά πράγματα μπορούν να συμβούν σε μια χώρα όταν το χρέος της ξεπεράσει το 90% του ΑΕΠ».
Της Έλενας Παπαδοπούλου για το TVXS.gr