Όταν γεννιόμαστε, έχουμε ένα πλούσιο ενεργειακό πεδίο (τα μωρά έχουν πολύ ενέργεια, γι’ αυτό και αρέσει σε όλους να τα πιάνουν και να τα αγκαλιάζουν). Επειδή όμως είναι εξαιρετικά σπάνιο να γεννηθεί ένα άτομο σε οικογένεια όπου το σπίτι και τα μέλη της οικογένειας θα περιβάλλονται από υψηλές δονήσεις και φως, και επειδή ο περισσότερος κόσμος έχει ενεργειακές μαύρες τρύπες στο είναι του, τα παιδιά που μεγαλώνουν στα περιβάλλοντα αυτά, σιγά σιγά χάνουν την ενέργειά τους, την οποία την απορροφούν συνήθως οι γονείς - και μάλιστα οι γονείς βαμπιρίζουν τα παιδιά τους με ουκ ολίγους τρόπους. Ορισμένα σοκ που το παιδί βιώνει καθώς μεγαλώνει, όπως τσακωμοί των γονιών, ασθένειες, χωρισμοί και άλλες αρνητικές καταστάσεις που δημιουργούν μια δυναμική δύνη απορρόφησης ενέργειας (σαν μαύρες τρύπες), αποκόβουν κομμάτια του ενεργειακού πεδίου του παιδιού. Και είναι αυτή η απώλεια ενέργειας που βιώνεται σαν ψυχικό τραύμα, παρά το εξωτερικό γεγονός καθεαυτό. Είναι καιρός οι ψυχολόγοι να το συνειδητοποιήσουν αυτό και να μην ασχολούνται σε ένα στείρο διανοητικό επίπεδο με τα τραύματα των ανθρώπων, αλλά να καταλάβουν ότι τα ψυχικά τραύματα ουσιαστικά είναι απώλεια κομματιών της ψυχής, απώλεια κομματιών του ενεργειακού πεδίου, απώλεια ενέργειας – ο άνθρωπος δεν είναι ένα ρομπότ φτιαγμένο από κρέας, έχει μια λεπτοφυή και περίπλοκη ενεργειακή φυσιολογία που διαπερνά και επηρεάζει την υλική φυσιολογία (από το ενεργειακό μας σώμα με τα μπλοκαρίσματά του και τα κενά ενέργειας ξεκινούν οι ασθένειες).
Και όσο μεγαλώνει κανείς (και ζει την τυπική ζωή ενός μέσου ανθρώπου όπου οι ηδονές παίζουν πρώτο ρόλο, και φυσικά οι ηδονές είναι η βασική αιτία απώλειας ενέργειας) χάνει κι άλλη ενέργεια, και ο πτωχός πτωχεύει περισσότερο, φτάνοντας έτσι στα γεράματα να γίνει το άτομο ένα κινητό βαμπίρ ενέργειας, αντί με τη πείρα της ζωής να έχει καταστεί σε πηγή σοφίας και ενέργειας. Αυτή είναι η θλιβερή κατάληξη του υλισμού και των ανθρώπων που ζουν με αρνητικότητα, ταυτισμένοι με τα υλικά άγχη και τις ηδονές.
