Πως αγρίεψαν έτσι όλοι. Πως μας κατάντησαν κινούμενες σκιές; Όπου κι αν στρέψεις το βλέμμα θα δεις πρόσωπα με την ίδια έκφραση σκυθρωπά αγέλαστα λες κα φόρεσαν όλοι οι άνθρωποι τούτης της χώρας το ίδιο προσωπείο . Το χαμόγελο έφυγε από τα χείλη τους, και απόχτησαν μόνιμη έκφραση πέτρινη .. βλέμμα γυάλινο απλανές βλέμμα ...φευγάτου...λες και οι μυς του προσώπου τους να έχουν παρελυσει... καμιά σύσπαση καμιά έκφραση... ματιά παγερή απόκοσμη...τις πιο πολλές φορές δε μιλάνε καν μεταξύ τους κι όταν μιλάνε δεν κοιτάζονται σχεδόν ποτέ στα μάτια Κι αν διασταυρωθούν τα βλέμματα διακρίνεις στα μάτια τους φόβο, απόγνωση, αμηχανία... κι ύστερα από λίγο, το βλέμμα τους χάνεται, φεύγει σε διαφορετικές κατευθύνσεις, εκεί που η σκέψη κόλλησε, εκεί που σταμάτησε η ζωή τους.. εκεί που ο χρόνος τους πάγωσε .μερικές φορές ξεχνάνε ποιοι είναι, ποιος είναι ο ρόλος τους, γιατί βρίσκονται εκεί που βρίσκονται , από πότε βρίσκονται εκεί.
Κ.Δ.