Στην Ελλάδα οι έμποροι αγωνίζονται να μην ανοίγουν
τις Κυριακές γιατί ο κόσμος δεν έχει χρήματα να αγοράσει ούτε τις
καθημερινές... Γιατί, εδώ καράβια χάνονται βαρκούλες αρμενίζουν...
Οι φαρμακοποιοί αγωνίζονται να μην πωλούνται τα βρεφικά γάλατα, οι κρέμες ενυδάτωσης και οι βιταμίνες στα σούπερ μάρκετ.
Οι εκδότες και οι συγγραφείς αγωνίζονται να μην καταργηθεί η ενιαία τιμή
πώλησης των βιβλίων. Έτσι κανένας δεν μπορεί να κάνει εκπτώσεις στα
βιβλία, δεν λειτουργεί ο ανταγωνισμός και επιδοτούνται βιβλιοπωλεία, ενώ
οι εκδότες έχουν σταθερά περιθώρια κέρδους και το κεφάλι τους ήσυχο. Το
κόστος το πληρώνει ο αναγνώστης που δεν έχει επιλογή για να διαλέξει το
ίδιο βιβλίο σε φθηνότερη τιμή.
Οι δικηγόροι αγωνίζονται να διατηρήσει η κυβέρνηση διάφορες δουλειές και
επιβαρύνσεις επί συμβολαίων, δανείων κ.λπ. αλλά και τους περιορισμούς
στη δημιουργία εταιρειών νομικών υπηρεσιών όπου ο πολίτης θα μπορούσε να
βρει ουσιαστική νομική υποστήριξη σε ανταγωνιστικές τιμές...
Οι μηχανικοί αγωνίζονται να διατηρηθούν οι κατώτατες τιμές σε υψηλά μη
διαπραγματεύσιμα επίπεδα έτσι ώστε να έχουν όλοι χωρίς μεγάλη προσπάθεια
ένα αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης.
Οι δημοσιογράφοι ως παρακοιμώμενοι και εκβιάζοντες της εξουσίας
αγωνίζονται για τη διατήρηση του αγγελιοσήμου, της υποχρεωτικής
δημοσίευσης των ισολογισμών προκειμένου να απολαμβάνουν ασφαλιστική
κάλυψη χωρίς ασφαλιστική εισφορά. Οι δημοσιογράφοι και ιδίως οι
συνδικαλιστικές τους ενώσεις σφυρίζουν αδιάφορα και δεν θέτουν θέμα
σύγκρουσης συμφερόντων όταν το ίδιο άτομο εργάζεται σαν δημοσιογράφος
και παράλληλα σαν υπάλληλος υπουργείων, κομμάτων, τραπεζών και
επιχειρήσεων... Μετά διαμαρτύρονται για συνθήματα όπως αλήτες, ρουφιάνοι
δημοσιογράφοι και δυσανασχετούν γιατί ο μέσος πολίτης δεν
συμπεριλαμβάνει τη δημοσιογραφία στα τίμια επαγγέλματα...
Οι αγρότες διεκδικούν το προνόμιο να μην κόβουν αποδείξεις και να μην διατηρούν βιβλία εσόδων εξόδων.
Οι αθίγγανοι διεκδικούν τα προνόμιο να διεξάγουν γενικό εμπόριο περί
παντός του επιστητού χωρίς αποδείξεις, έσοδα - έξοδα και άρα φορολόγηση,
ενώ παράλληλα διεκδικούν το προνόμιο της παραμονής των οικισμών τους
εκτός δικαιοδοσίας του κράτους...
Οι γαλακτοβιομήχανοι και οι γαλακτοπαραγωγοί διεκδικούν το προνόμιο να
ορίζει το κράτος τις ημέρες που καθορίζουν το φρέσκο από το μη φρέσκο
γάλα έτσι ώστε να μην γίνονται εισαγωγές και πωλούν αμφότεροι σε
υψηλότερες τιμές.
Η συνέπεια είναι στην Ελλάδα να πληρώνουμε το ακριβότερο γάλα...
Οι βουλευτές διατηρούν το προνόμιο να έχουν το μεγαλύτερο μέρος του
εισοδήματος αφορολόγητο προκειμένου να αμείβονται αξιοπρεπώς και να μην
είναι επιρρεπείς στο χρηματισμό και τις επιρροές.
Υπάρχουν εκατοντάδες άλλες αγκυλώσεις που διατηρούν συντεχνιακά προνόμια για διάφορες κατηγορίες...
Προσθέστε σ’ όλα αυτά και τους κρατικούς φόρους και εισφορές που είναι
οι υψηλότεροι στην Ευρώπη και θα έχετε την ακριβότερη χώρα στην Ευρώπη
και οσονούπω την φτωχότερη.
Κάθε μια επιβάρυνση χωριστά είναι μικρή αλλά αθροιζόμενες όλες αφαιρούν ένα σημαντικό ποσό.
Κάθε μια από τις παραπάνω κατηγορίες διαθέτει μια ντουζίνα περισσότερο ή
λιγότερο λογικά (ή που η ίδια θεωρεί λογικά) επιχειρήματα.
Κάθε μια ξεχωριστά δεν δημιουργεί πρόβλημα στο κόστος ζωής ή το κόστος παραγωγής. Αθροιζόμενες όμως δημιουργούν...
Αυτός είναι ο λόγος που στην Ελλάδα το ίδιο προϊόν είναι ακριβότερο από
την υπόλοιπη Ευρώπη και στην Ευρώπη ακριβότερο από τις ΗΠΑ.
Για τις ακριβές τιμές φταίνε οι υψηλοί φόροι και το υψηλό κόστος που
δημιουργεί η έλλειψη ανταγωνισμού και τις άλλες στρεβλώσεις που
προκαλούν μύριες κρατικές ρυθμίσεις υπέρ συντεχνιών...
Δεν ξέρω πόσο σκόπιμο είναι να προσπαθήσει κάποιος να απαντήσει σε κάθε μια περίπτωση χωριστά.
Η απλή και στέρεη απάντηση που μπορεί να αντιληφθεί ο καθένας που δεν
είναι ειδικός είναι πως οι χώρες της Ευρώπης και της Δύσης που έχουν
λιγότερους κανόνες προστασίας, μικρότερη ρυθμιστική παρέμβαση από το
κράτος και δίνουν έμφαση στον ανταγωνισμό, προσφέρουν υψηλότερους
μισθούς και τα προϊόντα πωλούνται σε χαμηλότερες τιμές.
Οι χώρες που δίνουν έμφαση στον ανταγωνισμό δημιουργούν μεγαλύτερη ευημερία για τις κοινωνίες τους.
Πχ. Η προστασία του γάλακτος...
Σαν επιχειρήματα επιστρατεύονται απλοϊκά επιχειρήματα η εγκυρότητα των
οποίων έχει καταρριφθεί από την οικονομική επιστήμη εδώ και αιώνες και
από την ιστορική εμπειρία εδώ και δεκαετίες...
Λέει ένας γαλακτοπαραγωγός από την Κρήτη, επιστολή του οποίου μου εστάλη
και δημοσιεύω παρακάτω. Καλύτερα να αγοράζεις γάλα ελληνικό με 100 ευρώ
παρά εισαγόμενο με 50 ευρώ. Γιατί με το εγχώριο γάλα τα 100 ευρώ μένουν
στην ελληνική αγορά και ένα μέρος επιστρέφει σε σένα, γιατί κάποιος
άλλος θα έχει εισόδημα να αγοράσει τα δικά σου προϊόντα ή υπηρεσίες.
Το να ανταλλάσσουμε μεταξύ μας υπηρεσίες και προϊόντα σε υψηλές τιμές
δεν οδηγεί στην ευημερία αλλά τη φτώχεια. Αν ανταλλάσσουμε μεταξύ μας
προϊόντα σε υψηλές τιμές η παραγωγική υποδομή της χώρας γίνεται μη
ανταγωνιστική. Αν τα ελληνικά προϊόντα είναι πιο ακριβά δεν μπορούν να
εξαχθούν. Αν δεν υπάρχουν έσοδα από εξαγωγές δεν μπορούν να
χρηματοδοτηθούν εισαγωγές. Και καλά να μην εισάγουμε καταναλωτικά
προϊόντα (που δεν βλέπω το λόγο) αλλά δεν θα έχουμε συνάλλαγμα να
εισάγουμε και ζωοτροφές, φάρμακα για τα ζώα που παράγουν γάλα, λιπάσματα
και φυτοφάρμακα για την παραγωγή ζωοτροφών κλπ.
Θα πει κάποιος αυτό αποτελεί κίνητρο να παράξουμε μόνοι μας αντιβιοτικά,
λιπάσματα κλπ. Αυτή η άποψη είναι κουτή. Αυτό είναι το μοντέλο της
αυτάρκειας που προσπάθησε να οικοδομήσει ο Ενβερ Χότζα στην Αλβανία και
το μόνο που κατάφερε είναι να κάνει τους Αλβανούς να λιμοκτονούν...
Η εμπειρία δείχνει πως οι λαοί και οι οικονομίες που επικεντρώνουν τις
προσπάθειες στους τομείς που έχουν συγκριτικά πλεονεκτήματα και
επιτρέπουν το μεγαλύτερο δυνατό και διεθνή ανταγωνισμό απολαμβάνουν οι
εργαζόμενοι μεγαλύτερα εισοδήματα και οι κοινωνίες μεγαλύτερη ευημερία.
Βλέπε: Λιγότερο κράτος φθηνότερες τιμές...
Το φτηνό γάλα βλάπτει την οικονομία…
Το φτηνό γάλα βλάπτει την οικονομία…
Είναι προτιμότερο για την οικονομία να αγοράζει ο καταναλωτής το γάλα
100 ευρώ από τον Έλληνα παραγωγό, από το να το αγοράζει 50 ευρώ από τον
Ολλανδό παραγωγό, γιατί στην πρώτη περίπτωση τα 100 ευρώ θα αλλάξουν δύο
τρεις φορές χέρια εντός της Ελλάδας, αντιθέτως στην δεύτερη περίπτωση
θα φύγουν εκτός Ελλάδας 50 ευρώ, για πάντα.
Κ.Στούπας
capital.gr
http://politika-gr.blogspot.gr