Όταν τα καλά και συμφέροντα των ολίγων, βαφτίζονται δημόσιο συμφέρον.
Του Δημήτρη Κλαράκη
Έχει καταντήσει κοινοτυπία, ειδικά την τελευταία τριετία των μνημονίων, ακόμα και το πιο επαχθές για το λαό μέτρο να εξαγγέλλεται με την αόριστη επίκληση του δημοσίου συμφέροντος, τη διασφάλιση της δημοκρατίας και της ομαλότητας. Τελικά όμως τι είναι αυτό το αόριστο δημόσιο συμφέρον, ποιους εξυπηρετεί και πως τελικά εννοεί ο καθένας μας τη δημοκρατία.
Πως εξειδικεύονται σήμερα όλες αυτές οι έννοιες στην καθημερινή πρακτική άσκησης της διακυβέρνησης του τόπου και ποιους εν τέλει εξυπηρετούν.
Δεν εντάσσεται άραγε στο δημόσιο συμφέρον η διαφάνεια, η χριστή διοίκηση, η πολιτική δεοντολογία και η λογοδοσια αξιωματουχων, όπως και η ανάγκη πλήρους ενημέρωσης των πολιτών για κρίσιμα ζητήματα, η κοινωνική δικαιοσύνη, η λήψη ορθών πολιτικών αποφάσεων, η οικονομική σταθερότητα κοκ. Με ποιο ορισμό του δημοσίου συμφέροντος άραγε ορίζεται ότι οι πολλοί θα θυσιάζονται για τους λίγους με την επίκληση όλως γενικόλογα κάποιας ποθούμενης δημοσιονομικής εξυγίανσης, η οποία τεκμηριώνεται με την επιστημονική και τεχνοκρατική τάχα αναφορά σε μπερδεμένους αριθμούς, συχνά μάλιστα, όπως πλειστάκις αποδείχθηκε, παραποιημένους προκειμένου να εκβιάσουν ένα συμπέρασμα. Δεν κομίζω γλαύκας εις Αθήνας, αλλά ο πιο εύκολος τρόπος να πει κανείς δημοσίως τεκμηριωμένα ψέματα είναι η επιλεκτική αναφορά σε μεμονωμένους αριθμούς και οικονομικά στοιχεία καταλήγοντας στην αποδοχή της γνωστής ρήσης «όπου ευημερούν οι αριθμοί, δυστυχούν οι άνθρωπο»..
Εν τέλει για ποια δημοσιονομική εξυγίανση μιλάμε, η οποία αποτελεί το υπέρτατο αγαθό χάριν του οποίου θυσιάζονται κοινωνικά δικαιώματα, όταν ενσυνειδήτως με τις ακολουθούμενες πολιτικές ωθούνται στο περιθώριο και τη φτώχεια μεγάλα στρώματα της κοινωνίας. Αν ως δημοσιονομική εξυγίανση ορίζουμε στην πράξη τη διάσωση μιας οικονομικής ελίτ και μερικών τραπεζών σε βάρος όλων ημών των υπολοίπων, αν η επιβίωση ορισμένων οικονομικών συμφερόντων εξυπηρετείται από το δικό μας οικονομικό – κοινωνικό θάνατο και ισοπέδωση, από την αποδόμηση της κοινωνίας, να με συγχωρείτε αλλά με κανένα τρόπο δεν το αποδέχομαι ως δημόσιο συμφέρον που πρέπει μάλιστα να υπηρετήσω πιστά και σιωπηλά. Δημόσιο συμφέρον δεν είναι τα καλά και συμφέροντα των λίγων όσο και να βαφτίζουν κάποιοι το κρέας ψάρι για να μας το σερβίρουν ως χριστιανικό νηστίσιμο πιάτο που πρέπει να φάμε αδιαμαρτύρητα.
Δημοκρατία είναι μήπως απλά κάθε τέσσερα χρόνια με πανηγυρικό τρόπο να στήνουμε παραβάν, κάλπες να διενεργούμε εκλογές, να τρέχουμε σε προεκλογικές συγκεντρώσεις? Εκεί εξαντλείται η δημοκρατία μας? Μήπως καταλήξαμε να επενδύσουμε όλη τη δημοκρατική μας προσήλωση στο να διασφαλίσουμε ένα απαραίτητο προαπαιτούμενο της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, τη σε τακτά διαστήματα προσφυγή στη λαϊκή βούληση με τη διενέργεια εκλογών, αλλά χάσαμε την ουσία? Μήπως θεοποιήσαμε τη διαδικασία αλλά απωλέσαμε το σκοπούμενο? Μήπως οι πληγές από τις εκλογές βίας και νοθείας του παρελθόντος, μεταπολιτευτικά μας έκαναν να ασχοληθούμε αποκλειστικά με τη διασφάλιση της ορθής, ανόθευτης εκλογικής διαδικασίας και χάσαμε το νόημα της πολιτικής και του δημοκρατικού πολιτεύματος?
Τι είναι η δημοκρατία χωρίς ένα μίνιμουμ κοινωνικό κράτος πρόνοιας, χωρίς διασφαλισμένα στην πράξη δημόσια δωρεάν αγαθά, χωρίς παιδεία, υγεία, πολιτισμό, ασφάλεια, δικαιοσύνη για όλους τους πολίτες. Τι δημοκρατία είναι εκείνη όπου για να ασκήσεις κατοχυρωμένα δικαιώματα και να έχεις πρόσβαση σε αυτονόητα κοινωνικά αγαθά πρέπει να έχεις ανάλογα μεγάλο πορτοφόλι? Μήπως θυμίζει περισσότερο το τιμοκρατικό σύστημα του Σόλωνα, όπου οι πολίτες κατατάσσονταν σε κατηγορίες ανάλογα με τα εισοδήματα τους και βάσει αυτών είχαν και αντίστοιχα δικαιώματα?
Η υπερφορολόγηση δεν είναι ίδιον δημοκρατικών καθεστώτων, περισσότερο αρμόζει ιστορικά σε απολυταρχικά, ανελεύθερα καθεστώτα. Να αναφέρω εν τάχει ένα παράδειγμα από την αρχαία Αθήνα κατά την εποχή της τυραννίας του Ιππία (επιγόνου του Πεισίστρατου). Ο Ιππίας φορολόγησε τα μπαλκόνια, τις εξωτερικές σκάλες που οδηγούσαν σε πρώτο όροφο, τις αυλές και όσες πόρτες σπιτιών άνοιγαν προς τα έξω. Χαρακτήρισε όλα τα προαναφερόμενα κρατική περιουσία και είπε στους δημότες ότι τους ανήκε μόνον ό,τι δεν εξείχε από το σπίτι τους. Οι δημότες αναγκάστηκαν τότε για να τα διατηρήσου, να τα αγοράσουν από το κράτος (και σήμερα αυτό ουσιαστικά δε μας ζητούν με την πολλαπλή φορολόγηση της ακίνητης περιουσίας, να επαναγοράσουμε τα σπίτια μας).
Όλοι όσοι επικαλούνται σήμερα τη νομιμότητα και τη δημοκρατία για να νομοθετήσουν και εν συνεχεία εφαρμόσουν τα αντιλαϊκά και επαχθή μέτρα, εσκεμμένα ξεχνάνε πως σε μια δημοκρατία ο πολίτης δεν έχει μόνο φορολογικές υποχρεώσεις έχει και δικαιώματα, που οφείλει να του κατοχυρώνει το κράτος, παρέχοντας σε όλους την απρόσκοπτη πρόσβαση ασχέτως οικονομικής κατάστασης. Στις αστικές κοινοβουλευτικές δημοκρατίες, όπως ανεπτύχθησαν στο δυτικό κόσμο ιδίως μετά τη γαλλική επανάσταση, ο άνθρωπος είναι πολίτης, φορέας δικαιωμάτων και υποχρεώσεων και ουχί υπήκοος, αντικείμενο εξουσίασης και υπερφορολόγησης. Ακόμα και στην πρώτη μορφή δημοκρατίας που γνώρισε ο κόσμος, την άμεση δημοκρατία στην Αθήνα των κλασικών χρόνων, υπήρχε κοινωνικό κράτος. Θυμηθείτε το βοήθημα (τον καθημερινό οβολό) υπέρ του αδυνάτου, τα θεωρικά (δωρεάν εισιτήρια για το θέατρο) κλπ. Τα αυτονόητα του 5ου πχ αιώνα σήμερα τίθενται εν αμφιβολία στο όνομα τάχα ποιας δημοκρατίας?
Ο υπέρτατος νόμος είναι το Σύνταγμα μας. Στο άρθρο 1 παρ.3 ορίζει: «Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα.». Είναι ο κυρίαρχος λαός, που τόσο συχνά τον επικαλέστηκαν οι πολιτικοί μας ταγοί σε πλατείες και μπαλκόνια κατά το πρόσφατο παρελθόν. Κατά συνέπεια ο πυρήνας της δημοκρατίας μας είναι ο λαός, το συμφέρον του οποίου πρέπει να εξυπηρετείται σε κάθε περίπτωση από την άσκηση των εξουσιών, αυτό είναι το υπέρτατο συμφέρον πάνω και πέρα από κάθε άλλο. Η δημοκρατία τελικά είμαστε όλοι εμείς ως ενεργοί και συνειδητοποιημένοι πολίτες, στο βαθμό που είμαστε.
Το Σύνταγμα μας άλλωστε περιέχει ένα πλήρες πλαίσιο διατάξεων που θεμελιώνουν το κοινωνικό κράτος ως βασική υποχρέωση για τους εκάστοτε νομοθετούντες και ασκούντες στο όνομα του λαού την εξουσία. Κάποιοι στις κορώνες περί νομιμότητας, δημοκρατίας, δημοσιονομικής εξυγίανσης με ελαφρά την καρδία παρακάμπτουν θεμελιώδιες υποχρεώσεις του κράτους που αποτελούν τους πυλώνες του δημοκρατικού πολιτεύματος. Αντί άλλων επιχειρημάτων όλως συνοπτικά θα αναφέρω ενδεικτικά ορισμένες διατάξεις του Συντάγματος που πρέπει όλοι να γνωρίζουμε και να υπερασπιζόμαστε:
- “Αρθρο 16: (Παιδεία, τέχνη, επιστήμη):
1. H τέχνη και η επιστήμη, η έρευνα και η διδασκαλία είναι ελεύθερες η ανάπτυξη και η προαγωγή τους αποτελεί υποχρέωση του Kράτους ……… 2. H παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του Kράτους ……….
-’Αρθρο 17: (Προστασία της ιδιοκτησίας, απαλλοτρίωση)
1. H ιδιοκτησία τελεί υπό την προστασία του Kράτους……..
- Άρθρο 21 (Προστασία οικογένειας, γάμου, μητρότητας και παιδικής ηλικίας, δικαιώματα ατόμων με αναπηρίες)
1. H οικογένεια, ως θεμέλιο της συντήρησης και προαγωγής του Έθνους, καθώς και ο γάμος, η μητρότητα και η παιδική ηλικία τελούν υπό την προστασία του Kράτους….
3. Tο Kράτος μεριμνά για την υγεία των πολιτών και παίρνει ειδικά μέτρα για την προστασία της νεότητας, του γήρατος, της αναπηρίας και για την περίθαλψη των απόρων…….
-’Αρθρο 22: (Προστασία της εργασίας)
1. H εργασία αποτελεί δικαίωμα και προστατεύεται από το Kράτος, που μεριμνά για τη δημιουργία συνθηκών απασχόλησης όλων των πολιτών…….
5. Tο Kράτος μεριμνά για την κοινωνική ασφάλιση των εργαζομένων, όπως νόμος ορίζει.
Tο Kράτος λαμβάνει τα προσήκοντα μέτρα για τη διασφάλιση της συνδικαλιστικής ελευθερίας και την ανεμπόδιστη άσκηση των συναφών μ” αυτή δικαιωμάτων …
1. Η προστασία του φυσικού και πολιτιστικού περιβάλλοντος αποτελεί υποχρέωση του Κράτους και δικαίωμα του καθενός………..
“Αρθρο 25: (Αρχή του κοινωνικού κράτους δικαίου, προστασία θεμελιωδών δικαιωμάτων)
1. Τα δικαιώματα του ανθρώπου ως ατόμου και ως μέλους του κοινωνικού συνόλου και η αρχή του κοινωνικού κράτους δικαίου τελούν υπό την εγγύηση του Κράτους. Όλα τα κρατικά όργανα υποχρεούνται να διασφαλίζουν την ανεμπόδιστη και αποτελεσματική άσκησή τους………
Ας έλθουμε στο σήμερα και την πραγματικότητα που βιώνουμε όλοι και ας την προσεγγίσουμε με ειλικρίνεια. Όταν η υπερφορολόγηση οδηγεί ουσιαστικά στη δήμευση της ατομικής μας περιουσίας, όταν η ανεργία βάζει στο περιθώριο το 1/3 των συνανθρώπων μας, όταν μεγάλες μερίδες του πληθυσμού αδυνατούν πλέον να εξασφαλίσουν τα στοιχειώδη, όταν το κράτος από υπηρέτης του λαού μετατρέπεται σε φορομπήχτη δυνάστη είναι λογικό η κοινωνία να αντιδρά και να αρνείται να πειθαρχήσει προκειμένου να διασφαλίσει την επιβίωση της. Σήμερα όλοι μας αναζητούμε ελπίδα, ένα διαφορετικό κόσμο που είναι και εφικτός αλλά και αναγκαίος.
Οι έλληνες δεν είναι τα κακομαθημένα παιδιά του νότου, που θέλουν όλη μέρα καφέ και διασκέδαση, ακριβά αμάξια και καθόλου δουλειά. Δεν είναι αυτή η δική μου εικόνα για το μέσο Έλληνα. Οι Έλληνες αποζητούν μια δουλειά από την οποία να μπορούν να ζούν με αξιοπρέπεια, ελευθερία, δημοκρατία και ένα αίσθημα ασφάλειας για το μέλλον. Αν όλα αυτά είναι λάθος τότε ας είμαστε το λάθος στην ιστορία.
Οι άνθρωποι της γενιάς μου, απολαύσαμε την ομαλότητα, ηρεμία και την ανάπτυξη που σε κάποιο βαθμό επιτεύχθηκε στη μεταπολίτευση. Σήμερα έχουμε καθήκον και ιστορική ευθύνη απέναντι στην κοινωνία και τους ανθρώπους της να μπούμε μπροστά στον αγώνα για την ανατροπή όλων αυτών των νεοφιλελεύθερων πολιτικών, των μνημονίων που ισοπεδώνουν τις ζωές μας.
Όλοι μας, είτε σταματήσαμε στη βασική εκπαίδευση, είτε συνεχίσαμε τις σπουδές σε κάποιο από τα ελληνικά ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα, που σήμερα θέλουν να απαξιώσουν πλήρως, μορφωθήκαμε χάρη στα χρήματα όλων των ελλήνων πολιτών οι οποίοι με τους φόρους που κατέβαλαν εξασφάλισαν τις απαραίτητες υποδομές (κτίρια, συγγράμματα, καθηγητές) για να υπάρχει δημόσια δωρεάν παιδεία προσιτή σε όλους. Απέναντι σε αυτή την κοινωνία, έχουμε σήμερα μια ιστορική ευθύνη, να είμαστε παρόντες στις εξελίξεις και να τις καθορίσουμε με τις δράσεις μας, με το δημόσιο λόγο μας, τις παρεμβάσεις μας. Αλλαγή και ανατροπή με ανάθεση δεν μπορεί να υπάρξει.
Το αύριο μας ανήκει και πρέπει να το διαμορφώσουμε οι ίδιοι για το καλό της κοινωνίας, για να εξυπηρετηθούν οι ανάγκες των πολλών, για να διασφαλιστεί η δημοκρατία με επίκεντρο τον άνθρωπο και τις ανάγκες του.
Έχει καταντήσει κοινοτυπία, ειδικά την τελευταία τριετία των μνημονίων, ακόμα και το πιο επαχθές για το λαό μέτρο να εξαγγέλλεται με την αόριστη επίκληση του δημοσίου συμφέροντος, τη διασφάλιση της δημοκρατίας και της ομαλότητας. Τελικά όμως τι είναι αυτό το αόριστο δημόσιο συμφέρον, ποιους εξυπηρετεί και πως τελικά εννοεί ο καθένας μας τη δημοκρατία.
Πως εξειδικεύονται σήμερα όλες αυτές οι έννοιες στην καθημερινή πρακτική άσκησης της διακυβέρνησης του τόπου και ποιους εν τέλει εξυπηρετούν.
Δεν εντάσσεται άραγε στο δημόσιο συμφέρον η διαφάνεια, η χριστή διοίκηση, η πολιτική δεοντολογία και η λογοδοσια αξιωματουχων, όπως και η ανάγκη πλήρους ενημέρωσης των πολιτών για κρίσιμα ζητήματα, η κοινωνική δικαιοσύνη, η λήψη ορθών πολιτικών αποφάσεων, η οικονομική σταθερότητα κοκ. Με ποιο ορισμό του δημοσίου συμφέροντος άραγε ορίζεται ότι οι πολλοί θα θυσιάζονται για τους λίγους με την επίκληση όλως γενικόλογα κάποιας ποθούμενης δημοσιονομικής εξυγίανσης, η οποία τεκμηριώνεται με την επιστημονική και τεχνοκρατική τάχα αναφορά σε μπερδεμένους αριθμούς, συχνά μάλιστα, όπως πλειστάκις αποδείχθηκε, παραποιημένους προκειμένου να εκβιάσουν ένα συμπέρασμα. Δεν κομίζω γλαύκας εις Αθήνας, αλλά ο πιο εύκολος τρόπος να πει κανείς δημοσίως τεκμηριωμένα ψέματα είναι η επιλεκτική αναφορά σε μεμονωμένους αριθμούς και οικονομικά στοιχεία καταλήγοντας στην αποδοχή της γνωστής ρήσης «όπου ευημερούν οι αριθμοί, δυστυχούν οι άνθρωπο»..
Εν τέλει για ποια δημοσιονομική εξυγίανση μιλάμε, η οποία αποτελεί το υπέρτατο αγαθό χάριν του οποίου θυσιάζονται κοινωνικά δικαιώματα, όταν ενσυνειδήτως με τις ακολουθούμενες πολιτικές ωθούνται στο περιθώριο και τη φτώχεια μεγάλα στρώματα της κοινωνίας. Αν ως δημοσιονομική εξυγίανση ορίζουμε στην πράξη τη διάσωση μιας οικονομικής ελίτ και μερικών τραπεζών σε βάρος όλων ημών των υπολοίπων, αν η επιβίωση ορισμένων οικονομικών συμφερόντων εξυπηρετείται από το δικό μας οικονομικό – κοινωνικό θάνατο και ισοπέδωση, από την αποδόμηση της κοινωνίας, να με συγχωρείτε αλλά με κανένα τρόπο δεν το αποδέχομαι ως δημόσιο συμφέρον που πρέπει μάλιστα να υπηρετήσω πιστά και σιωπηλά. Δημόσιο συμφέρον δεν είναι τα καλά και συμφέροντα των λίγων όσο και να βαφτίζουν κάποιοι το κρέας ψάρι για να μας το σερβίρουν ως χριστιανικό νηστίσιμο πιάτο που πρέπει να φάμε αδιαμαρτύρητα.
Δημοκρατία είναι μήπως απλά κάθε τέσσερα χρόνια με πανηγυρικό τρόπο να στήνουμε παραβάν, κάλπες να διενεργούμε εκλογές, να τρέχουμε σε προεκλογικές συγκεντρώσεις? Εκεί εξαντλείται η δημοκρατία μας? Μήπως καταλήξαμε να επενδύσουμε όλη τη δημοκρατική μας προσήλωση στο να διασφαλίσουμε ένα απαραίτητο προαπαιτούμενο της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, τη σε τακτά διαστήματα προσφυγή στη λαϊκή βούληση με τη διενέργεια εκλογών, αλλά χάσαμε την ουσία? Μήπως θεοποιήσαμε τη διαδικασία αλλά απωλέσαμε το σκοπούμενο? Μήπως οι πληγές από τις εκλογές βίας και νοθείας του παρελθόντος, μεταπολιτευτικά μας έκαναν να ασχοληθούμε αποκλειστικά με τη διασφάλιση της ορθής, ανόθευτης εκλογικής διαδικασίας και χάσαμε το νόημα της πολιτικής και του δημοκρατικού πολιτεύματος?
Τι είναι η δημοκρατία χωρίς ένα μίνιμουμ κοινωνικό κράτος πρόνοιας, χωρίς διασφαλισμένα στην πράξη δημόσια δωρεάν αγαθά, χωρίς παιδεία, υγεία, πολιτισμό, ασφάλεια, δικαιοσύνη για όλους τους πολίτες. Τι δημοκρατία είναι εκείνη όπου για να ασκήσεις κατοχυρωμένα δικαιώματα και να έχεις πρόσβαση σε αυτονόητα κοινωνικά αγαθά πρέπει να έχεις ανάλογα μεγάλο πορτοφόλι? Μήπως θυμίζει περισσότερο το τιμοκρατικό σύστημα του Σόλωνα, όπου οι πολίτες κατατάσσονταν σε κατηγορίες ανάλογα με τα εισοδήματα τους και βάσει αυτών είχαν και αντίστοιχα δικαιώματα?
Η υπερφορολόγηση δεν είναι ίδιον δημοκρατικών καθεστώτων, περισσότερο αρμόζει ιστορικά σε απολυταρχικά, ανελεύθερα καθεστώτα. Να αναφέρω εν τάχει ένα παράδειγμα από την αρχαία Αθήνα κατά την εποχή της τυραννίας του Ιππία (επιγόνου του Πεισίστρατου). Ο Ιππίας φορολόγησε τα μπαλκόνια, τις εξωτερικές σκάλες που οδηγούσαν σε πρώτο όροφο, τις αυλές και όσες πόρτες σπιτιών άνοιγαν προς τα έξω. Χαρακτήρισε όλα τα προαναφερόμενα κρατική περιουσία και είπε στους δημότες ότι τους ανήκε μόνον ό,τι δεν εξείχε από το σπίτι τους. Οι δημότες αναγκάστηκαν τότε για να τα διατηρήσου, να τα αγοράσουν από το κράτος (και σήμερα αυτό ουσιαστικά δε μας ζητούν με την πολλαπλή φορολόγηση της ακίνητης περιουσίας, να επαναγοράσουμε τα σπίτια μας).
Όλοι όσοι επικαλούνται σήμερα τη νομιμότητα και τη δημοκρατία για να νομοθετήσουν και εν συνεχεία εφαρμόσουν τα αντιλαϊκά και επαχθή μέτρα, εσκεμμένα ξεχνάνε πως σε μια δημοκρατία ο πολίτης δεν έχει μόνο φορολογικές υποχρεώσεις έχει και δικαιώματα, που οφείλει να του κατοχυρώνει το κράτος, παρέχοντας σε όλους την απρόσκοπτη πρόσβαση ασχέτως οικονομικής κατάστασης. Στις αστικές κοινοβουλευτικές δημοκρατίες, όπως ανεπτύχθησαν στο δυτικό κόσμο ιδίως μετά τη γαλλική επανάσταση, ο άνθρωπος είναι πολίτης, φορέας δικαιωμάτων και υποχρεώσεων και ουχί υπήκοος, αντικείμενο εξουσίασης και υπερφορολόγησης. Ακόμα και στην πρώτη μορφή δημοκρατίας που γνώρισε ο κόσμος, την άμεση δημοκρατία στην Αθήνα των κλασικών χρόνων, υπήρχε κοινωνικό κράτος. Θυμηθείτε το βοήθημα (τον καθημερινό οβολό) υπέρ του αδυνάτου, τα θεωρικά (δωρεάν εισιτήρια για το θέατρο) κλπ. Τα αυτονόητα του 5ου πχ αιώνα σήμερα τίθενται εν αμφιβολία στο όνομα τάχα ποιας δημοκρατίας?
Ο υπέρτατος νόμος είναι το Σύνταγμα μας. Στο άρθρο 1 παρ.3 ορίζει: «Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα.». Είναι ο κυρίαρχος λαός, που τόσο συχνά τον επικαλέστηκαν οι πολιτικοί μας ταγοί σε πλατείες και μπαλκόνια κατά το πρόσφατο παρελθόν. Κατά συνέπεια ο πυρήνας της δημοκρατίας μας είναι ο λαός, το συμφέρον του οποίου πρέπει να εξυπηρετείται σε κάθε περίπτωση από την άσκηση των εξουσιών, αυτό είναι το υπέρτατο συμφέρον πάνω και πέρα από κάθε άλλο. Η δημοκρατία τελικά είμαστε όλοι εμείς ως ενεργοί και συνειδητοποιημένοι πολίτες, στο βαθμό που είμαστε.
Το Σύνταγμα μας άλλωστε περιέχει ένα πλήρες πλαίσιο διατάξεων που θεμελιώνουν το κοινωνικό κράτος ως βασική υποχρέωση για τους εκάστοτε νομοθετούντες και ασκούντες στο όνομα του λαού την εξουσία. Κάποιοι στις κορώνες περί νομιμότητας, δημοκρατίας, δημοσιονομικής εξυγίανσης με ελαφρά την καρδία παρακάμπτουν θεμελιώδιες υποχρεώσεις του κράτους που αποτελούν τους πυλώνες του δημοκρατικού πολιτεύματος. Αντί άλλων επιχειρημάτων όλως συνοπτικά θα αναφέρω ενδεικτικά ορισμένες διατάξεις του Συντάγματος που πρέπει όλοι να γνωρίζουμε και να υπερασπιζόμαστε:
- “Αρθρο 16: (Παιδεία, τέχνη, επιστήμη):
1. H τέχνη και η επιστήμη, η έρευνα και η διδασκαλία είναι ελεύθερες η ανάπτυξη και η προαγωγή τους αποτελεί υποχρέωση του Kράτους ……… 2. H παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του Kράτους ……….
-’Αρθρο 17: (Προστασία της ιδιοκτησίας, απαλλοτρίωση)
1. H ιδιοκτησία τελεί υπό την προστασία του Kράτους……..
- Άρθρο 21 (Προστασία οικογένειας, γάμου, μητρότητας και παιδικής ηλικίας, δικαιώματα ατόμων με αναπηρίες)
1. H οικογένεια, ως θεμέλιο της συντήρησης και προαγωγής του Έθνους, καθώς και ο γάμος, η μητρότητα και η παιδική ηλικία τελούν υπό την προστασία του Kράτους….
3. Tο Kράτος μεριμνά για την υγεία των πολιτών και παίρνει ειδικά μέτρα για την προστασία της νεότητας, του γήρατος, της αναπηρίας και για την περίθαλψη των απόρων…….
-’Αρθρο 22: (Προστασία της εργασίας)
1. H εργασία αποτελεί δικαίωμα και προστατεύεται από το Kράτος, που μεριμνά για τη δημιουργία συνθηκών απασχόλησης όλων των πολιτών…….
5. Tο Kράτος μεριμνά για την κοινωνική ασφάλιση των εργαζομένων, όπως νόμος ορίζει.
-’Αρθρο 23: (Συνδικαλιστική ελευθερία)
Tο Kράτος λαμβάνει τα προσήκοντα μέτρα για τη διασφάλιση της συνδικαλιστικής ελευθερίας και την ανεμπόδιστη άσκηση των συναφών μ” αυτή δικαιωμάτων …
-Αρθρο 24: (Προστασία του περιβάλλοντος)
1. Η προστασία του φυσικού και πολιτιστικού περιβάλλοντος αποτελεί υποχρέωση του Κράτους και δικαίωμα του καθενός………..“Αρθρο 25: (Αρχή του κοινωνικού κράτους δικαίου, προστασία θεμελιωδών δικαιωμάτων)
1. Τα δικαιώματα του ανθρώπου ως ατόμου και ως μέλους του κοινωνικού συνόλου και η αρχή του κοινωνικού κράτους δικαίου τελούν υπό την εγγύηση του Κράτους. Όλα τα κρατικά όργανα υποχρεούνται να διασφαλίζουν την ανεμπόδιστη και αποτελεσματική άσκησή τους………
Ας έλθουμε στο σήμερα και την πραγματικότητα που βιώνουμε όλοι και ας την προσεγγίσουμε με ειλικρίνεια. Όταν η υπερφορολόγηση οδηγεί ουσιαστικά στη δήμευση της ατομικής μας περιουσίας, όταν η ανεργία βάζει στο περιθώριο το 1/3 των συνανθρώπων μας, όταν μεγάλες μερίδες του πληθυσμού αδυνατούν πλέον να εξασφαλίσουν τα στοιχειώδη, όταν το κράτος από υπηρέτης του λαού μετατρέπεται σε φορομπήχτη δυνάστη είναι λογικό η κοινωνία να αντιδρά και να αρνείται να πειθαρχήσει προκειμένου να διασφαλίσει την επιβίωση της. Σήμερα όλοι μας αναζητούμε ελπίδα, ένα διαφορετικό κόσμο που είναι και εφικτός αλλά και αναγκαίος.
Οι έλληνες δεν είναι τα κακομαθημένα παιδιά του νότου, που θέλουν όλη μέρα καφέ και διασκέδαση, ακριβά αμάξια και καθόλου δουλειά. Δεν είναι αυτή η δική μου εικόνα για το μέσο Έλληνα. Οι Έλληνες αποζητούν μια δουλειά από την οποία να μπορούν να ζούν με αξιοπρέπεια, ελευθερία, δημοκρατία και ένα αίσθημα ασφάλειας για το μέλλον. Αν όλα αυτά είναι λάθος τότε ας είμαστε το λάθος στην ιστορία.
Οι άνθρωποι της γενιάς μου, απολαύσαμε την ομαλότητα, ηρεμία και την ανάπτυξη που σε κάποιο βαθμό επιτεύχθηκε στη μεταπολίτευση. Σήμερα έχουμε καθήκον και ιστορική ευθύνη απέναντι στην κοινωνία και τους ανθρώπους της να μπούμε μπροστά στον αγώνα για την ανατροπή όλων αυτών των νεοφιλελεύθερων πολιτικών, των μνημονίων που ισοπεδώνουν τις ζωές μας.
Όλοι μας, είτε σταματήσαμε στη βασική εκπαίδευση, είτε συνεχίσαμε τις σπουδές σε κάποιο από τα ελληνικά ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα, που σήμερα θέλουν να απαξιώσουν πλήρως, μορφωθήκαμε χάρη στα χρήματα όλων των ελλήνων πολιτών οι οποίοι με τους φόρους που κατέβαλαν εξασφάλισαν τις απαραίτητες υποδομές (κτίρια, συγγράμματα, καθηγητές) για να υπάρχει δημόσια δωρεάν παιδεία προσιτή σε όλους. Απέναντι σε αυτή την κοινωνία, έχουμε σήμερα μια ιστορική ευθύνη, να είμαστε παρόντες στις εξελίξεις και να τις καθορίσουμε με τις δράσεις μας, με το δημόσιο λόγο μας, τις παρεμβάσεις μας. Αλλαγή και ανατροπή με ανάθεση δεν μπορεί να υπάρξει.
Το αύριο μας ανήκει και πρέπει να το διαμορφώσουμε οι ίδιοι για το καλό της κοινωνίας, για να εξυπηρετηθούν οι ανάγκες των πολλών, για να διασφαλιστεί η δημοκρατία με επίκεντρο τον άνθρωπο και τις ανάγκες του.