Στεφανία Λυγερού:
Κανονικά το σωστό (αυτό που πρέπει να κάνουμε) είναι
πολυυυυυ εμφανές, ό,τι άλλο υπάρχει είναι σκέψεις που δημιουργούμε για να μην
το κάνουμε. Πχ το τσιγάρο ξέρω ότι πρέπει να το κόψω, αυτό που με κάνει να
συνεχίζω να καπνίζω είναι οι σκέψεις που δημιουργώ μόνη μου για να μην
παιδευτώ/αλλάξω/ξεβολευτώ. (Γι' αυτό δείχνει σαν να μην είναι εμφανές -το τι
πρέπει να κάνω-, επειδή «οι απόψεις μου διίστανται».)
Κάτι άλλο τώρα. Όταν ήμουν η Στε τελεία
(αυτό είναι, δεν υπάρχει τίποτε άλλο), το διαφορετικό δεν ήταν ότι δεν
επενέβαινε ΑΥΤΕΞΟΥΣΙΑ το μυαλό μου για να με μπερδέψει, αλλά ότι δεν εστίαζα (στις
σκέψεις που παρήγαγε), άρα
δεν του έδινα καθόλου δύναμη, άρα μπορούσα να το
προσπεράσω, γι’ αυτό γινόταν τόσο εμφανές το σωστό (και μονόδρομος) κι έτσι
αναγκαστικά το έκανα (μου άρεσε δεν μου άρεσε, με βόλευε δεν με βόλευε,
μπορούσα δεν μπορούσα).
Οι περισσότεροι άνθρωποι ΕΘΕΛΟΥΣΙΑ (και
καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής τους) παράγουν σκέψεις κατασταλτικές (αυτό που
χονδροειδώς λέμε δικαιολογίες). Όταν τα πράγματα δεν κάθονται όπως τα θέλουν
κατασκευάζουν σκέψεις ικανές να τους κάνουν να ανεχτούν/αντέξουν τις
καταστάσεις ως έχουν (καταστάσεις που δεν είναι καθόλου του γούστου τους).
Και μετά ακούς αυτές τις ωραίες
μεγαλοστομίες, όπως: η ζωή είναι πολύ μικρή για να μην την ζεις όπως θες...
Στην πράξη όμως, αν ζήσεις ασυμβίβαστος (αν προτιμάς το τίποτα από το κάτι
λιγότερο από αυτό που θες) καταντάς ακραίος, πωρωμένος, μονομερώς εστιασμένος, και
εν τέλει προβληματικός.
Πού βρίσκεται το ιδεατό μέσον;