Χρωστάω και δεν μπορώ, δεν ξερω πως......
Το τηλέφωνο κουδουνίζει, διάφοροι αριθμοί,
διαφορετικοί δηλαδή κάθε φορά, άγνωστα
νούμερα, ενδεικτικά όμως απο που...!
Κάποιες φορές απάντησα, τόλμησα σχεδόν!
Σε άνθρωπο-ρομπότ μιλούσα για την πραγματικότητα
σε ένα απρόσωπο τηλέφωνο.
Δεν μπορώ, δεν φτάνουν, το καταλαβαίνετε...
Και πότε μπορείτε;!!
Δεν ξέρω, τί να σας υποσχεθώ;
'Οταν μου δίναν το δάνειο, είχα και μισθό και δώρα τα
Χριστούγεννα, το Πάσχα και υπήρχε δυνατότητα.
Μετά, ήρθαν οι βάρβαροι, έβαλαν θηλιά στο κράτος,
βρήκαν αφέντες που ξεπουλάγαν τη χώρα λίγη λίγη,
στη σκιά, σε σκοτεινούς ατραπούς, για το καλό της
αφεντιάς τους (νόμιζαν)!
'Ετσι, άδειασαν τα ταμεία, έκλεψαν τη σοδειά μας,
με τους κυβερνώντες συνομώτες στο έγκλημα,
μείναμε γυμνοί αλυσοδεμένοι!
Οι Τράπεζες αδιαφορούν ή μπορεί, να είναι ηθικοί
αυτουργοί οι ίδιοι!
Οι δρόμοι άδειασαν, καταστήματα έβαλαν λουκέτο,
υπάλληλοι λιμοκτονούν στα ξαφνικά!
Μην το σκέφτεσαι, λες....
Δε γίνεται, ίσως για λίγες στιγμές, όταν γελάει
ο ήλιος και είσαι έξω!
'Οταν κλαίει ή γελάει ένα μωρό.
'Οταν δεν κρυώνεις ή δεν πεινάς...
Μετά όμως σαν νυχτώνει, έρχονται οι σκέψεις,
ξανακουδουνίζει το τηλέφωνο με τον ξένο αριθμό!
Ταμπελίτσες στους δρόμους: ΠΕΙΝΑΩ ΒΟΗΘΗΣΤΕ!
Προσπερνάμε σκεπτικοί, προσγειωμένοι στην
πραγματικότητα, που αποφεύγουμε να συζητάμε
για να μη γίνει μίζερο ρούχο πάνω μας!
Γιατί έμαθα να σκέφτομαι; Αναρωτιέμαι!
Γιατί να νοιάζομαι;
Ποιός έκανε λάθος στον κόσμο μας;
'Ημουν κι εγώ "εκεί";
Προσπαθώ να διαφυλάξω την ελευθερία μου,
να μην καταπατηθεί, να μην εγκλωβιστεί στα
υλικά, τα φθαρτά, μα.....
Το τηλέφωνο ξαναχτυπά επίμονα!
Είναι σαν πληγή, που δε λέει να κλείσει, που
δεν υπάρχει τρόπος προστασίας της.
Και μένει ανοιχτή να αιμοραγεί και να "πονά".
Αυτό δεν είναι δίκαιο παιχνίδι!
Το νιώθω, με κλέβουν και
μου ζητάνε τα ρέστα απο πάνω!
Γελοίοι που δεν σηκώνει γέλιο καν η υπόθεση!
Γυρίζω την πλάτη, στα σκοτάδια τους
και προχωρώ...........
Εύχομαι να είμαστε πολλοί
στο δρόμο
προς το φως,
την Ανθρώπινη ελευθερία!