Με τις πόρτες της Βουλής ανοικτές, χωρίς κάγκελα, χωρίς ΜΑΤ και μέτρα (τρομοκρατικής) τάξης, δεν άνοιξε μύτη. Δεν έγινε ούτε μία παραφωνία.
Χθες αποδείχτηκε ότι η δημοκρατία εδώ γεννήθηκε κι εδώ ζεί ακόμη. Λαβωμένη, αλλά ζεί. Φυλακισμένη αλλά ζωντανή.
Έχουμε (ξανα)κερδίσει το δικαίωμα να συναθροιζόματε ελεύθερα και αυθόρμητα, να (δια)δηλώνουμε ειρηνικά την βούλησή μας, μαζί με τα παιδιά μας, να ξαναγίνουμε ενεργοί πολίτες χωρίς τον φόβο του παρακράτους.
Χθες ο ελληνικός λαός πιό ώριμος από ποτέ και με την αίσθηση της ελευθερίας στην ψυχή, μαζεύτηκε να στηρίξει την κυβέρνησή του, γιατί έτσι θεωρεί ότι πρέπει αυτή τη στιγμή να κάνει. Αύριο μπορεί να (δια)δηλώσει κάτι άλλο.
Με τις πόρτες της Βουλής ανοικτές, χωρίς κάγκελα, χωρίς ΜΑΤ και μέτρα (τρομοκρατικής) τάξης, δεν άνοιξε μύτη. Δεν έγινε ούτε μία παραφωνία.
Χθες αποδείχτηκε ότι η δημοκρατία εδώ γεννήθηκε κι εδώ ζεί ακόμη. Λαβωμένη, αλλά ζεί. Φυλακισμένη αλλά ζωντανή.
Γιατί η έννοια της δημοκρατίας που είναι κατά βάθος το συνώνυμο του ανθρωπισμού, ζει εν σπέρματι στην καρδιά του κάθε έλληνα. Μαραζώνει κάποτε, καταπιέζεται, παγώνει, αλλά με την πρώτη καλοκαιρία πετάει φύλλα και δίνει καρπούς!
Το σχόλιο αυτό δεν είναι διθύραμβος, ούτε ελεγεία. Είναι διαπίστωση!
Διακατέχεται μόνον απ' τον ενθουσιασμό, τού: ''όταν θέλουμε, μπορούμε''!
Και δεν συμμερίζεται κατ' ελάχιστο την κριτική ότι δεν πρέπει στο ''όπλο'' αυτό της λαϊκής συγκέντρωσης να γίνεται ''κατάχρηση'' γιατί επέρχεται ''κόπωση'' και καταντάει αναποτελεσματικό.
Και στο κάτω -κάτω πότε είναι η πιό κρίσιμη στιγμή ώστε να δείξει ο πολίτης την συμπαράστασή του,
..αν όχι τώρα που τα λυσσασμένα θηρία της παγκοσμιοποίησης (εντός και εκτός συνόρων) νοιώθουν να τους πέρνουν την μπουκιά απ' το στόμα,
..και αντιδρούν ενστικτωδώς και δολοφονικά εναντίον μιάς χώρας κι ενός λαού;
Η καλή αρχή έγινε!
Ο πόλεμος τώρα μόλις άρχισε, και οι μάχες θα είναι πολλές.
Ο λαός δεν πρέπει να είναι απών!..