Η σιωπή σου, που σημαίνει, «δεν μιλώ», «δεν λέω γιατί ντρέπομαι, γιατί φοβάμαι, γιατί νομίζω ότι δεν αξίζει τον κόπο», δεν είναι σιωπή. Αλλά μία φλόγα και μία φωτιά που σου καίει τα σωθικά. Οι σκέψεις που σε κατακλύζουν, εκείνες τις στιγμές που βρίσκεσαι μόνο με εσένα, είναι αυτές που σε αποχαρακτηρίζουν, είναι γεμάτες από πόνο και από απόρριψη και κατάρριψη.
Έτσι οι άνθρωποι αυτές τις στιγμές τις αποφεύγουν, γιατί είναι στιγμές που μιλάει όλος ο εσωτερικός πόνος. Ένας πόνος που κατά τη διάρκεια της μέρας του λέμε να υποταχθεί, να δεχτεί, να γελάσει, να πει άλλα από αυτά που βγαίνουν στην επιφάνεια, γενικά δηλαδή οδηγούμαστε σε μία υποκριτική στάση. Αφού τον πόνο ή την ένσταση που έχουμε, μάθαμε να την βάζουμε στην σιωπή κατά τη διάρκεια της μέρας, όταν βγαίνει στην επιφάνεια της στιγμές που θα βρεθούμε μόνοι με τους εαυτούς μας, μας φέρνει σε δύσκολη θέση.
Η σιωπή αυτή είναι ένα βασανιστήριο που δεν ξέρουμε πώς να το αντιμετωπίσουμε. Έτσι το αντιμετωπίζουμε με φαγητό, με γλυκά, με ποτό, με τσιγάρο, με ένα χόμπι, με γυμναστική, με μία έξοδο, με περπάτημα. Αλλά όχι με διάλογο. Τι διάλογο ? Μα με το ίδιο μας το είναι, με το ίδιο μας το έσω. Θα αποφύγουμε κάθε συνύπαρξη μαζί του. Γιατί, αφού έχουμε συνηθίσει το δεν μιλάω, το μεταφέρουμε και σε μας τους ίδιους. Δεν επιτρέπουμε ούτε και σε εκείνες τις στιγμές το άδειασμα μας. Μας είναι πιο εύκολο να γεμίσουμε πάλι τις στιγμές μας με κάτι άλλο. Αλλά στον εσωτερικό μας πόλεμο, δεν θα δώσουμε διέξοδο. Η σιωπή γίνεται ένας δυνάστης και ο χειρότερος εχθρός μας. Ο δρόμος αυτός της «σιωπής», μεταφέρετε στον ύπνο μας και αρχίζουν οι αϋπνίες και εκεί αναζητούμε βοήθεια. Τότε θα πάρουμε ένα «σφυρί» που ακούει στο όνομα ηρεμιστικό για να μπορέσουμε να έχουμε σίγουρα αποτελέσματα στο «σιωπή- σταμάτα». Νιώθουμε τον τύραννο μυαλό να μας βασανίζει και αυτό το βασανιστήριο δεν το αντέχουμε. Βιώνουμε ένα μαρτύριο από το έσω μας και έτσι κάνουμε προσπάθειες να πετύχει αυτό το «σιωπή».
Η «σιωπή» θα «πετύχει» αλλά πάντα με τις απώλειες της. Επειδή κανένας δεν θέλει να με ακούσει, ούτε εγώ ο ίδιος τον εαυτό μου. Κανένας δεν θέλει να κάνει συζήτηση μαζί μου, ούτε εγώ ο ίδιος με μένα. Τότε το σώμα θα αναζητήσει τον αδύναμο «κρίκο» στο σώμα και θα αρχίσει εκεί να ρίχνει τις ενστάσεις της «σιωπής». Τότε ο αδύναμος κρίκος, που δεν είναι άλλος που δεν είναι άλλος από ένα όργανό μας, θα αρχίσει να έχει προβλήματα υγείας. Στην αρχή επιφανειακά και ύστερα χρόνια. Είναι η χρόνια σιωπή μας. Η σιωπή μας λοιπόν μετατρέπει το σώμα μας σε τοξικό και η φθορά του αρχίζει να φαίνεται.
Το να έχουμε ενστάσεις, λοιπόν, είναι απόλυτα φυσιολογικό. Το να μη συμφωνούμε με όλα όσα βλέπουμε και βιώνουμε επίσης είναι λογικό. Η σιωπή μπορεί να είναι ένας οδηγός, αλλά καλό είναι να μάθουμε να αδειάζουμε αυτή την σιωπή μας. Γιατί όσο γεμίζουμε το τσουβάλι αυτό της σιωπής χωρίς να το αδειάζουμε με διάλογο από μας για μας, θα γίνει βαρύ και ασήκωτο.
Ποια σιωπή λοιπόν ? Είναι σιωπή ? Είναι όντως στιγμές που δεν μιλάει καθόλου το μυαλό ? Μήπως η σιωπή είναι η εσωτερική μας πολυλογία ? Τότε μήπως να αλλάξω τίτλο και να βάλω το «δεν μιλάω» ? Να ψάξω να βρω τρόπους να περάσω στην πραγματική διάσταση της σιωπής ? Δηλαδή στο δεν σκέφτομαι ? Όχι μέσα από την αντικατάσταση μια κατάστασης ή επιβολής. Δηλαδή αν έχει το μυαλό μου μία ένσταση, να μη του βάλω κάτι άλλο να σκέφτεται, για να σταματήσει να με ενοχλεί, ούτε να του επιβάλλω μέσα από το σκέψου θετικά να αλλάξει τη σκέψη. Αλλά μέσα από τον διάλογο με μένα. Τότε η σκέψη αυτή ή οι σκέψεις αυτές που έχουν μπει στο mute θα αρχίσουν να έρχονται σε ισορροπία. Γιατί το mute δεν σημαίνει σιωπή, αλλά σημαίνει δεν θέλω να ακούσω τι μου λες και δεν δίνω καμία σημασία σε αυτό που λες. Αυτό κάνουμε ως προς τους εαυτούς μας. Είναι σαν να κλείνουμε απλώς τον ήχο του εσωτερικού μας πόνου. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει, αλλά ότι δεν θέλουμε να ακούσουμε. Αφού εγώ ο ίδιος δεν θέλω να ακούσω εμένα, πως έχω την απαίτηση να με ακούσουν οι άλλοι και να με καταλάβουν.
Το να μάθω να με ακούω και να διδαχτώ στον διάλογο με τον εαυτό μου είναι ένας δρόμος αρμονίας, ισορροπίας και τελικά υγείας. Ώσπου μία μέρα θα ανακαλύψω ότι ο καλύτερος φίλος του εαυτού μου είναι ο ίδιος μου ο εαυτός. Εκείνος είναι ο δάσκαλος μου κι εκείνος είναι αυτός που τα ξέρει όλα για μένα. Τότε όλες οι σχέσεις γύρω μου θα αλλάξουν χρώμα και θα έχουν όλες τους αρμονία. Γιατί η αρμονία πηγάζει από μας για μας. Οπότε από τη μέρα που θα έχω με τον εαυτό μου ειρήνη και αρμονία και όχι πόλεμο δε θα έχω πια καμία αντίσταση με τον εαυτό μου.
ετικέτα ( τέχνη ζωής )
Δωροθέα