Όλα όσα ποτέ δεν καταφέραμε να πούμε και ποτέ να γράψουμε, αλλά τα κρύψαμε βαθιά μέσα μας –κυριολεκτικά τα πνίξαμε– από φόβο, αυτά ήταν δυστυχώς οι πιο μεγάλες μας αλήθειες. Συμπέρασμα: Η αλήθεια βρίσκεται πίσω από τη σκηνή, μπροστά παίζεται το παραμύθι…
Ζούμε, Αγαπάμε, μισούμε, πονάμε…
Κι ύστερα;
Τίποτα.
Μένουμε μόνοι να σκεφτόμαστε χωρίς να ξέρουμε τι συμβαίνει…
Ψάχνουμε κάποιον για να σταθούμε, μα… δεν βρίσκουμε κανέναν.
Όλοι είναι για λίγο…
Μόλις κλείσει η πόρτα το πρόβλημα παραμένει δικό μας.
Και ξεκινάμε απ’ την αρχή.
Οι άνθρωποι σταματήσαμε να κοιταζόμαστε στα μάτια...
Τα μάτια έγιναν οθόνες και οι φωνές πληκτρολόγια…
http://mithymnaios.blogspot.gr