Όλη την προηγούμενη βδομάδα -και φυσικά χθες το πρωί- κορυφώθηκε η εκστρατεία τρομοκράτησης της εργατικής Αγγλικής τάξης και των φτωχότερων στρωμάτων του λαού μπροστά στο ενδεχόμενο της αποχώρησης της χώρας τους από την ΕΕ.
Στην νέα εκδοχή της ταινίας «Lost Worlds» εμφανίστηκαν οι συνήθεις ύποπτοι, όπως οι κκ Γιούνκερ, Τουσκ, Σόιμπλε, κλπ, κλπ.
Guest stars ο Γ.Γ του ΝΑΤΟ και φυσικά ο οίκος αξιολόγησης S&P που είπε –απείλησε δηλαδή ανοιχτά– ότι θα υποβαθμίσει το αξιόχρεο της Βρετανίας σε περίπτωση επικράτησης του Leave.
Παράλληλα, οι αγορές ήρθαν πολύ πρόωρα –κι ίσως και για να δημιουργήσουν το αναγκαίο κλίμα– να προεξοφλήσουν την επικράτηση του «in».
Φυσικά, το δημοψήφισμα αυτό, εκτός από την δολοφονία της Cox από τον ακροδεξιό, είχε κι απίστευτη βρωμιά και δυσωδία που σου προκαλούσε εκείνη την χαρακτηριστική εμετίλα της «δημοκρατίας» που έχει επικεφαλής έναν Μονάρχη και ένα εκ των δύο κοινοβουλίων της είναι γεμάτα Λόρδους που δεν εκλέγονται αλλά διορίζονται.
Από την μια, η ακροδεξιά πτέρυγα των Συντηρητικών και το ημιφασιστικό UKIP του Φάρατζ που αποτέλεσαν την καρδιά του «Leave» και βάσισαν την εκστρατεία τους στον εθνικισμό, στην ξενοφοβία και στον ρατσισμό.
Από την άλλη, ο παραδοσιακός δικομματισμός με τον «αριστερό» Κόρμπιν να παίρνει πάνω του την εκστρατεία του «in» -ιδίως μετά την δολοφονία της βουλευτού του– και να συνδέει την προστασία των εργατικών δικαιωμάτων, την προστασία του περιβάλλοντος, την διατήρηση του NHS, την ασφάλεια στην Ευρωπαϊκή ήπειρο και την ευημερία του λαού της χώρας του με την απόφαση υπέρ της παραμονής στην ΕΕ.
Την οποία ΕΕ θα την μεταρρυθμίσει με την βοήθεια φωτεινών μυαλών όπως ο Γιάνης Βαρουφάκης και ο Ματέο Ρέντσι.
Τι θλιβερή ιστορία,
θεέ μου! Το μόνο παρήγορο είναι πως κάηκε το χαρτί του Γιάνης μετά την ιδιαίτερα επιτυχημένη παρουσία του στην πολιτική σκηνή της Ελλάδας τον προηγούμενο χρόνο.
Θα μας τον παρουσιάζανε σήμερα σαν τον επόμενο σωτήρα που θα διαπραγματευόταν σκληρά για την «αλλαγή» της ΕΕ.
Παρά λοιπόν την επιτυχημένη χειραγώγηση των μαζών και την επικράτηση του φόβου, το στοίχημα τελικά δεν τους βγήκε.
Τα συμπεράσματα, πάντως, που μπορεί να εξαχθούν από το δημοψήφισμα αυτό για το «διαιρεμένο» πια βασίλειο και για την σύγχρονη «ιερά συμμαχία» της ΕΕ είναι σημαντικά γιατί επιβεβαιώνουν κάποιες πολύ σοβαρές αλλαγές στις πολιτικές ισορροπίες στην Ευρώπη.
1] Το Ηνωμένο Βασίλειο δεν είναι πια «ενωμένο». Η ψήφος υπήρξε όχι μονάχα ταξική – άτομα που έχουν λιγότερες ευκαιρίες και ανήκουν στην εργατική τάξη ψήφισαν «Leave», αλλά εμπεριείχε επίσης και συγκεκριμένα εθνικά χαρακτηριστικά. Η Αγγλία ψήφισε περισσότερο Brexit από την υπόλοιπη χώρα. Παραδόξως, το ίδιο έκανε και η Ουαλία. Η Αγγλία – εξαιρουμένου του Λονδίνου – δήλωσε περισσότερο ξενοφοβική και αντιευρωπαϊκή από την υπόλοιπη χώρα. Η Αγγλία είναι επίσης η μοναδική από τις 4 χώρες που δεν απολαμβάνει την σχετική της αυτονομία στα πλαίσια του βασιλείου και δεν έχει το δικό της κοινοβούλιο. Πολύ σύντομα οι εθνικιστές της Αγγλίας που έχει το 90% του πληθυσμού της Βρετανίας θα απαιτήσουν την δημιουργία ενός Αγγλικού κοινοβουλίου κατά τα πρότυπα του Σκωτικού και την αυτοδιαχείριση των εσόδων από την φορολογία των κατοίκων της Αγγλίας. Όποιος ανοίγει την πόρτα στον εθνικισμό δεν θα τον δει να περιορίζεται μονάχα στον Πολωνό υδραυλικό αλλά πολύ σύντομα θα τον δει και στην πόρτα του Σκωτσέζου, του Ουαλού και του Ιρλανδού συμπολίτη. Είναι απλά ζήτημα χρόνου.
2] Ο Κάμερον είναι ένας υπό προθεσμία πρωθυπουργός που δεν δείχνει ικανός να διαχειριστεί τα δύσκολα προβλήματα που κληρονομεί από το δημοψήφισμα. Είναι ένας νεκρός που κυκλοφορεί στους διαδρόμους και στις αίθουσες του κοινοβουλίου. Σύντομα – πολύ σύντομα – θα αποτελεί παρελθόν. Όσο αφορά τον Κόρμπιν είναι πραγματικά πολύ δύσκολο να αποφασίσει κανείς αν του αξίζει η λύπηση ή ο χλευασμός. Πολύ πιθανά να μην του αξίζει τίποτα απολύτως, αφού η ιστορία θα τον θυμάται ως τον θλιβερό απολογητή της ΕΕ. Θα μπορούσε ίσως να διάλεγε πιο προσεκτικά τους συμβούλους του και να μην στηριζόταν μονάχα ala card στην αριστερή πτέρυγα του κόμματος του. Τελικά διέλυσε και την τελευταία ελπίδα πως η κεντροαριστερά μπορεί να διαδραματίσει κάποιον ρόλο στα πολιτικά πράγματα της Βρετανίας. Πιο λίγος κι από τον Τόνι Μπλερ. Ο θεός ας τον συγχωρέσει.
3] Λέγεται – από τους ίδιους – πως οι Σκωτσέζοι δεν μπορούν να ζήσουν εκτός της ΕΕ. Λαμπρά! Πρώτα θα πρέπει να κερδίσουν την ανεξαρτησία τους, μετά να καταθέσουν αίτηση για να γίνουν μέλος της ΕΕ και στην συνέχεια να εκπληρώσουν τα 553 προαπαιτούμενα του δόκτορος. Τα οποία προαπαιτούμενα θα έκαναν ακόμα και την αγαπημένη των Σκωτσέζων Μάργκαρετ να ανατριχιάσει. Το SNP και η ηγεσία του, αφού έπαιξε μέχρι το τέλος το παιγνίδι των αγορών είναι καιρός να συνειδητοποίησει πως η παράσταση τελείωσε και να σταματήσει να μπουρδολογεί ασύστολα. Με SMS, Twitter και Likes δεν αποκτάς την ανεξαρτησία σου, ούτε φυσικά με το να βασίζεσαι σε ξεπουλημένες στις τράπεζες και στις πολυεθνικές ηγεσίες. Αρκετά με τα σκισμένα καλτσόν. Κάνει και κρύο στον Βρετανικό βορρά και πολλοί θα κρυολογήσουνε.
4] Οι αγορές – που είναι πάντα πάνω από τις δυτικές κοινωνίες – θα πιέσουν τις κυβερνήσεις της ΕΕ να τα βρουν γρήγορα με την Βρετανία. Οι Κασσάνδρες που έφερναν την οικονομική καταστροφή και τις δέκα πληγές των Φαραώ στο μεγάλο νησί θα διαψευστούν πολύ σύντομα. Η ΤΤΙΡ έρχεται με τα χίλια και θα δημιουργήσει την διευρυμένη εσωτερική αγορά που τόσο πολύ έχουν ανάγκη οι πολυεθνικές. Γρήγορα θα υπάρξει συμφωνία για το εμπόριο μεταξύ της Βρετανίας και της ΕΕ. Ας μην ξεχνάμε ότι η Γερμανία απέναντι στο ΗΒ έχει πολύ σημαντικό εμπορικό πλεόνασμα. Λέτε να επιθυμεί την μείωση των εξαγωγών της;
5] Χιλιάδες χάσανε τα λεφτά τους στα γραφεία στοιχημάτων. Ας πρόσεχαν. Το σορτάρισμα όμως που παίχτηκε στα δύο τελευταία 24ωρα πάνω στην στερλίνα αξίζει πολύ μεγαλύτερης προσοχής. Και πιθανότατα δικαστικής διερεύνησης. Θα είχε ενδιαφέρον να μάθουμε ποιοι αγόραζαν όταν έπεφτε η στερλίνα και ποιοι πουλούσαν χθες το βράδυ όταν με τα πλαστά γκάλοπ δημιουργούσαν το κατάλληλο κλίμα θριάμβου για το «in».
Τα επόμενα χρόνια παντού στην Ευρώπη τα αποσχιστικά εθνικιστικά και ακροδεξιά κινήματα θα πάρουν κεφάλι. Οι ώρες αυτής της ΕΕ και του κοινού νομίσματος στην μορφή που το ξέρουμε σήμερα είναι μετρημένες. Ένας στενός πυρήνας κρατών με κέντρο την Γερμανία θα συνεχίσουν το πείραμα. Οι υπόλοιποι θα πάρουν τον … πούλο. Μοναδικό ερωτηματικό η θέση της Γαλλίας. Αν κερδίσει τις προεδρικές εκλογές του 2017 η Λεπέν, θα είναι εκτός του σκληρού πυρήνα. Διαφορετικά, εντός.
Για το Προτεκτοράτο οι πολιτικές επιπτώσεις σε πρώτη φάση θα είναι ασήμαντες.
Το Προτεκτοράτο είναι εκτός τόπου και εκτός χρόνου και θα συνεχίσει να ασχολείται με την εφαρμογή των μνημονιακών του δεσμεύσεων και την παπαρολογία επί ασήμαντων θεμάτων και τους επόμενους μήνες.
Θρησκευτικά, απλή αναλογική, ανάπτυξη, κλπ.
Όμως τα έσοδα από τον τουρισμό θα καταρρεύσουν. Δεν θα είναι μόνο οι Βρετανοί που δεν θα έρθουν. Θα είναι και οι υπόλοιποι που θα φοβηθούν.
Τον Οκτώβρη το κενό του προϋπολογισμού θα είναι τεράστιο και θα απαιτηθούν νέα μέτρα.
Τα οποία θα ληφθούν με τον τρόπο που η ΠΔΦΑ προέβλεψε. Αυτόματα.
Όταν όμως θα βαρέσουν τα βιολιά και τα νταούλια στην κυρίως Ευρώπη, το Προτεκτοράτο θα βρεθεί με το δικό του νόμισμα ή με διπλό νόμισμα.
Καλά θα κάνουν οι Μενουμευρώπηδες να μαζεύουν αναμνηστικά από την ΕΕ. Σημαιάκια, κονκάρδες, παράσημα.
Να τα φοράνε σε κάθε επέτειο της Eurovision, να χαίρονται και να δακρύζουν μαζί.
Περασμένα μεγαλεία…
Με τούτα και με τα άλλα, τα χρόνια που έρχονται προβλέπονται δύσκολα μα και ενδιαφέροντα.
Να κλείσω το κείμενο με τα λόγια του Καστοριάδη που μας θύμισε ο Άρης προχθές:
«Η επανάσταση θα γίνει κατά τας γραφάς. Αλλά μπορεί και να μη γίνει.»
Κάτι που αριστεροί επί της γης μοιάζουν να έχουν ξεχάσει.
Και περιμένουν να ωριμάσει το φρούτο και να πέσει από το δέντρο για να το φάνε.
Δεν θα πέσει μόνο του.
Φιλιά από την Εσπερία Ηλίας
(Αγαπητέ Ηλία, μας τα έκαναν μπαλόνια 25 χρόνια τώρα πως όλα είναι μονόδρομος στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Και βέβαια, μονόδρομος η λιτότητα. Πάρτε τώρα τον μονόδρομο του Brexit, μπας και αντιληφθείτε πως στις δημοκρατίες δεν υπάρχουν μονόδρομοι. Μονόδρομοι υπάρχουν μόνο στον φασισμό. Και η Ευρωπαϊκή Ένωση εκφασίζεται με ταχύτατους ρυθμούς. Και απορεί -τάχα μου- γιατί συμβαίνει αυτό. Να είσαι καλά, Ηλία.)
pitsirikos