Διαβάζεις ποίηση. Τα λόγια σού βγάζουν ότι προέρχονται από έναν τρομερά ευαίσθητο, βαθύ, ψυχικό άνθρωπο. Τον γνωρίζεις και βλέπεις έναν κυνικό, απόμακρο, επιφανειακό άνθρωπο. Αυτομάτως θα διαγράψεις τον ποιητή. Παύει να υπάρχει. Κι ας είναι ο ποιητής ο πραγματικός εαυτός του κυνικού, αυτό το "κατά βάθος του" που λέμε.
Το τι είσαι κατά βάθος σου δεν έχει καμία σημασία αν δεν το εφαρμόζεις. Κανείς που φεύγει από την ζωή δεν μένει στις μνήμες των λοιπών ως αυτός που ήταν κατά βάθος του. Μόνο ό,τι εφάρμοσες, τήρησες, έκανες πράξη είσαι