Φουλ
σελήνη, φουλ ρομανταδα.Πάντα είχε μια ιδιαίτερη δύναμη αυτό το φως,το
μυστηριακό,απόκοσμο χλωμό φως του φεγγαριού.Εμπνέει εκείνους που θέλουν
να πάρουν δύναμη,εκείνους που νοιώθουν την ανάγκη να τραγουδήσουν για
παλιές ανεκπλήρωτες ή νέες αγάπες.Εκείνους που δεν πατάνε μόνο στην γη
αλλά και κάπου ανάμεσα.Ιστορίες γέννησε η μυθοπλάστης σελήνη,θρύλους και
παραδόσεις.Λατρεύτηκε ακόμα και σαν θεός,ένας Θεός του μυστηρίου και
της ανάγκης.Ένας σκοτεινός ιριδιζων θεός που έπαιρνε αλλά και έδινε,μια
ανταγωνίστρια του ήλιου που ενώ πάντα έμενε στην σκιά του,ασκούσε εκείνη την μαγική επιρροή, την μυθική αλληγορία,την ενσάρκωση μιας μούσας.Αν και καταδικασμένη πάντα σαν δεύτερη,λιγότερο φωτεινή ακόμα και ετερόφωτη,ποτέ δεν έπαψε να κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα από τον καθένα να κάνει.Να δημιουργεί παραμύθια,να δίνει ελπίδα, να διαλύει το απόλυτο σκοτάδι που πέφτει πάνω στην γη,όταν ο ήλιος μας εγκαταλείπει.Να μας κρατάει στοργικά παρέα όταν υπάρχει η μεγαλύτερη ανάγκη για φως. Μήπως να μάθουμε κάτι από αυτό;Μήπως πρέπει να μετανσάρκωνομαστε σε φεγγάρι στην ζωή μας για να δίνουμε έμπνευση,ελπίδα και δύναμη στους γύρω μας αλλά και σε εμάς τους ίδιους; Δεν είναι ανάγκη να γίνουμε όλοι ήλιοι ούτε να εκπέμπουμε εκείνο το φως που ζηλεύουν οι περισσότεροι.Ας γίνουμε φεγγάρια,φεγγάρια όμορφα,φεγγάρια ρομαντικά,φεγγάρια για φεγγαραδες στις όμορφες αναμνήσεις της ζωής μας.
kostasdrosakis.wordpress.com