Της Αγγελικής Στόγια
Ο Γιάννης Ευαγγελίδης, που αγαπήθηκε πολύ μέσα απ'το ρόλο του ως αρχηγός Χρυσολωράς στο «Καλημέρα Ζωή» του Νίκου Φώσκολου, γεννήθηκε στην Αθήνα και σπούδασε στη Δραματική Σχολή Θεάτρου Τέχνης του Κάρολου Κουν.
Αποφοίτησε όμως από τη Δραματική Σχολή των Βασίλη Διαμαντόπουλου-Ειρήνης Καλκάνη το 1964. Σπούδασε ακόμη σκηνοθεσία κινηματογράφου στη Σχολή Λυκούργου Σταυράκου και υπήρξε ο μοναδικός πρόεδρος του βραχύβιου συλλόγου σπουδαστών δραματικών σχολών με την επωνυμία Θέσπις το 1983. Στο ενεργητικό του έχει έναν γάμο, αυτόν με τη Βίλμα Τσακίρη με την οποία απέκτησαν μία κόρη, την Καλλιόπη κι έναν γιο τον Κωνσταντίνο.
Ο σπουδαίος Έλληνας ηθοποιός σε μια συνέντευξη χείμαρρο μιλάει για όλους και όλα στο govastileto.gr, με αφορμή την επιστροφή του στο σανίδι.
- Κύριε Ευαγγελίδη, τι σας έκανε να επιστρέψετε στο θεατρικό σανίδι και να αποδεχτείτε να συμμετέχετε στον θίασο «Δέκα μικροί νέγροι»;
Η σύνθεση του θιάσου, η ομάδα με άλλα λόγια. Οι τρεις τουλάχιστον, που από παλιά είτε είχα συνεργαστεί μαζί τους είτε τους εκτιμώ για την επαγγελματική τους συνέπεια – Σώζος, Ζαχάρωφ και Σταμούλης – στάθηκαν η αφορμή. Όταν είδα πως και η υπόλοιπη διανομή δεν υστερούσε σε τίποτα από τους παραπάνω συναδέλφους, δεν μου έκανε καρδιά να κάτσω στη βολή μου και στο σπίτι μου.
Και βέβαια πρέπει να αναφέρω και τον σκηνοθέτη της παράστασης, τον Γιώργο Φρατζεσκάκη. Δεν είχα την τύχη να συνεργαστώ άλλοτε μαζί του, είχα όμως δει δουλειές του και μου ήταν αρκετό.
- Εμείς, έχουμε ακόμα στο μυαλό μας το ρόλο που απογείωσε και την καριέρα σας στο «Καλημέρα ζωή» του Νίκου Φώσκολου, ως αρχηγός της Αστυνομίας. Σας λείπει η τηλεόραση και ποιος ο λόγος που δεν σας βλέπουμε;
Και εγώ έχω ακόμα στο μυαλό μου, την πρώτη επαφή μου με την τηλεόραση, πριν 44 χρόνια (το 1971), με τον «Παράξενο Ταξιδιώτη» σε σενάριο του Γιάννη Φίλιππα και σκηνοθεσία του Κώστα Κουτσομύτη. Οι τρεις από τους βασικούς συντελεστές εκείνης της σειρά, ο συγγραφέας Γιάννης Φίλιππας, ο Αλέκος Αλεξανδράκης και ο Αλέξης Δαμιανός, για να αναφέρω τους μεγάλους απόντες από τη ζωή μας, είναι που μου λείπουν πάνω απ’ όλα. Όπως μου λείπουν και πολλοί που είχα την τύχη να συνεργαστώ μαζί τους στα τόσα σήριαλ που έγραψα επάνω στα πλατό και στα πενήντα χρόνια μου επάνω στο θεατρικό σανίδι. Ο Μάνος Κατράκης, η Καρέζη, ο Νίκος Ρίζος, ο Μυράτ, η Βούλα Ζουμπουλάκη, ο Ντίνος Ηλιόπουλος, ο Χόρν και τόσοι άλλοι… Μα θα μου πεις: Τι κάνεις, προσκλητήριο απόντων; Όχι. Κάνω προσκλητήριο στη μνήμη μας, που τείνει να σβήσει αβασάνιστα, το έργο ανθρώπων που με πάθος στερήσεις και αυταπάρνηση κάτω απ’ την αδιαφορία της πολιτείας έδωσαν τον αγώνα για να μας ανοίξουνε το δρόμο. Ένα πλατύ άνοιγμα πολιτισμού που καταντάει να γίνει λασπουριά και αδιέξοδο με την αδιαφορία του υποτιθέμενου Υπουργείου Πολιτισμού μας. Δεν είναι η οικονομική κρίση που κλείνει το «Ελληνικό Θεατρικό Μουσείο» σε μια χώρα που γέννησε το Θέατρο! Δεν είναι τα μνημόνια που καταδικάζουν τα ελάχιστα Δημοτικά Περιφερειακά μας Θέατρα (τα ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ) σε μαρασμό. Είναι η αμνημοσύνη και η εθνική βλαχιά μας που ανέκαθεν μας κατατρέχει. Ας πάνε οι εκάστοτε, κατά κανόνα, άμουσοι Υπουργοί Πολιτισμού μας στην γείτονα Τουρκία να πάρουνε μαθήματα Θεατρικού Πολιτισμού. Τίποτα άλλο…
Όχι, δεν μου λείπει η τηλεόραση! Όταν επί χρόνια τραβάς κουπί και όταν με το καλό αράξεις στη στεριά σώος και αβλαβής, η βάρκα δεν σου λείπει. Και ειδικά τούτη την εποχή που και στραβός είναι ο γιαλός και η βάρκα στα τηλεοπτικά μας δρώμενα έχει μπατάρει. Όταν δηλώνω ότι είμαι ένας «ευτυχής συνταξιούχος», το εννοώ. Υπάρχουν τόσα άλλα πράγματα πέρα απ’ τα φώτα και το προσκήνιο.
Όσο για το «Καλημέρα ζωή»; Δεν ξέρω αν ο ρόλος του «Αρχηγού» απογείωσε την καριέρα μου. Θα έλεγα απλά ότι ήταν το επακόλουθο μιας ολόκληρης θεατρικής και τηλεοπτικής πορείας.
-Μετά την τεράστια επιτυχία που σημειώσατε μέσα απ’ τον ρόλο σας στο «Καλημέρα ζωή» τι κερδίσατε; Υπάρχει ενδεχομένως και κάτι που σας στενοχώρησε;
Πάντα μια επιτυχία, καθώς την λέτε, συνεπάγεται και κάποιο κέρδος. Το μεγαλύτερο όμως κέρδος είναι η αγάπη του κόσμου. Μπορεί να μην γίνεται πλούσιος κανείς, αλλά η αγάπη του κοινού είναι η σταθερή και διαχρονική μας ανταμοιβή. Πάντως, αυτές οι δύο μακροβιότερες σειρές στην ιστορία της ελληνικής τηλεόρασης – «Λάμψη» και «Καλημέρα ζωή» - με μέση διάρκεια περίπου 15 χρόνια η κάθε μία - δεν έδωσαν μόνο, επί σειρά ετών, στέγη στα δικά μας όνειρα, έδωσαν και ανάσα οικονομική σε χιλιάδες ανθρώπους, καλλιτέχνες και μη. Μετά τον «Μέγα» Νίκο Φώσκολο, δεν βρέθηκε άλλη δύναμη να αναχαιτίσει τον Σουλεϊμάν τον Μεγαλοπρεπή και «η πόλις εάλω»…
Όσο για τις στεναχώριες ή τα παράπονα που μπορεί να είχα: Ναι, μέσα στα δέκα χρόνια της καθημερινής συνεργασίας μου με τους βασικούς συντελεστές μίας σειράς, μπορεί να υπήρξαν και διαπληκτισμοί και αντιπαλότητες. Αυτά όμως όλα έσβηναν την άλλη μέρα. Αυτό που δεν θα σβήσει απ’ την ψυχή μου είναι η πολλές φορές αντιπαράθεση μου με την θέση μιας ψευτο- διανοουμενίστικης νέο-κουλτούρας που όλους εμάς μας κατέτασσε υποτιμητικά στην θέση των Φωσκολικών, την ώρα που αυτοί ασχημονούσαν παίρνοντας σβάρνα με την μοντερνιά τους, ισοπεδώνοντας από Αισχύλο ως Αριστοφάνη.
- Αισθάνεσθε ότι σας έχουν προδώσει ποτέ στη ζωή σας; (είτε επαγγελματικά, είτε φιλικά)
Στην ζωή μου συχνά υπήρξα όπως λέει και ο ποιητής χαρακτηρίζοντας τον λαό μας, «πάντοτε ευκολοπίστευτος και πάντα προδομένος». Αλλά και από την άλλη: «η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει»… Εγώ βρίσκω την πανάκεια της λαϊκής σοφίας μέσα από τα τραγούδια που τραγουδούσαμε κάποτε που τραγουδούσαμε στα ταβερνάκια. «Με σκότωσε γιατί την αγαπούσα, γιατί την είχα σαν μικρό παιδί…» ή «Παραπονεμένα λόγια έχουν τα τραγούδια μας, γιατί τα’ άδικο το ζούμε μέσα από την κούνιά μας»…!!! Έτσι είναι η ζωή και πώς να την αλλάξεις;
- Πώς κρίνετε την ποιότητα της τηλεόρασης σήμερα; (τους νέους ηθοποιούς , τα σίριαλ και τις εκπομπές)
Όταν βλέπω αυτή την εξελιγμένη γενιά, στην ουσία τα παιδιά μας δηλαδή, ζηλεύω και λέω πως γεννήθηκα σε λάθος εποχή. Τα νέα παιδιά έχουνε πολλαπλάσια προσόντα απ’ την δική μου τη γενιά, τόσο εμφανισιακά όσο και γνωστικά. Όμως σε αυτή την παρακμή που ζούμε φοβάμαι πως η πάλη για τα όνειρά τους στην συντριπτική πλειοψηφία, μένει ατελέσφορη. Όταν 400 περνάνε «οντισιόν» για ένα ρόλο, οι 399 φεύγουνε με κομμένα τα φτερά. Και δεν μπορείς να πεις: «Κάντε υπομονή κι ο ουρανός θα γίνει πιο γαλανός». Το παρήγορο πάντως είναι ότι το παλεύουν.
- Έχετε ως άνθρωπος τύψεις για κάτι που κάνατε ή κάποιο πάθος που τελικά καταφέρατε να ελέγξετε;
Αν πω ότι τα έχω ζήσει όλα, ίσως θα ήταν υπερβολή. Σε όλα άπλωσα τα πόδια μου μέχρις εκεί που με έπαιρνε το πάπλωμά μου. Πέρασα τα φανάρια στο μεταίχμιο ανάμεσα στο πράσινο και στο κόκκινο. Ποτέ από πρόθεση παρανομίας, κάποιες κλήσεις τις πλήρωσα. Άλλες μου χαριστήκανε. Πάντως κοιμάμαι ήσυχος τα βράδια.
- Έχετε στο ενεργητικό σας ένα διαζύγιο. Έχετε ξαναφτιάξει τη ζωή σας από τότε; Τώρα είστε ερωτευμένος;
Δεν θα πω το: «Όποιος καεί στο κουρκούτι…» Θα πω, πως για να έχω εγώ μια νέα σύντροφο δεν θα υποχρέωνα τα παιδιά μου να είχαν και μια δεύτερη σύζυγο του μπαμπά τους. Ίσως η ανάγκη να βρουν αυτά το δρόμο τους τουλάχιστον μέχρι την ενηλικίωση τους ήταν για μένα πιο έντονη από την δική μου τη βολή. Και όταν ενηλικιώθηκαν θα μου πεις; Δεν ξέρω αν το παίρνει αυτό ο γονιός ποτέ χαμπάρι. Εγώ και στα πενήντα μου ήμουν πάντα το μικρότερο παιδί της μάνας μου. Πάντως δεν πέρασα και ούτε περνάω άσχημα. Όταν ο αγώνας δικαιώνεται όλοι οι κόποι παν χαλάλι… Τώρα όσο για τον έρωτα. Την ξέρεις τη λαϊκή ρήση: «καιρός φέρνει τα λάχανα καιρός τα παραπούλια»; Αν όμως επιμένεις θα σου πω, πως είμαι πια στη φάση που μετράω τις πληγές του. Αυτές που εμένα με έχουν σημαδέψει, αλλά περισσότερο τον πόνο που πιθανόν εγώ έχω προκαλέσει. Νομίζω πως ο έρωτας άμα δεν είναι αμοιβαίος είναι ανελέητος. Και ο χωρισμός σε τέτοιου είδους έρωτες πληγώνει αγιάτρευτα τον έναν, τη στιγμή που ο άλλος βάζει το σκουφάκι του και φεύγει ανασαίνοντας τον καθαρό αέρα της λευτεριά του, με ανακούφιση. Αυτούς τους έρωτες τους έζησα και άλλοτε ανάσαινα εγώ και άλλοτε η άλλη. Φαντάσου τώρα να έχεις κάνει το έγκλημα και να έχεις φύγει απ’ την γυναίκα που έπλασε ο θεός για σένα και εσύ να έχεις το θράσος να βγάζεις γλώσσα στον θεό και να την παρατάς. Αυτή την αμαρτία την έχω κάνει - φυσικά πολύ πρίν παντρευτώ - και μένει μέσα μου πληγή που δεν λέει να κλείσει. Αλλά είναι αργά για δάκρυα. Αν ο θεός κρατάει ακόμα το καλούπι και θέλει να σταθεί αρωγός στον πόνο μου, ας μου στείλει κάτι ανάλογο. Αν όχι, οι αναμνήσεις θα μου κρατάνε συντροφιά σε τούτη την επιλεγμένη μοναξιά μου.
- Η κόρη σας Καλλιόπη ακολούθησε κι εκείνη το επάγγελμα του ηθοποιού και την θυμόμαστε στη «Λάμψη», τι συνέβη και δεν συνέχισε σε αυτόν τον χώρο; Παίξατε κι εσείς ρόλο στο να σταματήσει;
Ποιος είπε πως σταμάτησε; Προτεραιότητα της Καλλιόπης ήταν πάνω απ’ όλα να φτιάξει οικογένεια. Επέλεξε να ζει στις Σέρρες με τον Σερραίο άντρα της και τα τρία παιδιά τους. Στα 11 περίπου χρόνια που λείπει απ’ την Αθήνα, έπαιξε κατά καιρούς στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, στην Θεσσαλονίκη, και στο Δημοτικό Θέατρο Σερρών, όπου και τώρα που μιλάμε σκηνοθετεί και παίζει. Παράλληλα βρίσκεται στο πτυχίο της θεατρολογίας στο Αριστοτέλειο. Τι ρόλο θα έπαιζα εγώ για να την σταματήσω; Είναι σαν να μου λες να διέταζα τον ήλιο να βγει από τη δύση…
Επί τη ευκαιρία όμως θα ήθελα να πω, πως δεν έχω μόνο μια Καλλιόπη. Έχουμε και έναν Κωνσταντίνο – εγώ και η Βίλμα η Τσακίρη καλή της ώρα – που είναι μουσικός, καθηγητής του πιάνου. Είναι και εκείνος παντρεμένος και έχει δύο παιδιά. Δηλαδή το όλον πέντε εγγόνια. Και με ρωτάς αν έχω φτιάξει τη ζωή μου; Μα, πιο φτιαγμένη, γίνεται;
- Υπάρχει κάτι που δεν καταφέρατε να κάνετε στη ζωή σας και θα θέλατε πολύ; Ένα όνειρό σας για παράδειγμα που δεν έχει εκπληρωθεί.
Ναι, θα ήθελα να είμαι ο Μέγας Αλέξανδρος, αλλά βλέπεις ο θεός με προόριζε για Γιάννη. Άλλωστε όταν έφτασε η στιγμή να καταλάβω πως μέσα στις συνθήκες που μεγάλωνα δεν θα μπορούσα να είμαι αετός, διάλεξα το Θέατρο για να μου δανείζει τα φτερά για να πετάω. Εκείνο που προσπάθησα όμως, ήταν να προσγειώνομαι μετά ομαλά. Τα όνειρα άλλωστε ποτέ δεν εκπληρώνονται στο ακέραιο, μα παραμένουν όνειρα ώστε να ζει η ελπίδα.
- Πώς βλέπετε τις πολιτικές εξελίξεις στη χώρα μας; Ο ΣΥΡΙΖΑ τελικά θα τα καταφέρει να σώσει την Ελλάδα, δεδομένου ότι έχετε ασχοληθεί με τα πολιτικά δρώμενα.
Αν δεν ξεκαθαρίσουμε τα αίτια που μας οδήγησαν σε τούτο το λαβύρινθο, κανένας ΣΥΡΙΖΑ δεν θα μπορέσει να μας σώσει.. Όσοι μετά την μεταπολίτευση γεράσαν μέσα στη Βουλή «Σαράντα χρόνια ως κλέφτες» και όσοι πάτρωνες και πουλημένοι κοντυλοφόροι τους πατρονάριζαν όλα αυτά τα χρόνια μέχρι να ξεπουλήσουνε την χώρα, δεν θα άφηναν ένα δραγάτη, και τι δραγάτη;… που δεν σήκωνε ούτε μύγα στο σπαθί του, να μπει μες το μποστάνι τους. Δικό τους ήταν το πεπόνι, δικό τους και το μαχαίρι. Ποιοι χώθηκαν μέσα στον Δούρειο Ίππο που μπάσαμε μες την αυλή μας;… Ποιοι μας πιάσανε στον ύπνο;... δεν θα το μάθουμε ποτέ…
Νομίζω ο ποιητής, ο μέγας Βάρναλης, το λέει κάπου:
Σου πήρανε, λαέ μου,
το δίκιο του πολέμου,
πατριδοκαταλύτες,
ξένοι και ντόπιο αλήτες!
Αυτά έχω να πω για τα «πολιτικά δρώμενα». Τι να σου έλεγα: «Όλα καλά και όλα ωραία»; Αφού δεν είναι! Να υποκριθώ;
