Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου
Τελικά, θα την πληρώσει για μία ακόμη φορά ακριβά η χώρα την κομπορρημοσύνη του κ. Τσίπρα.
Την ανάγκη του να δείξει μεγαλειώδης υπερασπιστής των κοινωνικά ασθενών.
Η μονομερής θέσπιση του μερίσματος Τσίπρα αποτέλεσε την αφορμή για μία ακόμα καθυστέρηση στον μεγάλο στόχο της συμφωνίας για τη δεύτερη αξιολόγηση αλλά και για την υπόθεση του Χρέους.
Μπορεί να την φορτώνει όσο θέλει ο πρωθυπουργός τη νέα καθυστέρηση στον Σόιμπλε, στην... κακή μάγισσα ή στον δράκο του παραμυθιού ή όπου αλλού... Η πραγματικότητα δεν αλλάζει.
Όπως είπε και ο Τσακαλώτος, ο "ντενεκές" κλοτσήθηκε για ακόμα μία φορά πιο κάτω.
Και αυτή την φορά πρόκειται καθαρά για αυτογκόλ.
Δεν κρίνουμε καθεαυτό το γεγονός ότι αποφασίστηκε να διανεμηθεί φέτος "μέρισμα".
Για το οποίο βέβαια θα μπορούσαν να ειπωθούν πολλά και ως προς τη στόχευση - ποιους αφορά δηλαδή - αλλά και ως προς την κοροϊδία προς τους συνταξιούχους. Ας είναι όμως, δεν θα κρίνουμε μια κοινωνική παροχή χρονιάρες μέρες.
Κρίνουμε όμως τη διαδικασία που ακολουθήθηκε, τον τρόπο που ανακοινώθηκε και τα αποτελέσματα που έφερε. Αφού ήταν γνωστό εδώ και εβδομάδες, από τον Νοέμβριο, ότι η κυβέρνηση συζητούσε με τα τεχνικά κλιμάκια των θεσμών το ενδεχόμενο διανομής μερίσματος, γατί έπρεπε να γίνει με αυτόν τον τρόπο;
Δηλαδή χωρίς πρότερη, όπως λένε οι δανειστές, ενημέρωση για τις πρωθυπουργικές ανακοινώσεις; Γιατί έπρεπε να εμφανιστεί ως μία γενναία κίνηση του πρωθυπουργού που όπως μάλιστα είχε ο ίδιος πει στη σχετική συζήτηση στη Βουλή αντί του "κόφτη" ενεργοποιεί τον... "δότη";
Γιατί χρειάστηκε ειδικό προσωπικό διάγγελμα του πρωθυπουργού για να παρουσιαστεί η παροχή αυτή ως δήθεν αρχή της εξόδου από τις δυσκολίες;
Μήπως γιατί σε λίγες ημέρες θα πετσόκοβε περαιτέρω το ΕΚΑΣ των συνταξιούχων;
Και τι κατάφερε με αυτό;
Να κερδίσει 1-2 μονάδες δημοσκοπικά;
Τρίχες... Και αν δεχτούμε ότι πράγματι υπάρχει "συνωμοσία" κατά της χώρας, αν συμφωνήσουμε με τον κ. Τσίπρα και ονομάσουμε σκοπιμότητα την ανικανότητα των ξένων και την ιδεοληψία της λιτότητας που διακρίνει την ευρωπαϊκή ηγεσία, γιατί έπρεπε να δοθεί ακόμα ένα επιχείρημα σε όσους δεν θέλουν να υλοποιηθούν οι επίσημες αποφάσεις του Eurogroup;
Αυτό είναι το ζήτημα.
Και ποιος είναι ο μεγάλος χαμένος;
Ο μεγάλος χαμένος είναι η οικονομία.
Και η Τράπεζα της Ελλάδος στην ενδιάμεση έκθεση που δόθηκε στη δημοσιότητα το κάνει σαφέστατα. "Ο σημαντικότερος και αμεσότερος κίνδυνος είναι η μη έγκαιρη κατάληξη των διαπραγματεύσεων για την ολοκλήρωση της δεύτερης αξιολόγησης του προγράμματος, δεδομένων των εθνικών εκλογικών αναμετρήσεων σε μία σειρά από χώρες - μέλη της Ευρωζώνης στο άμεσο μέλλον", αναφέρει.
Αυτό που δεν δείχνει να αντιλαμβάνεται η κυβέρνηση είναι ότι το τέλος του διαθέσιμου χρόνου πλησιάζει.
Και οριοθετείται στον Μάρτιο με τις εκλογές στην Ολλανδία του Γερούν Ντάισελμπλουμ, που μπορεί εν συνεχεία να μην βρίσκεται στη θέση του προέδρου του Eurogroup.
Και κορυφώνεται ο εκλογικός κύκλος με τη Γαλλία και τη Γερμανία.
Νομίζουν ότι έχουν καιρό, ίσως μέχρι το καλοκαίρι.
Επειδή δεν υπάρχουν πολύ μεγάλες δανειακές υποχρεώσεις μέχρι τότε.
Γελιούνται.
Η οικονομία δεν μπορεί να περιμένει άλλο.
Το δείχνουν τα απογοητευτικά στοιχεία για τις θέσεις εργασίας που χάνονται, το δείχνουν οι εκθέσεις που μιλούν για αποεπένδυση, το δείχνουν τα συνεχιζόμενα λουκέτα, το δείχνει η πτώση του εμπορικού τζίρου, άσχετα αν η συγκέντρωση της αγοράς σε λιγότερα "χέρια" ευνοεί ορισμένους με ισχυρότερη βάση και αντοχές.
Το δείχνει η εξανέμιση των επιχειρηματικών κερδών από τη φορολαίλαπα.
Και είναι σαφές ότι κάθε καθυστέρηση εκκολάπτει ένα ακόμη πακέτο μέτρων που έρχεται να προστεθεί στο "βουνό" των υποχρεώσεων επιχειρήσεων και πολιτών.
Και δεν αφορά αυτό μόνο τα μέτρα που απαιτεί το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, αλλά και τα μέτρα που φέρνει το "σύρσιμο" του οικονομικού κλίματος, ο φαύλος κύκλος ο οποίος τροφοδοτείται από την αδυναμία να γυρίσει σελίδα η αγορά και η οικονομία. Και που οδηγεί συνεχώς σε πρόσθετα μέτρα. Αυτός ο φαύλος κύκλος πρέπει να κλείσει.
Η προχειρότητα κοστίζει και κοστίζει πολύ ακριβά. Και είναι να απορεί κανείς πώς αυτό δεν γίνεται αντιληπτό από τον πρωθυπουργό.
Πώς δεν αντιλαμβάνεται ότι ο χρόνος που θεωρεί ότι κερδίζει, έχει πληρωθεί με "αίμα" από την αγορά. Δεν υπακούει σε καμία πολιτική, ηθική ή ιδεολογική λογική αυτό που γίνεται από την πρώτη κιόλας στιγμή που ήρθε στην εξουσία η σημερινή κυβέρνηση.
Από τον Ιανουάριο του 2015.
Το κόστος της υποτιθέμενης αντίστασής τους είναι δραματικό. Το είδαμε το καλοκαίρι του 2015, το είδαμε στο τέλος της άνοιξης του 2016, ας μην το δούμε και πάλι. Αυτά που έρχονται για τον μέσο Έλληνα από 1/1/2017 είναι ούτως ή άλλως αρκούντως επώδυνα.
Δεν πάει άλλο.
Καλύτερα να σταματήσουν να διαπραγματεύονται...