Γράφει ο Γιώργος Ευγενίδης
Πριν από 2 χρόνια ακριβώς, ο ΣΥΡΙΖΑ ολοκλήρωσε τη μεγαλύτερη πολιτική έκπληξη της Μεταπολίτευσης και διεμβόλισε τον κατεστημένο δικομματισμό της χώρας. Ήταν πράγματι μια νίκη, η οποία ήρθε εμφατικά, με πολλούς ανθρώπους να αποζητούν σε αυτόν την χαμένη τους ελπίδα. Ήταν, πράγματι, ο ΣΥΡΙΖΑ η τελευταία αντιμνημονιακή εναλλακτική με κυβερνητική προοπτική.
Όλα αυτά, ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν. Και η νίκη του πραγματικά ήταν ένα σοβαρό χτύπημα για την πολιτική ελίτ της χώρας, διότι έστελνε μήνυμα πως πολλοί άνθρωποι έμειναν πίσω στην πορεία της κρίσης και πως τα παλιά κόμματα εξουσίας, αν ήθελαν να επαναπροσεγγίσουν αυτόν τον κόσμο, θα έπρεπε να αλλάξουν δομικά την προσέγγισή τους.
Δύο χρόνια μετά, τι έμεινε, πέρα από τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση, κάτι που ομολογουμένως λίγοι περίμεναν εκείνες τις πρώτες μέρες του 2015;
Η χώρα έχει παραδοθεί πλήρως στη μιζέρια. Μια εικόνα παραίτησης, απ’ άκρη σ’ άκρη της Ελλάδας, υπερισχύει έναντι κάθε άλλου συναισθήματος και εξηγεί ουσιαστικά, γιατί κανείς δεν αντιδρά στην προώθηση της εσωτερικής υποτίμησης που ασμένως ολοκληρώνει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ καθ’ επιταγήν των δανειστών μας, προκειμένου να παίρνει μικρά δωράκια, τα οποία είναι όμως ιδιαίτερα κρίσιμα για την πολιτική της επιβίωση. Οι πολίτες της χώρας δυσκολεύονται να δουν διέξοδο και η ΝΔ δεν τους έχει πείσει ακόμα πως μπορεί αυτή να εγγυηθεί καλύτερες μέρες για τον τόπο. Συνεπώς, σχεδόν μοιρολατρικά, όλο και περισσότεροι πολίτες περιμένουν να συμβεί κάτι. Ίσως κάποια ανατροπή δεδομένων, ίσως κάποιος από μηχανής Θεός, ίσως και τίποτα.
Η ελπίδα, την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ-επικοινωνιακά εξαιρετικά επιτυχώς-εργαλειοποίησε και μετέτρεψε σε προμετωπίδα του αγώνα του, πέρασε και μας αγνόησε. Ελάχιστοι ελπίζουν σε καλύτερες μέρες με αυτή την κυβέρνηση και ακόμα πιο ελάχιστοι από αγαθά κίνητρα-δεν είναι διορισμένοι σε κάποια θέση της κρατικής μηχανής, δηλαδή. Το διαθέσιμο εισόδημα των πολιτών όλο και συρρικνώνεται, η φορολογία αυξάνεται, ομοίως και οι ασφαλιστικές εισφορές.
Αλλά, την ίδια ώρα, τα κακώς κείμενα του ασφαλιστικού συστήματος απλώς μπαλώνονται, δεν διορθώνονται, με αποτέλεσμα στο άμεσο μέλλον να αναγκαστούμε σε νέες δυσάρεστες παρεμβάσεις. Η υγεία, παρά τη συγκρατημένη αισιοδοξία του κ. Ξανθού και τις μεγαλόστομες φανφάρες του κ. Πολάκη νοσεί κανονικά και όποιος δεν το βλέπει, έχει σοβαρό θέμα που χρίζει οφθαλμολογικής αντιμετώπισης. Στην παιδεία, η έννοια της αριστείας ξηλώνεται και στα πανεπιστήμια επανέρχονται αναχρονιστικές ρυθμίσεις, ενώ συνεχίζονται τα πειράματα με τις εισαγωγικές εξετάσεις για την τριτοβάθμια.
Στο πεδίο των τηλεοπτικών αδειών, η κυβέρνηση τα έκανε μούσκεμα. Πάτησε πάνω σε μια πραγματική ανάγκη, την ανάγκη ρύθμισης του τηλεοπτικού τοπίου και με καταχρηστικό τρόπο την εργαλειοποίησε εκ νέου, προκειμένου να θέσει τα θεμέλια για μια νέα διαπλοκή, διαφορετική από την παλιά και καλύτερα ελεγχόμενη. Την βρήκε, βέβαια, από το Σύνταγμα που αγνόησε και τους δικαστές που προκάλεσε, αμφισβητώντας την ευθυκρισία τους.
Τελευταία αφήσαμε την οικονομία, γιατί δεν υπάρχουν πολλά να πει κανείς. Παρά τις αισιόδοξες μακροοικονομικές προβλέψεις του οικονομικού επιτελείου, ο κόσμος καταλαβαίνει πως αυτοί που του υποσχέθηκαν περισσότερα, εν τέλει τους άφησαν λιγότερα στην τσέπη, ενώ η πραγματική οικονομία στενάζει υπό το βάρος των φορολογικών υποχρεώσεων. Και το μαρτύριο του Σισύφου συνεχίζεται και επιτείνεται, όσο η αξιολόγηση δεν κλείνει και δεν βελτιώνονται οι όροι του πλαισίου για τις τράπεζες και τις επενδύσεις.
Με απλά λόγια: η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ υποσχέθηκε πολλά, πάρα πολλά, έριξε νερό στο μύλο του λαϊκισμού και κατάφερε εν τέλει να μοιράσει ψίχουλα σε λίγους. Εκτός, αν ο κ. Τσίπρας διεκδικούσε για τον εαυτό του τον τίτλο του πιο πρόθυμο εφαρμοστή του Μνημονίου με αναίμακτο τρόπο, όπως με ευαρέσκεια παρατηρούν οι δανειστές, οι οποίοι τον στρίμωξαν και τον έφεραν στα μέτρα τους.
2 χρόνια μετά, η χώρα εξακολουθεί να πληρώνει το βαρύ κόστος της διάψευσης των υπερβολικών προσδοκιών που συστηματικά καλλιέργησε ο ΣΥΡΙΖΑ ως αντιπολίτευση, χωρίς να διαθέτει κανένα σοβαρό πλάνο, πέρα από το πώς θα επιτείνει την παραμονή του στην εξουσία.
.rizopoulospost.com
Πριν από 2 χρόνια ακριβώς, ο ΣΥΡΙΖΑ ολοκλήρωσε τη μεγαλύτερη πολιτική έκπληξη της Μεταπολίτευσης και διεμβόλισε τον κατεστημένο δικομματισμό της χώρας. Ήταν πράγματι μια νίκη, η οποία ήρθε εμφατικά, με πολλούς ανθρώπους να αποζητούν σε αυτόν την χαμένη τους ελπίδα. Ήταν, πράγματι, ο ΣΥΡΙΖΑ η τελευταία αντιμνημονιακή εναλλακτική με κυβερνητική προοπτική.
Όλα αυτά, ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν. Και η νίκη του πραγματικά ήταν ένα σοβαρό χτύπημα για την πολιτική ελίτ της χώρας, διότι έστελνε μήνυμα πως πολλοί άνθρωποι έμειναν πίσω στην πορεία της κρίσης και πως τα παλιά κόμματα εξουσίας, αν ήθελαν να επαναπροσεγγίσουν αυτόν τον κόσμο, θα έπρεπε να αλλάξουν δομικά την προσέγγισή τους.
Δύο χρόνια μετά, τι έμεινε, πέρα από τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση, κάτι που ομολογουμένως λίγοι περίμεναν εκείνες τις πρώτες μέρες του 2015;
Η χώρα έχει παραδοθεί πλήρως στη μιζέρια. Μια εικόνα παραίτησης, απ’ άκρη σ’ άκρη της Ελλάδας, υπερισχύει έναντι κάθε άλλου συναισθήματος και εξηγεί ουσιαστικά, γιατί κανείς δεν αντιδρά στην προώθηση της εσωτερικής υποτίμησης που ασμένως ολοκληρώνει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ καθ’ επιταγήν των δανειστών μας, προκειμένου να παίρνει μικρά δωράκια, τα οποία είναι όμως ιδιαίτερα κρίσιμα για την πολιτική της επιβίωση. Οι πολίτες της χώρας δυσκολεύονται να δουν διέξοδο και η ΝΔ δεν τους έχει πείσει ακόμα πως μπορεί αυτή να εγγυηθεί καλύτερες μέρες για τον τόπο. Συνεπώς, σχεδόν μοιρολατρικά, όλο και περισσότεροι πολίτες περιμένουν να συμβεί κάτι. Ίσως κάποια ανατροπή δεδομένων, ίσως κάποιος από μηχανής Θεός, ίσως και τίποτα.
Η ελπίδα, την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ-επικοινωνιακά εξαιρετικά επιτυχώς-εργαλειοποίησε και μετέτρεψε σε προμετωπίδα του αγώνα του, πέρασε και μας αγνόησε. Ελάχιστοι ελπίζουν σε καλύτερες μέρες με αυτή την κυβέρνηση και ακόμα πιο ελάχιστοι από αγαθά κίνητρα-δεν είναι διορισμένοι σε κάποια θέση της κρατικής μηχανής, δηλαδή. Το διαθέσιμο εισόδημα των πολιτών όλο και συρρικνώνεται, η φορολογία αυξάνεται, ομοίως και οι ασφαλιστικές εισφορές.
Αλλά, την ίδια ώρα, τα κακώς κείμενα του ασφαλιστικού συστήματος απλώς μπαλώνονται, δεν διορθώνονται, με αποτέλεσμα στο άμεσο μέλλον να αναγκαστούμε σε νέες δυσάρεστες παρεμβάσεις. Η υγεία, παρά τη συγκρατημένη αισιοδοξία του κ. Ξανθού και τις μεγαλόστομες φανφάρες του κ. Πολάκη νοσεί κανονικά και όποιος δεν το βλέπει, έχει σοβαρό θέμα που χρίζει οφθαλμολογικής αντιμετώπισης. Στην παιδεία, η έννοια της αριστείας ξηλώνεται και στα πανεπιστήμια επανέρχονται αναχρονιστικές ρυθμίσεις, ενώ συνεχίζονται τα πειράματα με τις εισαγωγικές εξετάσεις για την τριτοβάθμια.
Στο πεδίο των τηλεοπτικών αδειών, η κυβέρνηση τα έκανε μούσκεμα. Πάτησε πάνω σε μια πραγματική ανάγκη, την ανάγκη ρύθμισης του τηλεοπτικού τοπίου και με καταχρηστικό τρόπο την εργαλειοποίησε εκ νέου, προκειμένου να θέσει τα θεμέλια για μια νέα διαπλοκή, διαφορετική από την παλιά και καλύτερα ελεγχόμενη. Την βρήκε, βέβαια, από το Σύνταγμα που αγνόησε και τους δικαστές που προκάλεσε, αμφισβητώντας την ευθυκρισία τους.
Τελευταία αφήσαμε την οικονομία, γιατί δεν υπάρχουν πολλά να πει κανείς. Παρά τις αισιόδοξες μακροοικονομικές προβλέψεις του οικονομικού επιτελείου, ο κόσμος καταλαβαίνει πως αυτοί που του υποσχέθηκαν περισσότερα, εν τέλει τους άφησαν λιγότερα στην τσέπη, ενώ η πραγματική οικονομία στενάζει υπό το βάρος των φορολογικών υποχρεώσεων. Και το μαρτύριο του Σισύφου συνεχίζεται και επιτείνεται, όσο η αξιολόγηση δεν κλείνει και δεν βελτιώνονται οι όροι του πλαισίου για τις τράπεζες και τις επενδύσεις.
Με απλά λόγια: η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ υποσχέθηκε πολλά, πάρα πολλά, έριξε νερό στο μύλο του λαϊκισμού και κατάφερε εν τέλει να μοιράσει ψίχουλα σε λίγους. Εκτός, αν ο κ. Τσίπρας διεκδικούσε για τον εαυτό του τον τίτλο του πιο πρόθυμο εφαρμοστή του Μνημονίου με αναίμακτο τρόπο, όπως με ευαρέσκεια παρατηρούν οι δανειστές, οι οποίοι τον στρίμωξαν και τον έφεραν στα μέτρα τους.
2 χρόνια μετά, η χώρα εξακολουθεί να πληρώνει το βαρύ κόστος της διάψευσης των υπερβολικών προσδοκιών που συστηματικά καλλιέργησε ο ΣΥΡΙΖΑ ως αντιπολίτευση, χωρίς να διαθέτει κανένα σοβαρό πλάνο, πέρα από το πώς θα επιτείνει την παραμονή του στην εξουσία.
.rizopoulospost.com