Προσωπικές σκέψεις
ΔΕΝ είναι ντροπή να κληρονομήσουμε στα παιδιά μας μία θλιβερή αποικία, έρμαιο των δανειστών της ;
ΔΕΝ είμαστε υποχρεωμένοι να πληρώσουμε εμείς, για τα τραγικά μας λάθη και για όλους αυτούς τους οσφυοκάμπτες πολιτικούς που εν γνώσει μας ψηφίζαμε ΟΛΑ αυτά τα χρόνια με φτηνές δικαιολογίες . . .
του τύπου μήπως λεφτά υπάρχουν ;
του τύπου μήπως λεφτά υπάρχουν ;
ΔΕΝ πρέπει να τιμωρηθούν παραδειγματικά ΑΥΤΟΙ που μας έφεραν ελαφρά τη καρδία στον ΚΑΙΑΔΑ ; ; ;
ΔΕΝ πρέπει να επιστραφούν στη χώρα και το κράτος, ΟΛΑ τα χρήματα που έχουν κλαπεί με διάφορους τρόπους απ’ όλες τις λίστες που οι πάντες πλέον γνωρίζουν, αλλά ΟΥΔΕΙΣ ΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΙ την ευθύνη, γιατί είναι ΟΛΟΙ μαζί παρεούλα ; ; ;
Είναι ΝΟΜΟΣ ΖΩΗΣ : Όσο μία λεμονόκουπα σου δίνει χυμό την στίβεις, όταν την ξεζουμίσεις, . . . πολύ απλά την πετάς στα σκουπίδια.
ΜΟΝΟ ΕΓΩ βλέπω ότι η ξεζουμισμένη λεμονόκουπα ΕΛΛΑΣ, είναι πλέον στον αέρα και έχει πάρει ήδη φορά προς τα σκουπίδια ;
ΜΟΝΟ ΕΓΩ έχω την εντύπωση ότι, είμαστε απο τις πλέον εγωιστικές γενιές που έχουν περάσει ποτέ από την Ελλάδα ;
Πως αλλιώς να δικαιολογήσω τη βρώμα, τη δυσωδία και τη διαφθορά που έχουμε «εκθρέψει» σε ολόκληρο το δημόσιο βίο και συμπεριφερόμαστε σαν να ΜΗΝ συμβαίνει τίποτα και παραμένουμε παγερά αδιάφοροι, σε όλα όσα καθημερινά μας πνίγουν πλέον ;
Τυχαία επιλέγαμε επί 40 συναπτά έτη, ανίκανες, προδοτικές κυβερνήσεις, με αποτέλεσμα να οδηγηθεί η πατρίδα μας στην ολοκληρωτική καταστροφή ;
Όσον αφορά τα παιδιά μας, αφενός μεν τους έχουμε στερήσει εντελώς την αυτοτέλεια και τη μαχητικότητα, αφετέρου τα πλημμυρίσαμε με ανασφάλειες . . . και χρέη.
Αφ’ ετέρου, επιδεινώσαμε πολύ τις δυνατότητες τους να επιβιώσουν μόνα τους, χωρίς τη δική μας στήριξη, στην κοινωνική, πολιτική και οικονομική ζούγκλα, που είτε ηθελημένα, είτε με την ανοχή μας, κατασκευάσαμε τις τελευταίες δεκαετίες.
Να ΜΗΝ αναφερθώ δε, για όλα όσα τα διδάξαμε με τις πράξεις μας και όχι με τα λόγια . . .
Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, θέλουμε να τους κληρονομήσουμε μία υποδουλωμένη χώρα, έρμαιο των δικτατόρων δανειστών της, με δημόσια και ιδιωτικά χρέη που είναι αδύνατον ποτέ να πληρωθούν.
Με την ανεργία στη στρατόσφαιρα, με τις επιχειρήσεις στο καναβάτσο, με το σύστημα υγείας ετοιμοθάνατο και με τα σχολεία διαλυμένα.
Με ένα επίσημο κράτος διαλυμένο από κάθε άποψη, που όμως και σήμερα συνεχίζουμε να παρακολουθούμε ΑΔΙΑΦΟΡΑ και να ανεχόμαστε, να μας προκαλεί με την ασυνέπειά του στις ελάχιστες πιά εναπομείνασες υποχρεώσεις του, τα τεράστια χρέη του και την ανθελληνική πολιτική του, εις βάρος των φορολογουμένων του Ελλήνων πολιτών.
Και ΥΠΕΡ κάποιων ετσιθελικά εισβολέων, βαπτισμένους από τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης ως πρόσφυγες και Μετανάστες . . .
Και σε αντίποδα, προτρέπουμε τα δικά μας μορφωμένα παιδιά, να μεταναστεύσουν να πάνε που ; ; ;
Αφού ΟΛΟΙ μας βλέπουν σαν αποδιοπομπαίους τράγους και σαν η ντροπή της Ευρώπης...
Αδιαφορύμε και μένουμε απαθείς ακόμη και εις τον εις βάρος μας επικοισμό, που είναι πλέον προ των πυλών, ανεχόμενοι και αδιαφορώντας για τις προκλητικές δηλώσεις και ενέργειες υπουργών, που εμείς ψηφίσαμε.
Και δεν είμαστε ούτε σε θέση να σκεφτούμε τι θα επακολουθήσει, μετά τον επικοισμό . . . . που αν ο Θεός το επιτρέψει, θα «λουστούν» τα παιδιά μας, τα εγγόνια μας όλες οι επόμενες γενεές, που θα θελήσουν να παραμείνουν, στον πιο ευλογημένο τόπο πάνω στη γή.
Ακόμη χειρότερα, αναζητούμε τρόπους, για να μεταβιβάσουμε τις υποχρεώσεις και τα τεράστια λάθη μας στις επόμενες γενιές, αρκεί να ΜΗΝ τιμωρηθούμε και πληρώσουμε εμείς τα σπασμένα, που εμείς ηθελημένα ή ΜΗ, δημιουργήσαμε.
Σαθρές δικαιολογίες για να μην νοιώθουμε τύψεις στη συνείδηση μας, που όμως δεν παύει να μας κατηγορεί νύχτα και μέρα, ακόμη και όταν προσποιούμαστε πως δεν την ακούμε.
Λογικά λοιπόν κατηγορούμαστε πως αποτελούμε τη ντροπή της Ευρώπης.
Λογικά μας αποφεύγουν τα παιδιά μας, νοιώθοντας αηδία για τους πολιτικούς που εκλέγουμε και για τις κενές, χωρίς νόημα συζητήσεις που διεξάγουμε όπου σταθούμε και βρεθούμε, αποφεύγοντας όμως να θέσουμε τον εαυτό μας, πρό των ευθυνών μας κια να αναλάβουμε δράση.
Λογικά θεωρούμαστε οι γενιές της καταστροφής, που δεν έχουμε καταλάβει καν, πως όταν ξεζουμίσει κανείς μία λεμονόκουπα, όπως έχουν ήδη κάνει οι δανειστές μας, η επόμενη ενέργεια, είναι να την πετάξει στα σκουπίδια.
Και αυτό πλέον είναι καθ' οδόν . . .
Ούτε αυτό καταλάβαμε, ούτε που θέλουμε να το δούμε.
Για να μη μένουμε ΜΟΝΟ στα λόγια, πρέπει πρώτα ΟΛΟΙ μας να καταλάβουμε τι έχουμε κάνει.
Πώς καταφέραμε να μετατρέψουμε μία ευλογημένη χώρα, που ΟΛΟΙ γύρω μας τη ζήλευαν, η οποία το 1980 χρωστούσε μόλις το 25% του ΑΕΠ της, σε μία χρεοκοπημένη, πάμπτωχη αποικία, με 200% χρέος και χωρίς ίχνος αξιοπρέπειας και χωρίς ίχνος ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ.
Πώς η κάθε κυβέρνηση που εκλέγουμε, σαν να είμαστε διανοητικά ανάπηροι, είναι χειρότερη από την προηγούμενη ;
Με αποκορύφωμα τη σημερινή, που ενώ βλέπαμε που μας οδηγούσε, που ενώ γνωρίζαμε το χάος που είχε προκαλέσει μέσα σε ελάχιστους μήνες, κλείνοντας τις τράπεζες και μεταφράζοντας το ΟΧΙ μας σε ΝΑΙ, εμείς ελαφρά τη καρδία, τους ξαναψηφίσαμε και τους δώσαμε και δεύτερη ευκαιρία να μας αποτελειώσουν ΟΡΙΣΤΙΚΑ και αμετάκλητα. Επειδή μας ξαναέδωσαν ψεύτικες υποσχέσεις.
Γιατί δεν θέλαμε να πιστέψουμε τα πρώτα σημάδια γραφής αυτών των ανθρώπων, που ΔΕΝ πιστεύουν σε κανένα και σε τίποτα, που ΔΕΝ έχουν δουλέψει ΠΟΤΕ στη ζωή τους, που ΔΕΝ γνωρίζουν τι σημαίνει δουλεμένο χρήμα με ιδρώτα.
Για να μην πλατειάζω, αφού όλοι γνωρίζουμε τι κάναμε, είμαστε υποχρεωμένοι να πληρώσουμε εμείς για όλα αυτά τα λάθη μας, ΟΧΙ τα παιδιά μας.
Το πρώτο βήμα λοιπόν θα είναι, να αποδοθούν οι ευθύνες σε αυτούς που τους ανήκουν :
στους πολιτικούς που υπέγραψαν τα μνημόνια, στούς πρωθυπουργούς που μας κορόιδεψαν πείθοντας μας ότι μπορεί να κυβερνήσουν μια διεφθαρμένη χώρα, στούς προέδρους της Δημοκρατίας, που εγκρίνουν ότι τους προσκομίζουν, στους τραπεζίτες που λήστεψαν τις τράπεζες τους και τελικά τις παρέδωσαν στους δανειστές μας ( και τότε γιατί καταχρεωθήκαμε σαν λαός αλήθεια ; ), στους «Θεσμούς» που συμμετείχαν στη μεγάλη κλοπή, στους εθνικούς εργολάβους, που δεν έφτιαξαν ΤΙΠΟΤΑ χωρίς υπεραξία και σε όλους τους υπόλοιπους, επώνυμους και ανώνυμους που χρησιμοποίησαν τη θέση τους και τσέπωσαν ζεστό χρήμα.
Στη συνέχεια πρέπει να αναλάβουμε τις δικές μας ευθύνες, σαν ώριμοι και συνεπείς πολίτες αυτής της χώρας.
Πρακτικά να απαιτήσουμε την άμεση χρεοκοπία της Ελλάδας, χωρίς να φοβηθούμε τις οδυνηρές της συνέπειες στην καθημερινότητα μας.
Εάν δεν μπορούν οι Έλληνες άνδρες, τότε θα πρέπει να το επιβάλλουν οι Ελληνίδες μάνες και γυναίκες.
Εάν όχι για την πατρίδα μας, τότε για τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας.
Είναι η ελάχιστη υπηρεσία που μπορούμε να τους προσφέρουμε τούτες τις δύσκολες ώρες.
Διότι, όπως έχουν στεγνώσει οικονομικά τη χώρα αυτοί οι . . . «κομιταζήδες» που νομίζουν ότι μας κυβερνούν, πολύ φοβάμαι, ότι το ΣΟΚ που έρχεται, θα είναι τεράστιο για όλους μας.
Δεν υπάρχει τέλος πάντων, κανένας άλλος τρόπος για να προστατέψουμε την εθνική μας κυριαρχία και τα περιουσιακά μας στοιχεία.
Για να αποφευχθεί η μεταφορά των δικών μας χρεών και λαθών, στις επόμενες γενιές.
Η χρεοκοπία θα πρέπει να συνοδεύεται απαραίτητα από την παραδειγματική τιμωρία, όλων όσων οδήγησαν την Ελλάδα στα σημερινά της αδιέξοδα, όπως έκαναν οι Ισλανδοί.
Διαφορετικά δεν πρόκειται κανένας να μας την εγκρίνει ενώ, εάν δεν δηλώσουμε Στάση Πληρωμών σαν χώρα, ΔΕΝ μπορούμε ΠΟΤΕ να διαπραγματευτούμε τη διαγραφή των χρεών μας.
Χρειάζεται όμως «αρετή και τόλμη» μία τέτοια απόφαση.
Είναι βέβαιο, ότι αυτοί που φοβούνται περισσότερο τη χρεοκοπία, όπως ο διάβολος το λιβάνι, είναι εκείνοι που απομύζησαν αχόρταγα την πατρίδα μας τα τελευταία χρόνια :
οι κάθε είδους διεφθαρμένοι, ένα μεγάλο μέρος των πολιτικών, τα περισσότερα ΜΜΕ, οι κομματικοί δικτάτορες που θέλουν να κρύψουν τόσα χρόνια κλεψιάς και ασυδοσίας και διάφοροι άλλοι «προύχοντες» της χώρας.
Φοβούνται γιατί συνειδητοποιούν τις τεράστιες ευθύνες τους και την τιμωρία που τους περιμένει.
Επομένως, δεν πρόκειται ποτέ να το επιτρέψουν, χωρίς να δώσουν τις μάχες που ξέρουν, η βασικότερη των οποίων είναι η παραπλάνηση της κοινής γνώμης.
Θα τα καταφέρουν;
Αν ΝΑΙ, ας γνωρίζουμε ότι έτσι διαιωνίζονται τα δικά μας μαρτύρια και όλα τα μαρτύρια έχουν οδεινηρό τέλος.
Ιδού η . . . Ρόδος ιδού και το . . . »πήδημα».
Όσο συνεχίζουμε να αδιαφορούμε για το κλοιό που συνεχώς στενεύει, αλλά είναι θέμα χρόνου, να κλείσει, θα κατρακυλάμε όλο και περισσότερο, σε ένα δρόμο χωρίς γυρισμό και πολύ φοβάμαι πλέον και σε κουτσουρεμένη χώρα, αν κάτι μας απομείνει.