Χαμός γίνεται με τις εκλογές στην Ευρώπη -στο χορό μπαίνει και η Βρετανία- αλλά κανείς δεν καταλαβαίνει ποιο νόημα έχουν πια οι εκλογές.
Τα κράτη και οι πολίτες είναι στα χέρια των αγορών.
Οι πολιτικοί είναι διακοσμητικοί, όπως διακοσμητική είναι πια -στα χρόνια της πλήρους επικράτησης του νεοφιλελευθερισμού- και η αστική δημοκρατία.
Οι πολίτες ψηφίζουν κάθε 4 χρόνια -ενίοτε και πιο συχνά- αλλά οι αγορές ψηφίζουν κάθε μέρα.
Επειδή είναι δύσκολο να ψηφίζουν και οι πολίτες κάθε μέρα -αν και αυτό θα ήταν το σωστό- είναι προφανές πως οι αγορές έχουν το πάνω χέρι και οι πολίτες είναι χωρίς χέρια.
Υπόσχονται ακόμα οι πολιτικοί ανάπτυξη και θέσεις εργασίας αλλά πρέπει να είσαι καθυστερημένος για να τους πιστεύεις πια.
Σαν να μην φτάνει που οι εκλογές δεν έχουν πια καμία σημασία, δεν είναι λίγοι αυτοί που λένε πως οι πολίτες δεν ξέρουν να ψηφίζουν.
Το είδαμε στις εκλογές στις ΗΠΑ, το είδαμε στο δημοψήφισμα για το Brexit, μάλλον θα το δούμε και στην Γαλλία σε μερικές ημέρες.
Λένε και κάτι κουλαμάρες του στιλ «και ο Χίτλερ με εκλογές βγήκε», λες και δεν ξέρουμε τι είχε συμβεί στην γερμανική κοινωνία ανάμεσα στους δυο Παγκόσμιους Πολέμους.
Αυτοί που αμφισβητούν την ικανότητα των πολιτών να ψηφίζουν «σωστά», δεν αμφισβητούν καθόλου τις αγορές.
Όχι, οι αγορές είναι θεσμός.
Οι εκλογές, από την άλλη, είναι ένα θλιβερό κατάλοιπο του παρελθόντος.
Βέβαια, οι εκλογές είναι χρήσιμες για να νομίζουν οι πολίτες πως αυτοί αποφασίζουν για τις ζωές τους -και να κάθονται φρόνιμοι- αλλά πολλοί έχουν πάρει χαμπάρι πως η ψήφος τους δεν έχει καμία αξία και σημασία, οπότε δεν ψηφίζουν.
Για την ώρα, οι πολίτες θεωρούν αντίδραση το να μην ψηφίζουν τους αγαπημένους των αγορών -οι αγορές υποδεικνύουν και πολιτικούς που επιθυμούν- αλλά διαπιστώνουν πως, και οι πολιτικοί που είναι «εχθροί» των αγορών, γίνονται αμέσως σκλαβάκια των αγορών.
Ενδεικτικό του ότι οι εκλογές είναι κι αυτές διακοσμητικές, είναι το γεγονός ότι οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών δεν είναι εκλεγμένοι αλλά θεωρούνται κι αυτοί θεσμός.
Από τη στιγμή που οι εκλογές δεν έχουν πια κανένα νόημα, είναι προφανές πως αναζητείται τρόπος για να καταργηθούν.
Το πιο πιθανό είναι να πουν οι πολίτες «γκώσαμε πια από εκλογές, δεν θέλουμε άλλο».
Βέβαια, εμείς στην Ελλάδα δεν έχουμε τέτοιο πρόβλημα, αφού οι εκλογές στα προτεκτοράτα δεν έχουν απολύτως κανένα νόημα.
Πάντα πρωτοπόροι.
Ο μόνος λόγος που οι Έλληνες πολιτικοί ζητούν εκλογές είναι για να δικαιολογήσουν την ύπαρξή τους· ζητούν συνέχεια εκλογές για να νομίζουν τα χάπατα πως κάτι κάνουν.
Ξέρουν πως οι εκλογές δεν πρόκειται να αλλάξουν απολύτως τίποτα στη χώρα αλλά «γιατί να κάνουν πως κυβερνούν αυτοί και να μην κάνουμε πως κυβερνάμε εμείς»;
Προσωπικά, αισθάνομαι απελευθερωμένος τώρα που οι εκλογές δεν έχουν νόημα και δεν υπάρχει λόγος να ψηφίζω.
Αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει με εκλογές, όπως δεν άλλαξε ποτέ.
Με άλλο τρόπο θα αλλάξει.
Με τον μόνο τρόπο, τελικά.
Οι πολιτικοί είναι διακοσμητικοί, όπως διακοσμητική είναι πια -στα χρόνια της πλήρους επικράτησης του νεοφιλελευθερισμού- και η αστική δημοκρατία.
Οι πολίτες ψηφίζουν κάθε 4 χρόνια -ενίοτε και πιο συχνά- αλλά οι αγορές ψηφίζουν κάθε μέρα.
Επειδή είναι δύσκολο να ψηφίζουν και οι πολίτες κάθε μέρα -αν και αυτό θα ήταν το σωστό- είναι προφανές πως οι αγορές έχουν το πάνω χέρι και οι πολίτες είναι χωρίς χέρια.
Υπόσχονται ακόμα οι πολιτικοί ανάπτυξη και θέσεις εργασίας αλλά πρέπει να είσαι καθυστερημένος για να τους πιστεύεις πια.
Σαν να μην φτάνει που οι εκλογές δεν έχουν πια καμία σημασία, δεν είναι λίγοι αυτοί που λένε πως οι πολίτες δεν ξέρουν να ψηφίζουν.
Το είδαμε στις εκλογές στις ΗΠΑ, το είδαμε στο δημοψήφισμα για το Brexit, μάλλον θα το δούμε και στην Γαλλία σε μερικές ημέρες.
Λένε και κάτι κουλαμάρες του στιλ «και ο Χίτλερ με εκλογές βγήκε», λες και δεν ξέρουμε τι είχε συμβεί στην γερμανική κοινωνία ανάμεσα στους δυο Παγκόσμιους Πολέμους.
Αυτοί που αμφισβητούν την ικανότητα των πολιτών να ψηφίζουν «σωστά», δεν αμφισβητούν καθόλου τις αγορές.
Όχι, οι αγορές είναι θεσμός.
Οι εκλογές, από την άλλη, είναι ένα θλιβερό κατάλοιπο του παρελθόντος.
Βέβαια, οι εκλογές είναι χρήσιμες για να νομίζουν οι πολίτες πως αυτοί αποφασίζουν για τις ζωές τους -και να κάθονται φρόνιμοι- αλλά πολλοί έχουν πάρει χαμπάρι πως η ψήφος τους δεν έχει καμία αξία και σημασία, οπότε δεν ψηφίζουν.
Για την ώρα, οι πολίτες θεωρούν αντίδραση το να μην ψηφίζουν τους αγαπημένους των αγορών -οι αγορές υποδεικνύουν και πολιτικούς που επιθυμούν- αλλά διαπιστώνουν πως, και οι πολιτικοί που είναι «εχθροί» των αγορών, γίνονται αμέσως σκλαβάκια των αγορών.
Από τη στιγμή που οι εκλογές δεν έχουν πια κανένα νόημα, είναι προφανές πως αναζητείται τρόπος για να καταργηθούν.
Το πιο πιθανό είναι να πουν οι πολίτες «γκώσαμε πια από εκλογές, δεν θέλουμε άλλο».
Βέβαια, εμείς στην Ελλάδα δεν έχουμε τέτοιο πρόβλημα, αφού οι εκλογές στα προτεκτοράτα δεν έχουν απολύτως κανένα νόημα.
Πάντα πρωτοπόροι.
Ο μόνος λόγος που οι Έλληνες πολιτικοί ζητούν εκλογές είναι για να δικαιολογήσουν την ύπαρξή τους· ζητούν συνέχεια εκλογές για να νομίζουν τα χάπατα πως κάτι κάνουν.
Ξέρουν πως οι εκλογές δεν πρόκειται να αλλάξουν απολύτως τίποτα στη χώρα αλλά «γιατί να κάνουν πως κυβερνούν αυτοί και να μην κάνουμε πως κυβερνάμε εμείς»;
Προσωπικά, αισθάνομαι απελευθερωμένος τώρα που οι εκλογές δεν έχουν νόημα και δεν υπάρχει λόγος να ψηφίζω.
Αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει με εκλογές, όπως δεν άλλαξε ποτέ.
Με άλλο τρόπο θα αλλάξει.
Με τον μόνο τρόπο, τελικά.