Μίμης Χρυσομάλλης, «Άρπα Colla» του Νίκου Περάκη.
«…Ο Δημήτρης (Μίμης) Χρυσομάλλης ήταν Έλληνας ηθοποιός που γεννήθηκε το 1938 στην Αθήνα. Ξεκίνησε την καριέρα του ως παιδί-θαύμα, τραγουδώντας στα «Ταλέντα» του Γιώργου Οικονομίδη. Απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Θεάτρου Τέχνης, είχε ευρεία ερμηνευτική γκάμα και κινήθηκε με άνεση και αφοσίωση σε πλήθος ρόλων από το παγκόσμιο δραματικό
ρεπερτόριο (Σαίξπηρ, Αρχαίο Ελληνικό Δράμα, επιθεώρηση, πρόζα κ.ά.). Έγινε ευρύτερα γνωστός στο κοινό, πρωταγωνιστώντας σε πολλές κινηματογραφικές επιτυχίες (Το Bαρύ Πεπόνι, Άρπα Colla, Βαριετέ, Safe Sex, Ένας και Ένας κ.ά.), καθώς και σε τηλεοπτικές σειρές (Η Ζωή του Αττίκ, Το Τελευταίο Αντίο, Σαν αδελφές, Λίστα Γάμου κ.ά.)»…
Ο Μίμης Χρυσομάλλης με τον Νίκο Καλογερόπουλο (δεξιά) στο «Άρπα Colla» του Νίκου Περάκη.
Γίναμε φίλοι αμέσως. Δεν θυμάμαι πώς πρωτογνωριστήκαμε, πιθανολογώ από κάποια συνέντευξη που θα του πήρα, εφ’ όλης της ύλης μάλλον πρώτα, μετά πιο ειδικά, και για τ’ αθλητικά στη συνέχεια, στο Τρίποντο θυμάμαι, δημόσια πάλι να εκφράσουμε κι εμείς τα φίλαθλα αισθήματά μας, την αγάπη μας για την μπάλα και τις ομάδες. Για την ομάδα μας καλύτερα, την πολύπαθη ΑΕΚ, μια κι ο Μίμης, όχι μόνο τις αδυναμίες του, όλα κι όλους τους παρακολουθούσε, ζωντανός καλλιτέχνης, του δικού του υψηλού επιπέδου ηθοποιός, εγγράμματος ουσιαστικά και χαρακτήρας βαθύς και υπέροχος, με καρδιά πλήρως συνδεδεμένη με την πορεία, με την τέχνη του, με τα βήματά του. Και με χιούμορ βέβαια και εκτός σκηνής, όχι προς όλους, προς τους δικούς του, συχνά τρυφερά στοχευμένο, καίριο.
«Την ίδια εσωτερικότητα, την ίδια ευγένεια, την ίδια –προπαντός– γλυκύτητα, κατ’ εμέ μετέδιδε, της ιερής σειράς κι αυτός των καίριων κωμικών μας, των απογειωμένων πάντοτε αλλά χωρίς υπερβολές και μούτες», γράφει ο Σωτήρης Κακίσης.
Θυμάμαι, εκείνες τις άγριας αστικής παράκρουσής μας τις γελοίες εποχές, σ’ ένα μπαρ εκεί στο Μετς
υπέρ-ιν, θυμάμαι τον Μίμη, με τον Νίκο τον Περάκη δίπλα μας, να αγανακτεί με το μυθικό ποσό που στοίχιζε μια μακαρονάδα της σειράς, περασμένη στον κατάλογο ως γκουρμέ επίτευγμα. Να υπολογίζει με τα σωστά του στον άναυδο σερβιτόρο πόσο τους στοίχιζε αυτή η λιγνή μακαρονάδα: «Δέκα δραχμές», του έλεγε, «το πακέτο ολόκληρο τα μακαρόνια, εδώ έχουμε το ένα τέταρτο, τόσο η σάλτσα, τόσο οι μισθοί σας
διά, τόσο το νοίκι πάλι
διά, τόσο τα σκόρδα κι ο βασιλικός, σύνολον 34 δραχμές και 50 λεπτά. Από ’κει ως τις 350 δραχμές που πληρώνουμε, τι πληρώνουμε;»
Άσος κι αυτός στη λεπτομέρεια, από τον Λογοθετίδη και τον Ηλιόπουλο το νήμα πιάνοντας, ιδανικά πηγαίνοντάς το παρακάτω.
(Θυμάμαι και πώς τα πραγματικά καλά μαγαζιά ο Μίμης τα ’ξερε απέξω κι ανακατωτά, τα μέρη που δεν μας κοροϊδεύανε. Και που με πήγε και στο Ουζο-φροντιστήριο, εδώ, στη γειτονιά μου, στην Ούλοφ Πάλμε, το εξαίρετο τότε, που εγώ τό ’βλεπα, κι από τον τίτλο του και μόνο επί καιρώ δεν έμπαινα μέσα, γιατί το είχα πάρει για παγίδα για τους καημένους τους φοιτητές. Ο Μίμης όμως ήξερε)…
Ο Μίμης Χρυσομάλλης στο θέατρο. Είχε ευρεία ερμηνευτική γκάμα και κινήθηκε με άνεση και αφοσίωση σε πλήθος ρόλων από το παγκόσμιο δραματικό ρεπερτόριο (Σαίξπηρ, Αρχαίο Ελληνικό Δράμα, επιθεώρηση, πρόζα κ.ά.).
Ο Χρυσομάλλης, όπου τον έβλεπα, σε όποια σκηνή, σε όποια οθόνη, την ίδια εσωτερικότητα, την ίδια ευγένεια, την ίδια –προπαντός– γλυκύτητα, κατ’ εμέ μετέδιδε, της ιερής σειράς κι αυτός, το ξανάγραψα, των καίριων κωμικών, των απογειωμένων πάντοτε αλλά χωρίς υπερβολές και μούτες, άσος επίσης στη λεπτομέρεια, από τον Λογοθετίδη και τον Ηλιόπουλο το νήμα πιάνοντας, ιδανικά πηγαίνοντάς το παρακάτω. Εκείνος όμως για τον Κυριάκο Μαυρέα όλο μου μιλούσε, αυτόν ιδιαιτέρως θαύμαζε. Για όλους όμως η ευγένειά του που είπα έναν καλό λόγο είχε, δημόσια τουλάχιστον πολύ δύσκολα τού ’παιρνες κουβέντα αρνητική για οποιονδήποτε.
Με τους φίλους μας το 1997. Κάτω, από αριστερά: Μίμης Χρυσομάλλης, Ελένη Κρίτα, Γιώργος Τσεμπερόπουλος. Πρώτη σειρά πάνω, από αριστερά: Νίκος Χουλιαράς, Αλίκη Καγιαλόγλου, Τζίμης Πανούσης, Αντώνης Καφετζόπουλος. Πίσω σειρά πάνω, από αριστερά: Χαρούλα Λέντζου, Κώστας και Ζωή Ριζοπούλου.
Ήταν και τραγουδιστής, πραγματικός τραγουδιστής ο Μίμης Χρυσομάλλης. Δεν τραγουδούσε, όταν τραγουδούσε, σαν ηθοποιός μόνο –αν και αυτή η άριστη ιδιότητά του άνετα θα του το επέτρεπε, αν κι οι ηθοποιοί μια χαρά ακούγονται οι καλοί στα τραγούδια. Και ως
Μικρός Ήρως ο Χρυσομάλλης στον Κηλαηδόνη, και στα
Μπουζούκια που Εργάζονται του Σακελλάριου, του Σουγιούλ, το αρχοντορεμπέτικο, και στον
Αττίκ, και σε όλα, γοητεία εξίσου συγκινητική εξέπεμπε, κι όταν πάλι αυτός το ήθελε, σε μάγευε.
Ο Μίμης Χρυσομάλλης στη σειρά των πολύτιμων φίλων μου που μου λείπουν πια χωρίς να μου λείπουν κιόλας, κορυφαία θέση κατέχει. Τον σώζω μέσα μου ολοζώντανο και πάντα νέο, όπως και με κάποιους άλλους ατέλειωτους διαλόγους συνεχίζω μαζί του ακάθεκτος. Όπως στο Χάος των Αδελφών Ταβιάνι, με του Πιραντέλο τον τελευταίο εκεί με τη νεκρή μάνα του διάλογο.
Και η φιλία μας νιώθω, εδώ σήμερα, δέκα χρόνια μετά, πως θα συνεχίζεται όσο κι εγώ θα υπάρχω, μαζί με την τέχνη του, που ζωντανή θα υπάρχει πάντα για όλους.
Συνέντευξη του Μίμη Χρυσομάλλη στον Σωτήρη Κακίση εδώ.
Μίμης Χρυσομάλλης, «Αρέσω», (Θέατρο Βέμπο 1982, Ελεύθερη Σκηνή):
Μίμης Χρυσομάλλης, «Άρχισαν τα Όργανα», (Θέατρο Μετρό 1996):
Διαβάστε ακόμα: «Το τελευταίο ίσως από το παρελθόν προπύργιο πραγματικά ευγενικής εστίασης στο παλαβωμένο πια κέντρο της Αθήνας»
andro.gr/
