Τετάρτη, Οκτωβρίου 28

Ελλάδα μου ... και τώρα τι;;

Και τώρα τι; 

Τι να πω μόνη σε μιαν άδεια σκηνή
με τα φώτα σβησμένα και με δίχως φωνή;
σ' ένα ακροατήριο βουβό που ήχο δε βγάζει

σε σκιές κινούμενες που πεθαμένων φαντάζει...

 
Κι αν ηχήσει χειροκρότημα θα ‘ναι ο αντίλαλος του στερνού  αντίο
από θεατές Έλληνες φαντάσματα , άλλοτε παγκόσμιου μεγαλείο!
Ελλάδα, χώρα ζωντανών-νεκρών  καμπάνες πένθιμες παντού  ηχούνε...
ανθέλληνες  ανοίξανε τη Κερκόπορτα  σ' εχθρούς, 

και συνεχώς απώλειες μετρούμε...



Τι να πεις τώρα στης καταιγίδας το δρόμο, στη γειτονιά της σιωπής
σ ' έναν  κόσμο  που έσκυψε, και σε πνίγει ποτάμι οργής;
Τι να πεις στους νεκρούς  μας, που πατρίδα ζητάνε

τη γη που με το αίμα τους λευτέρωσαν , προδότες τη ξεπουλάνε;
 

Προμελετημένο το έγκλημα τους Έλληνες να αφανίσουν  

μια ένδοξη ηρωική φυλή από το χάρτη της γης να σβήσουν
Και που να ‘βρεις  λόγια να πεις σ ‘έναν κόσμο  ηρώων νεκρών
που τις νύχτες οι κραυγές τους σπάνε τοίχοι αρχαίων ναών;
 
Τι να απαντήσεις σ ‘αυτές τις φωνές που συνεχώς ρωτάνε  
 γιατί τα παιδιά τους υποτάχτηκαν, 
αφού ως Έλληνες ξέρουνε τους εχθρούς να νικάνε!



Τι να πεις στους προγόνους μας που ησυχία δεν έχουν 

οι ψυχές τους σαν άγρια θεριά, λευτεριά  γυρεύουν.
τι να πεις σ ‘αυτές τις οργισμένες ψυχές που για τούτη τη γη
δώσανε τις ζωές τους, και τις νύχτες σηκώνονται απ' τους τάφους
για να πολεμήσουν με όπλο τις ψυχές τους;



Μαρίζα Τσιτμή