Και τώρα τι;
Τι να πω μόνη σε μιαν άδεια σκηνή
με τα φώτα σβησμένα και με δίχως φωνή;
σ' ένα ακροατήριο βουβό που ήχο δε βγάζει
Κι αν ηχήσει χειροκρότημα θα ‘ναι ο
αντίλαλος του στερνού αντίο
από θεατές Έλληνες φαντάσματα , άλλοτε παγκόσμιου μεγαλείο!
Ελλάδα, χώρα ζωντανών-νεκρών καμπάνες πένθιμες παντού
ηχούνε...
ανθέλληνες ανοίξανε τη Κερκόπορτα σ' εχθρούς,
Τι να πεις τώρα στης καταιγίδας το δρόμο, στη γειτονιά της σιωπής
σ ' έναν κόσμο που έσκυψε, και σε πνίγει ποτάμι οργής;
Τι να πεις στους νεκρούς μας, που πατρίδα ζητάνε
τη γη που με το αίμα τους λευτέρωσαν , προδότες τη ξεπουλάνε;
Προμελετημένο το έγκλημα τους Έλληνες να αφανίσουν
μια ένδοξη ηρωική φυλή από το χάρτη της γης να σβήσουνΚαι που να ‘βρεις λόγια να πεις σ ‘έναν κόσμο ηρώων νεκρών
που τις νύχτες οι κραυγές τους σπάνε τοίχοι αρχαίων ναών;
Τι να απαντήσεις σ ‘αυτές τις φωνές που
συνεχώς ρωτάνε
γιατί τα παιδιά τους υποτάχτηκαν,
αφού ως Έλληνες
ξέρουνε τους εχθρούς να νικάνε!
τι να πεις σ ‘αυτές τις οργισμένες ψυχές που για τούτη τη γη
Τι να πεις στους προγόνους μας που ησυχία δεν έχουν
τι να πεις σ ‘αυτές τις οργισμένες ψυχές που για τούτη τη γη
δώσανε τις ζωές
τους, και τις νύχτες σηκώνονται απ' τους τάφους
για να πολεμήσουν με όπλο τις
ψυχές τους;
Μαρίζα Τσιτμή