Εάν η παγκόσμια δικτατορία του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου καταφέρει τελικά να κερδίσει τον πόλεμο εναντίον της συνείδησης μας, κάτι εξαιρετικά πιθανό, τότε θα έλθει το οριστικό τέλος του Διαφωτισμού και των δημοκρατικών ιδεολογιών. Αμέσως μετά θα ακολουθήσει κάτι εντελώς διεστραμμένο: n ζούγκλα, στην οποία θα κερδίζει πάντοτε ο ισχυρότερος.
Ανάλυση
Σε διεθνές επίπεδο προφανώς δεν μπορεί να κατηγορήσει κανείς τεκμηριωμένα τους πολυεθνικούς ομίλους, για την έλλειψη αναπτυξιακής πολιτικής ή να τους θεωρήσει υπεύθυνους για τις συνεχείς αποτυχίες των κυβερνήσεων – οι οποίες αδυνατούν να ανταπεξέλθουν με την αποστολή τους για πολλές διαφορετικές αιτίες, όπως είναι η ανικανότητα, η ανεπάρκεια, η πολιτική διαφθορά, η διαπλοκή, η αμετροέπεια, η ιδιοτέλεια κοκ.
Άλλωστε το πρόβλημα ευρίσκεται κάπου αλλού – στην έλλειψη κοινωνικού ελέγχου της εξουσίας, καθώς επίσης στο ότι ο πλανήτης σήμερα λειτουργεί ολοκληρωτικά με βάση το αξίωμα του μεγαλύτερου εφικτού κέρδους, με το ελάχιστο δυνατό κόστος. Με μία «ιδεολογία» δηλαδή, η οποία έχει επικρατήσει σε όλα τα επίπεδα: στην Πολιτική, στην Οικονομία, καθώς επίσης σε όλες τις ομάδες κοινών συμφερόντων.
Η ψευδής «γνώση» δε, σύμφωνα με την οποία η Οικονομία ακολουθεί τους φυσικούς νόμους, φροντίζοντας για τη μεγαλύτερη δυνατή ευημερία των ανθρώπων ευρύτερα, αμφισβητείται πλέον σπάνια – ακόμη περισσότερο θεωρείται νομοτελειακή, δεδομένη, τόσο στην Ευρώπη, όσο και στις Η.Π.Α., στην Ασία ή στην Αφρική.
Η ιδεολογία αυτή οδηγεί αυτόματα στην κλοπή «αντικειμένων» που ανήκουν σε όλους, όπως το νερό με τις καταναγκαστικές ιδιωτικοποιήσεις – μία διαδικασία που ξεκίνησε από τότε που «ανακαλύφθηκε» η έννοια της ιδιοκτησίας. Ο P. J. Proudhon, το 1846, είχε γράψει πως «Η ιδιοκτησία είναι κλοπή», ενώ ο J.J. Rousseau είχε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι, «Η δυστυχία ξεκίνησε όταν ο πρώτος άνθρωπος περιέφραξε ένα κομμάτι γης, χαρακτηρίζοντας το δικό του».
Ελπίζουμε βέβαια να μην δημιουργηθεί η παρανόηση, σύμφωνα με την οποία υποστηρίζουμε τις πρώην σοβιετικές κοινωνίες, επειδή δεν επιτρεπόταν η ιδιοκτησία σε αυτές – αφού η παράλληλη ύπαρξη της διαφθοράς, της αδικίας, της καταπίεσης και της ανελευθερίας που τις χαρακτήριζε, είναι ένας σημαντικός λόγος, για να τις απορρίψει κανείς εξ ολοκλήρου. Ούτε φυσικά την κατ’ επίφαση αριστερή ιδεολογία – το πραγματικό, αποκρουστικό πρόσωπο της οποίας εμφανίζεται όταν ανέλθει στην εξουσία, όπως στο παράδειγμα της Ελλάδας σήμερα.
Η κεντρική μας θέση είναι άλλωστε εντελώς αντίθετη: το ότι ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός, ενώ οι κοινωνίες πρέπει να κάνουν ότι καλύτερο μπορούν, έτσι ώστε να έχει ο καθένας την ευκαιρία να επιδιώξει τη δική του ατομική ευτυχία, χωρίς να είναι εις βάρος κανενός άλλου (ούτε του φυσικού περιβάλλοντος).
Η εποχή της αφθονίας
Περαιτέρω ο K. Marx πίστευε μέχρι τη στιγμή που πέθανε ότι, η αντικειμενική έλλειψη αγαθών θα ήταν αυτή που θα καθόριζε το μέλλον της ανθρωπότητας. Σύμφωνα με τις προβλέψεις του εκείνης της εποχής, οι άνθρωποι θα συγκρούονταν διαχρονικά για να εξασφαλίζουν τα λίγα σε απόλυτες ποσότητες αγαθά – τα οποία δεν θα αρκούσαν για να καλύψουν τις βασικές ανάγκες όλου του πληθυσμού. Σε αυτήν την παραδοχή στήριξε ουσιαστικά τη θεωρία του για «την πάλη των τάξεων» – η οποία εξελίχθηκε αργότερα στον «εφαρμοσμένο κομμουνισμό», με εντελώς εσφαλμένο τρόπο κατά την σωστά επικρατούσα άποψη.
Από την εποχή που πέθανε όμως ο Marx μέχρι σήμερα, ο πλανήτης βίωσε μία εντυπωσιακή εξέλιξη, αυξάνοντας κατακόρυφα την παραγωγική του δυναμικότητα – με αφετηρία την πρώτη βιομηχανική επανάσταση και σε επίπεδα που ήταν αδύνατον να φαντασθεί ποτέ κανείς. Το αποτέλεσμα ήταν να μην υπάρχουν πλέον αντικειμενικές ελλείψεις σε αγαθά – να έχει εξαφανισθεί δηλαδή το πρόβλημα που βίωναν οι άνθρωποι στους περασμένους αιώνες.
Στα πλαίσια αυτά, η παγκόσμια γεωργική οικονομία έχει τη δυνατότητα να εκθρέψει τουλάχιστον 12 δις ανθρώπους – οπότε στα 7 δις που ζουν σήμερα θα μπορούσε να εξασφαλισθεί, σε συνθήκες ελευθερίας, ένα βασικό βιοτικό επίπεδο, χωρίς κανένα απολύτως πρόβλημα.
Ως εκ τούτοι, οι άνθρωποι δεν πεθαίνουν πια επειδή η παραγωγή τροφίμων δεν είναι αρκετή, αλλά λόγω του ότι δεν έχουν πρόσβαση σε αυτά – η οποία τους έχει απαγορευθεί για να εξασφαλισθεί η κερδοφορία των απίστευτα δικτυωμένων πολυεθνικών (γράφημα), καθώς επίσης η δυσανάλογη ευημερία των ελίτ.
Για να εκλείψει το πρόβλημα, στο οποίο οφείλονται μεταξύ άλλων τα μεταναστευτικά ρεύματα των πεινασμένων προς τη Δύση, οι εξεγέρσεις όπως η αραβική Άνοιξη, η τρομοκρατία κλπ., θα έπρεπε να εξασφαλισθεί στους ανθρώπους η κάλυψη των αναγκών τους εκεί που διαμένουν. Κάτι τέτοιο όμως δεν συμβαίνει, ενώ φαίνεται πως δεν ενδιαφέρει κανέναν – με εξαίρεση τα τείχη που κατασκευάζονται, για την παρεμπόδιση των «εισβολέων», οι οποίοι αποκαλούνται από πολλούς «λαθραίοι» σαν να πρόκειται για αντικείμενα.
Όταν βέβαια έλθει η σειρά των αδύναμων δυτικών χωρών όπως η Ελλάδα, αφού από ένα σημείο και μετά οι ισχυρότερες, έχοντας αποκοπεί από τις παραδοσιακές περιοχές εκμετάλλευσης αρχίζουν να τρέφονται από τις σάρκες των γειτόνων τους, τότε θα αλλάξουν αρκετοί απόψεις – αλλά θα είναι πλέον πολύ αργά.
Οι ευθύνες των Πολιτών
Συνεχίζοντας πολλοί θα επιθυμούσαν, έστω για μία και μοναδική φορά, να τοποθετηθεί το ΔΝΤ όχι με την πλευρά των τραπεζών, των δανειστών γενικότερα, αλλά με την πλευρά των ανθρώπων – ακόμη καλύτερα, να επιδιώξει τη διαγραφή των χρεών των 50 πιο φτωχών χωρών του πλανήτη. Εάν συνέβαινε, τότε θα μπορούσαν επιτέλους αυτές οι χώρες να επενδύσουν στη γεωργική παραγωγή τους, διασώζοντας αρκετά εκατομμύρια ζωές ανθρώπων.
Για να συμβεί όμως κάτι τέτοιο, θα έπρεπε να το θέλουν οι Πολίτες των πλουσίων χωρών – οι οποίοι ενδιαφέρονται μόνο για τον εαυτό τους και διαδηλώνουν μόνο όταν θιγούν τα δικά τους ιδιοτελή συμφέροντα. Σε κάθε περίπτωση, δεν διαπιστώνεται καμία σοβαρή πίεση των Πολιτών προς τις ελίτ, με στόχο την αλλαγή κάποιων πραγμάτων, τα οποία θα ωφελούσαν συνολικά την ανθρωπότητα.
Η αιτία είναι η αποξένωση της συνείδησης των ανθρώπων – η οποία αυξάνεται δυστυχώς ευθέως ανάλογα με το βιοτικό τους επίπεδο. Με απλά λόγια, όσο ποιο πλούσιος είναι ένας άνθρωπος ή ένα κράτος, τόσο λιγότερο νοιώθει συναισθήματα αλληλεγγύης για τους άλλους – γεγονός που διαπιστώνεται σήμερα ακόμη και μεταξύ των «εταίρων» της Ευρωζώνης, όσον αφορά την ανθρωπιστική κρίση στην Ελλάδα, την τρομακτική ανεργία στην Ισπανία κοκ.
Φαίνεται λοιπόν πως η βασική δομή των ανθρώπων, η οποία τους κάνει να διαφέρουν από τις άλλες μορφές ζωής, έχει δυστυχώς αλλοιωθεί μετά την επικράτηση του ακραίου νεοφιλελευθερισμού και του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού – με αποτέλεσμα η πλειοψηφία των Πολιτών να τοποθετείται εκούσια εναντίον της αλληλεγγύης για τους αδύναμους.
Συχνά δε παρατηρείται η τοποθέτηση των ανθρώπων ακόμη και εναντίον των δικών τους συμφερόντων, εάν πεισθούν μέσω της χειραγώγησης πως αυτοί είναι υπεύθυνοι για τα δεινά τους – πως οι ίδιοι είναι εκείνοι οι αδύναμοι, στους οποίους δεν επιτρέπεται να δείξει κανείς αλληλεγγύη, αφού δεν την αξίζουν!
Συνεχίζοντας, ακόμη και στις πλούσιες χώρες του πλανήτη, όλο και περισσότεροι άνθρωποι δυσκολεύονται να διατηρήσουν το βιοτικό τους επίπεδο, ενώ αρκετοί καταδικάζονται στο περιθώριο – αφού οι μισθοί μειώνονται συνεχώς, τα ενοίκια αυξάνονται, το κόστος ζωής ακριβαίνει κοκ. (ανάλυση).
Η αιτία είναι το ότι, η παγκόσμια δικτατορία του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, καθώς επίσης των πολυεθνικών, επιβάλλεται μέσω της πολιτικής, των κεντρικών τραπεζών και του χρέους στις ανθρώπινες κοινωνίες – με στόχο τη συνεχή αύξηση των κερδών μίας συνεχώς μειούμενης, ευθέως ανάλογα ισχυροποιούμενης ελίτ με διάφορες μεθοδεύσεις, όπως η αποφυγή πληρωμής φόρων (ΙΚΕΑ).
Εάν δε καταφέρει τελικά να κερδίσει τον πόλεμο εναντίον της συνείδησης μας, κάτι εξαιρετικά πιθανό, τότε θα έλθει το οριστικό τέλος του Διαφωτισμού και των δημοκρατικών ιδεολογιών. Αμέσως μετά θα ακολουθήσει κάτι εντελώς διεστραμμένο: n ζούγκλα, στην οποία θα κερδίζει πάντοτε ο ισχυρότερος.
Εκείνη ακριβώς τη στιγμή θα έχουν χαθεί όλα τα επιτεύγματα της Δημοκρατίας – οπότε ο άνθρωπος θα επανέλθει στην αρχική του κατάσταση, στη ζωώδη. Πόσο απέχουμε ακόμη από αυτές τις εξελίξεις; Κατά την άποψη μας όχι πολύ, εάν συνεχίσουμε να μην αμυνόμαστε – με την Ελλάδα να προηγείται, όσον αφορά τη Δύση.
Επίλογος
Η απώλεια της εθνικής κυριαρχίας του ανεξάρτητου κράτους που ευρίσκεται σήμερα σε εξέλιξη, ιδίως στην ΕΕ, η αποξένωση των κυρίαρχων τάξεων, καθώς επίσης η εθελοντική υποταγή στη λογική του κεφαλαίου, είναι σε τέτοιο βαθμό «προόδου» που μάλλον δεν επιτρέπει την αντιστροφή της τάσης – εκτός εάν επαναστατήσουν από κοινού οι Πολίτες της ανεπτυγμένης Δύσης.
Δεν φαίνεται όμως να συμβαίνει κάτι τέτοιο, αφού ακόμη και οι άνθρωποι, οι κοινωνίες ή τα κράτη που αρνούνται να υποταχθούν στη δικτατορία των αγορών, μη αποδεχόμενοι το νεοφιλελεύθερο κανιβαλισμό, συμβιβάζονται «πριν ο αλέκτωρ λαλήσει τρεις» – όπως στα πρόσφατα παραδείγματα της Ελλάδας, της Κύπρου, της Ισπανίας κοκ.
Έχοντας προτάξει την ασφάλεια στη θέση της ελευθερίας, ως αποτέλεσμα της ευημερίας που έχουν βιώσει τα τελευταία χρόνια, καθώς επίσης παύοντας να παράγουν πολιτισμό, τόσο οι μικρές χώρες, όσο και το συντριπτικό ποσοστό των Πολιτών των υπολοίπων, φαίνονται να είναι καταδικασμένοι – εκτός εάν αποφασίσουν όλοι μαζί να αντιδράσουν, αλλάζοντας εκ θεμελίων το σύστημα.
Θα συμβεί κάτι τέτοιο; Πιστεύουμε πως όχι, αφού οι μορφές χειραγώγησης του πλήθους έχουν εξελιχθεί σε μεγάλο βαθμό – εκμεταλλευόμενες μεταξύ άλλων τη σύγχρονη τεχνολογία που καθιστά τους ανθρώπους εύκολο υποχείριο των ελίτ. Ως εκ τούτου, το μέλλον της πλειοψηφίας των ανθρώπων δεν φαίνεται καθόλου φωτεινό – έχοντας την εντύπωση πως το σύστημα που περιγράφει ο Orwell στο 1984 θα επικρατήσει τελικά, αν και από την ακριβώς αντίθετη αφετηρία.