Κυριακή, Φεβρουαρίου 24

Που πα ρε καραμήτρο με τα λιμά;

Που πα ρε καραμήτρο με τα λιμά;
Εκτός αυτού η πολιτική αυτή της λεηλασίας των πολιτικών χώρων με «εξαγορές» προσώπων, που κατά κανόνα τους έκανε βουλευτές η συγκυρία και ακόμα μεγαλύτερη συγκυρία υπουργούς και καρεκλάτους, είναι εμφανές δείγμα πολιτικού αμοραλισμού και κυρίως κλίματος ηθικής κατάπτωσης, προσώπων και θεσμών, στα σαλόνια της εξουσίας

Η φράση ακούστηκε, ηχηρά και, σχεδόν χειροκροτήθηκε, σε λαϊκή παρέα καφενείου, με αφορμή τον πρόσφατο ανασχηματισμό και τις πολιτικές «μεταγραφές» του κυβερνώντος κόμματος. 

Οι χαρτοπαίχτες, ειδικά οι πρεφαδόροι, γνωρίζουν τη λέξη «λιμά».

Είναι τα κάτω του 8 χαρτιά της τράπουλας, που δεν μπορούν να νικήσουν τους άσσους και τους ρηγάδες. Δεν μπορείς να κερδίσεις με τα «λιμά», λένε.

Μεταφορικά όμως και ειρωνικά λιμά αποκαλούνται τα λιγότερο σημαντικά, τα υποδεέστερα, από άποψη πολιτικής, κοινωνικής και προσωπικής εμβέλειας, μέλη ομάδας ή παρέας.

Το λαϊκό σχόλιο ήταν πολύ εύστοχο και φαίνεται ότι απηχεί την αντίληψη της κοινωνίας για την απέλπιδα προσπάθεια των κυβερνώντων να διευρύνουν την εκλογική τους βάση και να περιορίσουν την έκταση της επικείμενης ήττας, με μεταγραφές «από το κάτω ράφι», όπως λένε οι ποδοσφαιρόφιλοι.

Πολιτικές μεταγραφές με ανταλλάγματα υπουργεία, δυσανάλογα μεγάλα, σε σχέση με την πολιτική και προσωπική εμβέλεια των «αποκτημάτων».

Μετακινήσεις που, εκτός από τον πολιτικό διασυρμό και εν πολλοίς την σίγουρη, αν και αδιάφορη, πολιτική εξαφάνιση των μετακινούμενων, αντί να προσθέσουν αφαιρούν από την κυβερνητική παράταξη.

Αυτό λένε οι δημοσκοπήσεις, αυτό σχολιάζει ο κοινωνικός περίγυρος, κυρίως όμως αυτό ομολογούν «εμμέσως πλην σαφώς», οι ίδιοι οι κυβερνώντες με τις σπασμωδικές τους κινήσεις γενικότερα.

Ούτως ή άλλως βέβαια η κυβερνώσα ομάδα είναι αυτή που είδαμε και βλέπουμε και η προσθήκη σε αυτή και άλλων «πρόθυμων», ειδικά «λιμών», από άλλους πολιτικούς χώρους και σχηματισμούς, δεν είναι ικανή να βελτιώσει την εικόνα της, που έχει καταρρεύσει στην κοινωνία.

Άμα σε πάρει ο κατήφορος δεν έχεις εύκολα σταματημό και όλα καταλήγουν ανάποδα.

Ούτε βέβαια τα πρόσωπα που προσχωρούν, με αντάλλαγμα υπουργική καρέκλα ή θέση στα ψηφοδέλτια, για «ιδεολογικούς» δήθεν δικαιολογούνται οι ίδιοι, λόγους, έχουν τέτοιο κύρος και εμβέλεια ικανή να διεμβολίσει την παράταξη στην οποία ανήκαν μέχρι πρότινος, αποσπώντας και μετακινώντας μαζικά ψηφοφόρους.


Δεν μιλάμε για τα ορφανά του Καμένου, αν και εξακολουθεί να μυρίζει σικέ το παιχνίδι εν όψει εκλογών – ο ένας επιστρέφει στον δεξιό υπερεθνικιστικό ακροατήριό του κι ο άλλος στην αριστερή καθαρότητά του που θυμήθηκε και άρχισε να προβάλει– ούτε για τις άλλες μετακινήσεις εκ των θνησιγενών «κομμάτων».

Μιλάμε για το πρώην κραταιό ΠΑΣΟΚ στην δεξαμενή του οποίου, στο ύψος που παραμένει ακόμα γεμάτη, αποβλέπει το κυβερνών κόμμα.

Η δεξαμενή όμως αυτή, της δήθεν κεντροαριστεράς, έχει ήδη λεηλατηθεί και έχουν διαρρεύσει οι περισσότεροι.

Οι πιο πολλοί αποβλέποντας στην προσφιλή τους διαχρονικά σχέση με την εξουσία χωρίς την οποία δεν μπορούν. Και κάποιοι άλλοι, παραδοσιακοί και αμετανόητοι, που δεν θέλουν ή δεν μπορούν να καταλάβουν ακόμα και σήμερα, διαποτισμένοι με το καλλιεργημένο δεκαετίες αντιδεξιό σύνδρομο, που δεν τους αφήνει να δουν πέρα από αυτό έχουν στο μυαλό τους τόσα χρόνια.

Να αντιληφθούν ποια είναι, πως και από ποιους εκφράζεται σήμερα η πραγματική «δεξιά» και ποιοι είναι οι πραγματικά συντηρητικοί και ποιοι οι προοδευτικοί.


Έχει πάντως κατέβει τόσο η στάθμη της δεξαμενής αυτής, που η προσπάθεια για περαιτέρω άδειασμα με την απόσπαση και μεταγραφή «λιμών», το μόνο αποτέλεσμα που μπορεί να έχει είναι η περαιτέρω εξαγρίωση όσων απέμειναν πιστοί στην καθυβριζόμενη ιστορία τους.

Εκτός αυτού η πολιτική αυτή της λεηλασίας των πολιτικών χώρων με «εξαγορές» προσώπων, που κατά κανόνα τους έκανε βουλευτές η συγκυρία και ακόμα μεγαλύτερη συγκυρία υπουργούς και καρεκλάτους, είναι εμφανές δείγμα πολιτικού αμοραλισμού και κυρίως κλίματος ηθικής κατάπτωσης, προσώπων και θεσμών, στα σαλόνια της εξουσίας. Κλίματος που απωθεί έντονα τη σιωπηρή πλειοψηφία των πολιτών που μπορούν ακόμα να σκέπτονται, να μάχονται και να επιβιώνουν μέσα στην φορεισφορολογική λαίλαπα που τους σαρώνει.

Η πλειοψηφία αυτή δεν μπορεί παρά να μαντεύει τι έρχεται και τι πρόκειται να γίνει. είναι προφανές άλλωστε από αυτά που τεκταίνονται τους τελευταίους μήνες στην κυβερνητική πλειοψηφία:

Τις κάθε μορφής θεσμικές, επιεικώς, παρεκβάσεις και απρέπειες, για τη στήριξή της στην εξουσία.

Μαντεύει το επερχόμενο κομφούζιο και την πολιτική και όχι μόνο συναλλαγή, που φέρνει η απλή αναλογική που έχει ψηφιστεί, ψευδεπίγραφα στο όνομα της συναίνεσης, αληθώς όμως για μικροπολιτικούς λόγους.

Σε πρώτη φάση στους Δήμους και τις Περιφέρειες της χώρας, και αμέσως μετά, αν δεν αλλάξει κάτι, και στην κεντρική κυβέρνηση, από τις μεθεπόμενες εκλογές με βάση τον ψηφισμένο νόμο.

Δεν μπορεί παρά να βλέπει καθαρά η κυνηγημένη σιωπηρή πλειοψηφία των πολιτών της μεσαίας τάξης, περιλαμβανομένων και κάποιων που αντιδρούν σε επιλογές και σκέπτονται ακραίες λύσεις, το πολιτικό αλαλούμ και το καθεστώς της κάθε μορφής συναλλαγής που θα επεκταθεί ως επιδημία απ’ άκρου σε άκρο από την αυτοδιοίκηση στην κοινωνία ευρύτερα. Το ερώτημα είναι πως και αν θα αντιδράσει, επίκεινται άλλωστε σύντομα πολλές εκλογικές αναμετρήσεις, στον πολιτικό και προσφάτως και πολιτισμικό και αισθητικό κατήφορο της χώρας.


Γιώργος Δ. Ανδρέου
protothema

politika-gr.