Σε ένα βαθύτερο επίπεδο, η θεωρία της "προδοσίας" των ηγετών της Αριστερας -εν προκειμένω της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ισχύει και γενικοτερα- είναι ένας μύθος. Ισχυει μεν ότι ένα πράγμα μπορεί να τραπεί εξελικτικά στο αντίθετο του, σε κάθε όμως περίπτωση αυτό το πράγμα πρέπει να ενέχει εξ αρχής το στοιχείο της άρνησης του και η τάση να γίνει αυτό το στοιχείο δεσποζον να είναι ισχυρή. Οι άνθρωποι και οι...
ομάδες δεν αλλάζουν ούτε μεταλλάσσονται δήθεν στον δρόμο προς την Δαμασκό, αν δεν έχουν την εσωτερική τάση να αλλάξουν. Στην περίπτωση ειδικά της σημερινής πολύμορφης ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, επρόκειτο για ανθρώπους κατά κανόνα με συστημικές συνδέσεις, με μια ιδεολογία soft μεταβολών του συστήματος,και σε κάθε περίπτωσημε μια αλαζονεία και αρχομανια,ακόμη κι εκεί που δεν υπήρχαν συστημικές διασυνδέσεις, με μια λογική ότι η κοινωνία τους χρωσταγε για τις πολύχρονες προσπάθειες τους. Τετοια στοιχεία αλαζονείας υπάρχουν και στις οργανώσεις στα αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ ακόμη και σήμερα,για όποιον έχει αυξημένη
παρατηρητικοτητα.Για να επιστρέψουμε όμως στον ΣΥΡΙΖΑ: Τα περισσότερα στοιχεία προοιωνιζαν την αρνητική έκβαση,πέραν κάθε καλοπροαιρετου ενθουσιασμου. Καποιοι δεν τα δείξαμε αρκετά για να μην ανακόψουμε τον γενικό θετικό παλμό, ενώ υπάρχουν και αυτοί που δεν τα έδειξαν γιατί απλώς ήταν επαγγελματίες πολιτικοί, αν και διαφωνούντες. Ιδιως πάντως, το κομμάτι εκείνο της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ που προέκυψε από την νεολαία του συνασπισμού, όπως και ο σημερινός πρωθυπουργός, ήταν η επιτομή της οιησης, της αμορφωτης αλαζονείας, του παρεισμου και του λομπισμου.
Αυτή η συμμορία πρέπει να φύγει από την διακυβέρνηση με κάθε κόστος. Και η συζήτηση περί "κυβέρνησης της Αριστεράς" στα πλαίσια του αστικού συστήματος να τελειώσει εδώ.