Παρασκευή, Δεκεμβρίου 11

Βραδιάζει πάλι.... --Εκδόσεις Οσελότος

Βραδιάζει πάλι και είμαι μόνη...
που να κρυφτώ και το βράδυ αυτό για να μη
με βρούνε οι αναμνήσεις και με κάνουν σκόνη
Θεέ μου, φοβάμαι τη νύχτα... τρέμω στο κρύο
η μοναξιά με παγώνει με κόβει στα δύο..

 

Βραδιάζει πάλι,  και είμαι μόνη..

δεν έχω φίλους και συγγενείς σπίτι μου είναι

οι έρημοι δρόμοι

δεν έχω που να πάω, που να σταθώ

δεν έχω μια δική μου γωνιά να γείρω να κοιμηθώ

 

 

Βραδιάζει, είναι χειμώνας και πέφτει χιόνι

το κρύο στις φλέβες μου το αίμα παγώνει

μα η μοναξιά είναι πιο παγερή κι απ’ τη παγωνιά

σκάβει βαθιά τις ψυχές αφήνει άδεια κορμιά

 

 

Βραδιάζει, κι οι αναμνήσεις κάνουν κατάληψη

στου μυαλού μου το χώρο

η νύχτα είναι αδίστακτη της αρέσει να παίζει

με τον ανθρώπινο πόνο

κι εγώ μόνη, δεν έχω κανέναν που να με νοιάζεται

και να τον νοιαστώ

δεν έχω μια ζεστή αγκαλιά να με κλείσει

μέσα της και να χαθώ..

 

 

Βραδιάζει, που να πάω Θεέ μου και που να σταθώ

νιώθω παρείσακτη στον κόσμο αυτό

η ψυχή μου μια απέραντη ερημιά

κι εγώ δεντρί μοναχικό που πεθαίνει αργά-αργά

 

Δρόμε, κι αυτό το βράδυ βάλε με στην αγκαλιά σου, προστάτεψέ με..

κι εσύ αγέρα με τον μπάτη σου απαλά χάιδεψέ με

ύπνε,  έλα και πάρε με, σ' άλλα μέρη ταξίδεψέ με

απ' αυτή τη  φοβερή μοναξιά όσο μπορείς μακριά κράτησέ με...

 Μαρίζα Τσιτμή