ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΡΑΦΙΛΟΛΟΓΟΥΜΕ...
Δυστυχώς παρατηρώ μια τεράστια παραφιλολογία σχετικά με τα τέρατα της Παναγίας, γνωστά και ως Γκαργκόιλς...
Έχω διαβάσει από τα πιο τρελά, μέχρι και τα πιο εξωφρενικά σενάρια για τα Γκαργκόιλς και γι΄αυτό άφησα να περάσουν μερικές μέρες για να σας πω δύο πράγματα.
Όχι δεν είμαι ειδικός αλλά έτυχε κάποτε η πτυχιακή μου εργασία στο μάθημα της Ευρωπαϊκής Τέχνης να είναι ακριβώς αυτά τα άσχημα γλυπτά, οπότε θα προσπαθήσω να σας γράψω σε λίγες γραμμές την ιστορία τους.
Τα Γκαργκόιλς ΔΕΝ τοποθετήθηκαν πρώτη φορά στην Παναγία των Παρισίων, αλλά η ιστορία τους ξεκινάει πολλές εκατοντάδες χρόνια πριν στην Αρχαία Αίγυπτο και στην Αρχαία Ελλάδα.
Για την ακρίβεια μορφές των Γκαργκόιλς συναντάμε σε όλους σχεδόν τους πολιτισμούς, από τον Κινέζικο, του Ίνκας, μέχρι και τους ιθαγενείς των πιο απομακρυσμένων νησιών του Ειρηνικού.
Δηλαδή έχουν αποτυπωθεί σε πολιτισμούς και είναι πολύ δύσκολο έως και απίθανο να ήρθαν ποτέ σε επαφή μεταξύ τους.
Εδώ πάλι υπάρχουν δύο προεκτάσεις.
Η μια θέλει αυτές οι μορφές να υπήρχαν κάποια στιγμή στην αρχαιότητα και η άλλη που υποστηρίζουν ευρέως οι θεωρητικοί της ψυχιατρικής ερμηνείας των ευρημάτων υποστηρίζει ότι ο άνθρωπος έχει την έμφυτη τάση να προσωποποιεί το κακό συνδυάζοντας μορφές επικίνδυνων ζώων με ανθρωπόμορφα χαρακτηριστικά.
Τώρα όσων αφορά την Παναγία των Παρισίων υπάρχουν δύο ερμηνείες και δύο λόγοι.
Η Παναγία των Παρισίων αποτελεί από τα πιο χαρακτηριστικά δείγματα της Γοτθικής τέχνης.
Ήταν αποτέλεσμα των πρώιμων αναγεννησιακών δημιουργών που ήθελαν αρχικά να συνδυάσουν την αρχαιοελληνική και ρωμαϊκή τέχνη.
Όμως στην πραγματικότητα όπως κάθε δημιουργός ήθελαν να "επαναστατήσουν" αφήνοντας πίσω τους οικοδομήματα που θα άντεχαν στο χρόνο και θα ήταν τόσο ιδιαίτερα που θα τραβούσαν τα βλέμματα.
Και το πέτυχαν.
Επίσης δεν πρέπει να ξεχνάμε κάθε φορά που κάνουμε ανάλυση για ένα ζήτημα τα ιστορικά γεγονότα της περιόδου, την εκκλησιαστική επίδραση στην κοινωνία και στην αριστοκρατία.
Η τοποθέτηση των Γκαργκόιλς σε ναούς και παλάτια είχε διττή λειτουργικότητα.
Α) Χρησιμοποιούνταν για την προστασία των κτιρίων (συνήθως ήταν υδρορροές) και
Β) τα χρησιμοποιούσαν για να φοβίζουν το πόπολο (λαό) που βρισκόταν υπό την ασφυκτική πίεση της εκκλησίας σε μια εποχή που ξεκινούσε η επανάσταση του πνεύματος.
Η θρησκευτική ερμηνεία έχει να κάνει με την υποταγή των δαιμόνων στην Παναγία, οι οποίοι υποτάχθηκαν σε αυτήν και φρουρούν το σπίτι της (εκκλησία).
Για το λόγο αυτό βρίσκεται ένας χαρακτηριστικός δαίμονας από κάθε αμαρτία ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΕΞΩΤΕΡΙΚΑ του Ναού ΣΕ ΜΟΡΦΗ ΕΠΙΘΕΣΗΣ ή ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗΣ.
Αντίθετα εσωτερικά όπου απεικονίζονται δαίμονες ή κάποιος τους πατάει ή τους σκοτώνει ή είναι κρυμμένοι και προσπαθούν να αποκαλυφθούν.
Φυσικά όπως πάντα υπάρχει και η πιο συνωμοσιολογική ερμηνεία που θέλει όλα αυτά να έγιναν από ανθρώπους υποταγμένους στις μυστικές στοές και στο σατανισμό.
Τι ισχύει απ΄όλα αυτά;
Πιθανόν όλα μαζί, όλες οι ιστορίες της συγκεκριμένης περιόδου του Ύστερου Μεσαίωνα και της Πρώιμης Αναγέννησης έχουν πίσω τους και κάποιο μυστικό, οπότε αυτό που μένει είναι οι πιστοί να κρατούν την πίστη τους, οι επισκέπτες το δέος και οι μυστικιστές τις δικές τους ερμηνείες.
Τώρα όσον αφορά το γεγονός της καταστροφής της Παναγίας των Παρισίων αυτό καθ΄αυτό προσωπικά δεν έχω εκφρασθεί γιατί διατηρώ πολλές αμφιβολίες για όλα τα σενάρια.
Zaxarias Mytilinios
ΠΗΓΗ ΦΒ