Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Σου είπα τόσες φορές “φεύγω” που γέλαγα ακόμα κι εγώ όταν με άκουγα να το λέω. Δεν είναι πως εκείνη τη στιγμή δεν το πίστευα. Όχι, εκείνη τη στιγμή, ήμουν σίγουρη και πως το θέλω και πως το μπορώ. Όμως ήμουν σίγουρη και πως η επόμενη ανάσα μου σου άνηκε. Όχι γιατί τη χρειαζόσουν, αλλά γιατί έτσι ήταν πια η φτιαξιά μας. Να κρατάει ο ένας τον άλλο όταν ήταν η ώρα του φευγιού.
Και μοιάζαμε με μια καλοφτιαγμένη τραμπάλα. Λίγο εσύ, λίγο εγώ, λίγη δύναμη ο ένας,
λίγο πείσμα ο άλλος, δοκιμάσαμε πολλές φορές ο ένας τις αντοχές του άλλου. Τις ανοχές του άλλου. Την αγάπη του άλλου. Γιατί κάθε φορά που γκρεμοτσακίζαμε ο ένας τον άλλο, από αγάπη, έρωτα, πόθο και πείσμα ξαναφτιάχναμε τα κομμάτια μας. Αυτά ήταν η “κόλλα”.
Μόνο που να, ξέρεις αυτό που λένε ότι δεν ξέρεις ποτέ την τελευταία φορά; Αλήθεια είναι. Δεν ξέρεις ποτέ ποια φορά θα είναι εκείνη που ένα κομμάτι σου, δεν θα σπάσει, θα γίνει σκόνη. Θα θρυμματιστεί τόσο που δεν μπορέσεις να το ξαναβάλεις στη θέση του.
Θυμάμαι ακόμα την πρώτη φορά που σου είπα “μπράβο, τα κατάφερες, με έσπασες”. Πού να ήξερα πόσες θα ακολουθήσουν. Πού να ήξερα πως τα σημάδια από κάθε φορά, θα τα αγαπούσα τόσο γιατί ήταν τα παράσημα μιας σχέσης που δεν ήταν εύκολη. Δεν ήταν απλή. Όμως εμείς, είχαμε τον τρόπο. Εμείς, μπορούσαμε. Εμείς, χρειαζόμασταν δυο λέξεις δικές μας, κωδικοποιημένες σε μια μυστική διάλεκτο, και όλα, ήταν καλά.
Εμείς είχαμε μάθει στο σκοτάδι με τα χέρια πλεγμένα, να χτίζουμε από την αρχή..
Εκτός από αυτή τη φορά. Βλέπεις αυτή τη φορά, δεν ήταν η πτώση από ψηλά. Ήταν που πια δεν είχες τον τρόπο να βάλεις τα κομμάτια μου στη θέση τους. Ήταν που πια, δεν ήθελα να φύγω για να με κρατήσεις. Ήταν που πια, ήθελα να μείνω γιατί τώρα πια ήξερα πως θα μπορέσω να ζήσω χωρίς εσένα. Ήταν που τώρα πια, ήξερα να βάζω μόνη μου τα κομμάτια μου στη θέση τους και το κυριότερο, ήξερα ποια πρέπει να θάψω βαθιά μέσα μου για να μην ακούγεται το κλάμα τους.
Είναι η φορά, που δεν μπορείς. Είναι η φορά που δεν είπα “φεύγω”.
Σιωπή..
loveletters.gr
Σου είπα τόσες φορές “φεύγω” που γέλαγα ακόμα κι εγώ όταν με άκουγα να το λέω. Δεν είναι πως εκείνη τη στιγμή δεν το πίστευα. Όχι, εκείνη τη στιγμή, ήμουν σίγουρη και πως το θέλω και πως το μπορώ. Όμως ήμουν σίγουρη και πως η επόμενη ανάσα μου σου άνηκε. Όχι γιατί τη χρειαζόσουν, αλλά γιατί έτσι ήταν πια η φτιαξιά μας. Να κρατάει ο ένας τον άλλο όταν ήταν η ώρα του φευγιού.
Και μοιάζαμε με μια καλοφτιαγμένη τραμπάλα. Λίγο εσύ, λίγο εγώ, λίγη δύναμη ο ένας,
λίγο πείσμα ο άλλος, δοκιμάσαμε πολλές φορές ο ένας τις αντοχές του άλλου. Τις ανοχές του άλλου. Την αγάπη του άλλου. Γιατί κάθε φορά που γκρεμοτσακίζαμε ο ένας τον άλλο, από αγάπη, έρωτα, πόθο και πείσμα ξαναφτιάχναμε τα κομμάτια μας. Αυτά ήταν η “κόλλα”.
Μόνο που να, ξέρεις αυτό που λένε ότι δεν ξέρεις ποτέ την τελευταία φορά; Αλήθεια είναι. Δεν ξέρεις ποτέ ποια φορά θα είναι εκείνη που ένα κομμάτι σου, δεν θα σπάσει, θα γίνει σκόνη. Θα θρυμματιστεί τόσο που δεν μπορέσεις να το ξαναβάλεις στη θέση του.
Θυμάμαι ακόμα την πρώτη φορά που σου είπα “μπράβο, τα κατάφερες, με έσπασες”. Πού να ήξερα πόσες θα ακολουθήσουν. Πού να ήξερα πως τα σημάδια από κάθε φορά, θα τα αγαπούσα τόσο γιατί ήταν τα παράσημα μιας σχέσης που δεν ήταν εύκολη. Δεν ήταν απλή. Όμως εμείς, είχαμε τον τρόπο. Εμείς, μπορούσαμε. Εμείς, χρειαζόμασταν δυο λέξεις δικές μας, κωδικοποιημένες σε μια μυστική διάλεκτο, και όλα, ήταν καλά.
Εμείς είχαμε μάθει στο σκοτάδι με τα χέρια πλεγμένα, να χτίζουμε από την αρχή..
Εκτός από αυτή τη φορά. Βλέπεις αυτή τη φορά, δεν ήταν η πτώση από ψηλά. Ήταν που πια δεν είχες τον τρόπο να βάλεις τα κομμάτια μου στη θέση τους. Ήταν που πια, δεν ήθελα να φύγω για να με κρατήσεις. Ήταν που πια, ήθελα να μείνω γιατί τώρα πια ήξερα πως θα μπορέσω να ζήσω χωρίς εσένα. Ήταν που τώρα πια, ήξερα να βάζω μόνη μου τα κομμάτια μου στη θέση τους και το κυριότερο, ήξερα ποια πρέπει να θάψω βαθιά μέσα μου για να μην ακούγεται το κλάμα τους.
Είναι η φορά, που δεν μπορείς. Είναι η φορά που δεν είπα “φεύγω”.
Σιωπή..
loveletters.gr