Το γεγονός ότι χρειάστηκε να φτάσουμε στο παρά πέντε των εκλογών για να δούμε κάποια μέτρα που να αφορούν τους πολίτες λέει πολλά για το πώς λειτουργεί το πολιτικό σύστημα
.in.gr
Χτες ο Αλέξης Τσίπρας αποφάσισε να κάνει ρελάνς με πακέτο «κοινωνικών μέτρων».
Ένα πακέτο που δεν είναι «στάχτη στα μάτια» αλλά έχει πραγματικό αντίκτυπο, καθώς περιλαμβάνει μέτρα που κάπως θα ανακουφίσουν την κατάσταση και των φτωχών στρωμάτων και σημαντικού μέρους της μεσαίας τάξης.
Μόνο που δεν το έκανε επειδή ξαφνικά απέκτησε κοινωνική συνείδηση ή επειδή ξαναβρήκε την «αριστερή ταυτότητά» του.
Το έκανε γιατί τα πράγματα προς τις κάλπες είναι δύσκολα και ο Τσίπρας ήθελε να βρει τρόπο να αποφύγει την εκλογική καταστροφή.
Δεν ξέρω εάν τα μέτρα θα ανατρέψουν τον σε βάρος του ΣΥΡΙΖΑ δυσμενή συσχετισμό. Σε τελική ανάλυση «κοντός ψαλμός αλληλούια», οι εκλογές είναι σε λιγότερο από τρεις εβδομάδες.
Αυτό που ξέρω ότι είναι πολύ μεγάλο πρόβλημα όχι του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά όλης της χώρας είναι το να θυμόμαστε τα κοινωνικά στρώματα και ιδίως τη μεσαία τάξη παραμονές των εκλογών.
Είναι σχεδόν προσβλητικό για όλα αυτά τα κοινωνικά κομμάτια, που μάτωσαν όλα αυτά τα χρόνια, να τα θυμάται κανείς παραμονές, ακόμη και εάν το πακέτο των μέτρων είναι μεγάλο ή σημαντικό.
Γιατί άμα τον θυμάσαι πριν τις εκλογές, αυτό σημαίνει ότι σχέδιο δεν έχεις. Απλώς δίνεις ό,τι έχεις και δεν έχεις για να μπορέσεις να πάρεις μερικές ψήφους αλλά πέραν αυτού ουδέν.
Γιατί τα προβλήματα σήμερα των λαϊκών στρωμάτων – και ειδικά της μεσαίας τάξης – δεν λύνονται με κάποιες παροχές.
Η κοινωνία χρειάζεται πραγματική ανάπτυξη που να μειώνει την ανεργία δημιουργώντας θέσεις απασχόλησης.
Χρειάζεται επενδύσεις, δημόσιες και ιδιωτικές που να εξασφαλίζουν ότι δημιουργούνται θέσεις εργασίας. Χρειάζεται τρόπους για να σταματήσουν να μεταναστεύουν τα καλύτερα μυαλά της χώρας.
Όμως, όλα αυτά απουσιάζουν από τον προεκλογικό διάλογο.
Και αυτό είναι το πιο ανησυχητικό.
Ακόμη και τώρα το μνημονιακό πολιτικό σύστημα δεν θεωρεί ότι αυτό είναι προτεραιότητα.
Όμως όσο αναβάλλουμε αυτή τη συζήτηση τόσο πληθαίνουν και τα ερωτηματικά και η αγωνία για το εάν θα υπάρξει πραγματικά μια στρατηγική για τη «Μεταμνημονιακή Ελλάδα».
Ένα σχέδιο, ένα «αφήγημα», ένας «οδικός χάρτης». Γιατί χωρίς αυτά εξακολουθούμε να είμαστε μέσα στην τροχιά της κρίσης και των προβλημάτων που επάγει.
Γι’ αυτό επιμένω: ωραίες οι εξαγγελίες και οι παροχές, αλλά δεν αρκούν. Κοινώς τώρα αρχίζουν τα δύσκολα. Για όλο το πολιτικό σύστημα.
Χτες ο Αλέξης Τσίπρας αποφάσισε να κάνει ρελάνς με πακέτο «κοινωνικών μέτρων».
Ένα πακέτο που δεν είναι «στάχτη στα μάτια» αλλά έχει πραγματικό αντίκτυπο, καθώς περιλαμβάνει μέτρα που κάπως θα ανακουφίσουν την κατάσταση και των φτωχών στρωμάτων και σημαντικού μέρους της μεσαίας τάξης.
Μόνο που δεν το έκανε επειδή ξαφνικά απέκτησε κοινωνική συνείδηση ή επειδή ξαναβρήκε την «αριστερή ταυτότητά» του.
Το έκανε γιατί τα πράγματα προς τις κάλπες είναι δύσκολα και ο Τσίπρας ήθελε να βρει τρόπο να αποφύγει την εκλογική καταστροφή.
Δεν ξέρω εάν τα μέτρα θα ανατρέψουν τον σε βάρος του ΣΥΡΙΖΑ δυσμενή συσχετισμό. Σε τελική ανάλυση «κοντός ψαλμός αλληλούια», οι εκλογές είναι σε λιγότερο από τρεις εβδομάδες.
Αυτό που ξέρω ότι είναι πολύ μεγάλο πρόβλημα όχι του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά όλης της χώρας είναι το να θυμόμαστε τα κοινωνικά στρώματα και ιδίως τη μεσαία τάξη παραμονές των εκλογών.
Είναι σχεδόν προσβλητικό για όλα αυτά τα κοινωνικά κομμάτια, που μάτωσαν όλα αυτά τα χρόνια, να τα θυμάται κανείς παραμονές, ακόμη και εάν το πακέτο των μέτρων είναι μεγάλο ή σημαντικό.
Γιατί άμα τον θυμάσαι πριν τις εκλογές, αυτό σημαίνει ότι σχέδιο δεν έχεις. Απλώς δίνεις ό,τι έχεις και δεν έχεις για να μπορέσεις να πάρεις μερικές ψήφους αλλά πέραν αυτού ουδέν.
Γιατί τα προβλήματα σήμερα των λαϊκών στρωμάτων – και ειδικά της μεσαίας τάξης – δεν λύνονται με κάποιες παροχές.
Η κοινωνία χρειάζεται πραγματική ανάπτυξη που να μειώνει την ανεργία δημιουργώντας θέσεις απασχόλησης.
Χρειάζεται επενδύσεις, δημόσιες και ιδιωτικές που να εξασφαλίζουν ότι δημιουργούνται θέσεις εργασίας. Χρειάζεται τρόπους για να σταματήσουν να μεταναστεύουν τα καλύτερα μυαλά της χώρας.
Όμως, όλα αυτά απουσιάζουν από τον προεκλογικό διάλογο.
Και αυτό είναι το πιο ανησυχητικό.
Ακόμη και τώρα το μνημονιακό πολιτικό σύστημα δεν θεωρεί ότι αυτό είναι προτεραιότητα.
Όμως όσο αναβάλλουμε αυτή τη συζήτηση τόσο πληθαίνουν και τα ερωτηματικά και η αγωνία για το εάν θα υπάρξει πραγματικά μια στρατηγική για τη «Μεταμνημονιακή Ελλάδα».
Ένα σχέδιο, ένα «αφήγημα», ένας «οδικός χάρτης». Γιατί χωρίς αυτά εξακολουθούμε να είμαστε μέσα στην τροχιά της κρίσης και των προβλημάτων που επάγει.
Γι’ αυτό επιμένω: ωραίες οι εξαγγελίες και οι παροχές, αλλά δεν αρκούν. Κοινώς τώρα αρχίζουν τα δύσκολα. Για όλο το πολιτικό σύστημα.