Δευτέρα, Μαΐου 13

Αν θα μπορούσα κάτι να άλλαζα...


Είναι στιγμές που έρχονται στο μυαλό κάτι περίεργες σκέψεις σαν απρόσκλητοι επισκέπτες που δεν μπορείς να αποφύγεις όσο κι αν θες. Οι Επισκέπτες του Μυαλού, έτσι λέγονται, έρχονται πάντα τις στιγμές της κρίσης. Μπορεί να είναι κρίση πνευματική, κρίση επιλογών ή κρίση  αποφάσεων. Έρχονται και σε βάζουν στην διαδικασία να τους δεχτείς ή να τους απορρίψεις,
πράγμα δύσκολο.

Αναγκαστικά το παλεύεις, ξέροντας εξ’ αρχής ότι σε βάζουν σε δίλημμα. «Να δεχτώ να παίξω το παιχνίδι ή να αρκεστώ στην ήττα και να το αποφύγω;» Σίγουρα θα σε βάλουν στην διαδικασία, το ξέρεις καλά, γιατί απλά το έχεις νιώσει κι εσύ όπως όλοι μας!

Έτσι λοιπόν, οι Επισκέπτες του Μυαλού, ήρθαν μια νύχτα απρόσκλητοι και σε μένα. Αναγκαστικά τους δέχτηκα -δεν είχα άλλη επιλογή- και τους κέρασα το πιο βαθύ μου στάξιμο. Αν κέρδισα ή αν έχασα, δεν ξέρω. Ξέρω μόνο ότι αφέθηκα να παίξω το δικό τους παιχνίδι, γνωρίζοντας ότι ήμουν ο αδύναμος κρίκος της νύχτας εκείνης… Με ρώτησαν λοιπόν: «Αν θα μπορούσες κάτι να άλλαζες τι θα ήταν αυτό;» Και να τι απάντησα.

Αν θα μπορούσα κάτι να άλλαζα, θα ήταν το ΕΓΩ μου να μην ήταν τόσο απόλυτο, ίσως τότε μάθαινε να δίνει δεύτερη ευκαιρία. Αν θα μπορούσα κάτι να άλλαζα, θα ήταν το ΟΝΕΙΡΟ μου να είχε θεατές, ίσως τότε να μην έπαιζε σε άδεια πλατεία. Αν θα μπορούσα κάτι να άλλαζα, θα ήταν το ΤΑΞΙΔΙ μου να είχε ξεναγό, ίσως τότε να άξιζε περισσότερο η διαδρομή. Αν θα μπορούσα κάτι να άλλαζα, θα ήταν οι ΕΠΙΛΟΓΕΣ μου να είχαν λιγότερο πόνο, ίσως τότε να μη μετάνιωνα γι’ αυτές. Αν θα μπορούσα κάτι να άλλαζα, θα ήταν η ΜΟΝΑΞΙΑ μου να είχε μουσική, ίσως τότε να ήταν ευχάριστη συντροφιά. Αν θα μπορούσα κάτι να άλλαζα, θα ήταν η ΖΩΗ μου να είχε χαρούμενο πρόσωπο, ίσως τότε να μην της φόραγα την μάσκα της ευτυχίας. Αν θα μπορούσα κάτι να άλλαζα, θα ήταν η ΨΥΧΗ μου να μην ήταν τόσο ζεστή, ίσως τότε να πονούσε λιγότερο. Αν θα μπορούσα κάτι να άλλαζα, θα ήταν οι ΣΤΟΧΟΙ μου να μην ήταν τόσο υψηλοί, ίσως τότε να μου αρκούσαν  ελάχιστα. Αν θα μπορούσα κάτι να άλλαζα, θα ήταν η ΚΑΡΔΙΑ μου να μη λαχταρούσε τόσα, ίσως τότε της αρκούσε  μόνο μια ΑΝΑΣΑ για να χτυπά.

Μα ξέρω πως αν τα άλλαζα όλα αυτά τότε δεν θα ήμουν εγώ! Αξίζει άραγε;