Αν και απολύτως αναληθές,
επικρατεί η άποψη πως η χώρα προσαρτήθηκε καταναγκαστικά από το Χίτλερ, ο
οποίος όμως έχασε τον πόλεμο το 1945. Έχει εδραιωθεί δηλαδή η άρνηση
της πραγματικότητας, η οποία δεν είναι άλλη από την εκούσια συμμετοχή
των Αυστριακών στη Μεγάλη Γερμανία – ενώ στον H.C. Strache, στον ηγέτη
της ακροδεξιάς και μέχρι πρόσφατα αντιπρόεδρο λείπει, όπως επίσης σε
πάρα πολλούς συμπατριώτες του, η πίστη στη Δημοκρατία και στο Κράτος
Δικαίου,
αφού στην ουσία θεωρούν ως ιδανικό πολίτευμα τον
Ολοκληρωτισμό.
.
Ανάλυση
Παρά το ότι σήμερα όλοι αναφέρονται στις
Ευρωεκλογές, προσπαθώντας να εκτιμήσουν τα αποτελέσματα τους σε σχέση
με την Ευρώπη, θεωρούμε πως το θέμα της Αυστρίας είναι σημαντικότερο –
ενώ δεν πρέπει να περιορίζεται στο γνωστό ως «IBIZA GATE» σκάνδαλο, αφού
το θέμα είναι πολύ πιο «βαθύ», από όσο φαίνεται. Στα πλαίσια αυτά, σε
ένα άρθρο που γράφτηκε από δύο εξαιρετικούς δημοσιογράφους για το
Spiegel, εγκρίθηκε από τη διεύθυνση σύνταξης του περιοδικού αλλά δεν δημοσιεύθηκε ποτέ από το ίδιο,
διαβάζει κανείς τα εξής για τον ακροδεξιό αντιπρόεδρο της Αυστρίας και
τη χώρα του – μετά το βίντεο με τα όργια του στην ισπανική πόλη:
«Ο οδοντοτεχνίτης H.C. Strache, γνωστός
ως HC, είναι σε όλη του την αδίστακτη, επιθετική (macho), ασυνείδητη
στάση απέναντι στους ανθρώπους, την ακόρεστη δίψα του για κοινωνική
αναγνώριση και τη μεγαλομανία του, μία τραγική εικόνα. Μεγαλώνοντας χωρίς πατέρα, ζητούσε πάντοτε οικογενειακούς δεσμούς.
Με το άτομο αυτό εκδικείται ακόμη μία φορά το γεγονός ότι, δεν
αναλύθηκε ποτέ επαρκώς ο ρόλος και η υπευθυνότητα της Αυστρίας από το
1933 έως το 1945.
Ο Strache αναζήτησε χωρίς καμία ντροπή
την κοινωνική αναγνώριση, το σημαντικότερο για το χαρακτήρα του, στον
ακροδεξιό υπόκοσμο της Αυστρίας. Για επτά χρόνια ήταν μαζί με την κόρη
του ιδρυτή του αυστριακού κόμματος των Εθνικό-δημοκρατών, στον οποίο
είχε βρει τον αντικαταστάτη του πατέρα του. Παρά το ότι δε είχε
αναμιχθεί σε αμέτρητους ξυλοδαρμούς, με λεκτικές και με άλλες επιθέσεις εναντίον των Τούρκων, των Μουσουλμάνων και γενικότερα των ξένων, δεν εμποδίστηκε καθόλου η πολιτική του καριέρα.
Περαιτέρω, η Αυστρία είναι μία χώρα που
δημιουργήθηκε χωρίς τη θέληση της, που σχηματίσθηκε από τις νικήτριες
δυνάμεις μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο και που, μετά την πτώση της αυτοκρατορίας των Αψβούργων, ήταν ένα «Έθνος χωρίς πατέρα», χωρίς δικές του ρίζες.
Η σύνδεση της με τη Γερμανία το 1938 φαίνεται στη βιογραφία του
τραγικού ηγέτη της ακροδεξιάς (FPÖ), του Strache – ο οποίος, μαζί με το
κόμμα του, αντιπροσωπεύουν την οδυνηρή απώλεια ταυτότητας των
Αυστριακών, στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης.
Ειδικότερα, η Αυστρία
ευρίσκεται μεν γεωγραφικά στο κέντρο της Ευρώπης, αλλά στο μυαλό πολλών
πολιτών της κυριαρχεί η επιθυμητή εικόνα του «ευτυχισμένου νησιού»,
όπως την είχε περιγράψει κάποτε ο πάπας Παύλος VI – ουδέτερη, ευημερούσα
και με ένα άριστο κοινωνικό κράτος. Ο σε μεγάλο βαθμό σκεπτικισμός της, όσον αφορά την ΕΕ, οριοθετείται από το χρονικό σημείο της ατυχούς ένταξης της το 1995
– όπου η εσωτερική ευρωπαϊκή αγορά εξελίχθηκε με ισχυρούς ρυθμούς,
έπαψαν να υπάρχουν οι τελωνειακοί δασμοί και τα σύνορα, ενώ οι εθνικοί
της πρωταθλητές, οι μεγάλες επιχειρήσεις της, αντικαταστάθηκαν από τις
πολυεθνικές αλυσίδες.
Στη συνέχεια, η διεύρυνση της ΕΕ μετά το 2004, εντατικοποίησε το πολιτικό και οικονομικό κλίμα της χώρας
– εντός του οποίου ευδοκίμησαν ο Strache και οι συνοδοιπόροι που
άρχισαν να αυξάνουν σταθερά την εκλογική τους δύναμη. Όλα αυτά που
πλούτιζαν συνολικά την Οικονομία της, αύξησαν σε ανάλογο βαθμό τις
κοινωνικές ανισορροπίες – ενώ οι οικονομολόγοι που αναλύουν την
ανθρώπινη συμπεριφορά, όπως ο Αυστριακός E. Fehr, κατάφεραν με έναν
εντυπωσιακό τρόπο να αποδείξουν πως οι άνθρωποι απορρίπτουν τον τρόπο
ζωής σε μία κοινωνία, εντός της οποίας σε μία εισοδηματική κλίμακα του
δέκα ευρίσκονται στο επτά, όταν όλοι οι υπόλοιποι στο οκτώ (=η φτώχεια
είναι συγκριτικό μέγεθος).
Αντί αυτού αξιολογούν περισσότερο μία
κοινωνία, όπου ευρίσκονται πολύ χαμηλότερα εισοδηματικά, στο τέσσερα,
αλλά οι γείτονες τους στο τρία – που είναι φτωχότεροι δηλαδή σε απόλυτα νούμερα, αλλά σε σχετικά με τους άλλους πλουσιότεροι.
Αυτές οι αντιλήψεις κυριαρχούν στην Αυστρία, ιδίως στην ανατολική
πλευρά της χώρας όπου είναι, χωρίς καμία υπερβολή, αδιαφιλονίκητες.
Σύμφωνα δε με έναν πολύ γνωστό αυστριακό καλλιτέχνη, «Η Βιέννη είναι η πρωτεύουσα της ζήλιας και της κακίας».
Συνεχίζοντας δεν στηρίχθηκε κάποιο κίνημα εξόδου από την ΕΕ, ένα αυστριακό BREXIT, επειδή
η τότε κυβέρνηση απαίτησε από τα νέα μέλη της ΕΕ μία μεταβατική περίοδο
επτά ετών για τις άδειες εργασίας των Πολιτών τους – όπως στη
Γερμανία το κόμμα συνεργασίας των πρασίνων με τους σοσιαλιστές. Η
υποβάθμιση δε ενός μεγάλου αριθμού των τότε εθνικοποιημένων βιομηχανιών
της δεν είχε ακόμη δρομολογηθεί, επειδή η προσαρμογή και οι συμφωνίες
τιμών (καρτέλ), στις πολυσυζητημένες εταιρικές σχέσεις της Αυστρίας,
ήταν στα όρια που επέτρεπαν οι κανονισμοί της ΕΕ – παρά το ότι
απειλούταν ξανά και ξανά με κυρώσεις εκ μέρους της Κομισιόν.
Στα πλαίσια αυτά οι κυβερνήσεις των
συντηρητικών και των σοσιαλδημοκρατών (ÖVP και SPÖ), εντός του έως τότε
ισχύοντος συντάγματος της χώρας, έδιναν όλο και λιγότερα ειδικά δώρα και παροχές στο εκάστοτε εκλογικό «πελατολόγιο» τους
– με αποτέλεσμα να συρρικνώνεται συνεχώς η εκλογική τους βάση. Ως εκ
τούτου οι κλασσικές αλλαγές των κυβερνήσεων ήταν για πολλές δεκαετίες
αδύνατες, χωρίς τη συμμετοχή του ακροδεξιού κόμματος (FPÖ) – όπου όπως η
δημοκρατικά καταναγκαστική συμβίωση μαζί του ήταν σαν να απαιτούσε
κανείς φιλία μεταξύ του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού.
Κατά ειρωνικό τρόπο δε οι φιλελεύθεροι και όχι οι σοσιαλιστές, με ιστορικά γερμανικό προσανατολισμό, προσέφεραν στέγη σε αυτούς που φοβόντουσαν τον ανταγωνισμό και στους πραγματικά χαμένους της παγκοσμιοποίησης – μία πατρίδα κατά κάποιον τρόπο.
Τα μέλη της συγκεκριμένης «αδελφότητας», τα οποία ήταν σταθερά
προσανατολισμένα προς τη Μεγάλη Γερμανία, βάφτηκαν με
«κόκκινο-λευκό-κόκκινο» και ανέβηκαν στις κεντρικές θέσεις της εξουσίας,
όταν ο Strache έγινα αντιπρόεδρος – ενώ η αναμφίβολη προσέγγιση του με
τους ριζοσπαστικούς ακροδεξιούς (ναζί) αντικρουόταν εκ μέρους του με
μεγάλη ευκολία. Δεν τιμωρούταν βέβαια κανένας, εάν έλεγε πως ο Strache
είναι ναζί – αφού κυριολεκτικά αδιαφορούσε.
Άλλωστε κυριαρχεί ακόμη μεταξύ των εκλογέων, είναι βαθιά ριζωμένο μέσα τους το Μεγάλο Ψέμα – σύμφωνα με το οποίο η Αυστρία προσαρτήθηκε καταναγκαστικά από το Χίτλερ, ο οποίος όμως έχασε τον πόλεμο το 1945.
Η άρνηση της πραγματικότητας λοιπόν, η δήθεν ακούσια συμμετοχή τους στη
Μεγάλη Γερμανία, παραμένει ένα αυτονόητο χαρακτηριστικό των
εκατομμυρίων Αυστριακών – ενώ στον Strache λείπει, όπως επίσης σε πάρα
πολλούς συμπατριώτες του, η πίστη στη Δημοκρατία και στο Κράτος Δικαίου,
αφού στην ουσία θεωρούν ως ιδανικό πολίτευμα τον Ολοκληρωτισμό.
Ειδικότερα, δεν εκτιμώνται καθόλου οι δημοκρατικοί θεσμοί, ούτε καν η ελευθερία του τύπου – σε μία χώρα που ανέκαθεν τα εκάστοτε κυβερνώντα κόμματα επηρέαζαν και επηρεάζουν απόλυτα τα δημόσια ραδιοτηλεοπτικά μέσα,
ενώ ελάχιστοι «τσάροι» κυριαρχούν στις λίγες μεγάλες εφημερίδες. Πολύ
συχνά δε οι δημοσιογράφοι δεν έχουν καμία ανεξαρτησία, ούτε χρόνο για
λεπτομερείς έρευνες – αλλά «άγονται και φέρονται» από τις κυβερνήσεις
ή/και από τους εκδότες.
Υπό τα παραπάνω αυτονόητα ενεργούσε
πάντοτε ο Strache σε όλη τη διάρκεια της πολιτικής του ζωής
αντιγράφοντας το είδωλο του, τον J. Haider – ο οποίος μαζί με τον
θρυλικό πρώην καγκελάριο B. Kreisky, αγαπούσε για τις διακοπές του την ισπανική Μαγιόρκα. Ο συγκεκριμένος σοσιαλιστής καγκελάριος το 1970, όταν κέρδισε τις εκλογές, όρισε στην κυβέρνηση του έξι πρώην εθνικοσοσιαλιστές – ενώ
συμπεριφερόταν πάντοτε πατρικά. Ο Strache δεν γύριζε μόνο τις
δισκοθήκες, όπως ο J. Haider, αλλά έγραφε επίσης μέλη στο κόμμα του –
σημειώνοντας πως όποιος ρωτούσε τους νεαρούς εκλογείς γιατί τον
ψηφίζουν, απαντούσαν πως όταν είχαν γίνει 16 ετών (από την ηλικία αυτή ψηφίζουν οι Αυστριακοί), ο ίδιος τους είχε γράψει στο κόμμα.
Όταν τώρα έγινε γνωστό το σκάνδαλο στην
Ibiza (χρήση κοκαΐνης και άγριο σεξ στα 60 τελευταία λεπτά ενός βίντεο
που καταγράφει της «συνάντηση» του με τον στενό συνεργάτη του και την
φερόμενη Ρωσίδα επιχειρηματία σε δωμάτιο ξενοδοχείου το 2017),
αναγκάζοντας τον να παραιτηθεί, αναφέρθηκε με μεγάλη άνεση σε μία προσπάθεια σπίλωσης του από ξένα κέντρα εξουσίας
– γεγονός που ευαισθητοποίησε υπέρ του τους Αυστριακούς, αφού
ενοχοποιούσε τις ξένες μυστικές δυνάμεις, παρουσιάζοντας τον εαυτό του
ως θύμα.
Σύμφωνα τώρα με τις πρώτες δημοσκοπήσεις
μετά το σκάνδαλο, τα ποσοστά του ακροδεξιού κόμματος μειώθηκαν στο 18%
από 23% προηγουμένως. Όσον αφορά το facebook, ο Strache έχασε μεν
112.000 ακολούθους μέσα σε λίγες ώρες, αλλά στη συνέχεια άρχισαν ξανά να
αυξάνονται – πρόσφατα στους 800.000 περίπου. Με δεδομένο λοιπόν το ότι,
οι Αυστριακοί αγαπούν ιδιαίτερα τις θεωρίες συνωμοσίας, όπως
άλλωστε φαίνεται από τα ψέματα που αφορούν το παρελθόν της χώρας τους,
το σκάνδαλο του Strache θα ξεπεραστεί γρήγορα και θα ξεχαστεί – πόσο
μάλλον όταν το 71% αυτών που είδαν το βίντεο δήλωσαν πως δεν
ξαφνιάστηκαν καθόλου.
Όσον αφορά τον ίδιο, θα είχε παραμείνει πιθανότατα στη θέση του, εάν δεν είχε κάνει ένα κρίσιμο λάθος – εάν δεν είχε προσπαθήσει κατά τη διάρκεια της παραμονής του στην Ibiza να πάρει τη διοίκηση της εφημερίδας «Kronenzeitung»
που μπορεί μεν να έχασε τα τελευταία χρόνια το 25% των αναγνωστών της,
αλλά το μερίδιο της συνεχίζει να είναι στο 28%. Ειδικότερα, όπως είναι
γνωστό σε όλους τους Αυστριακούς, η «Kronenzeitung» είναι ιερή – οπότε ο
εκδότης της, παίρνοντας το ρόλο του θύματος για να αμυνθεί, εμφανίσθηκε
με τον τίτλο «Η FPÖ τελείωσε» – με καταστροφικά αποτελέσματα για τον
Strache».
Επίλογος
Ολοκληρώνοντας, υπενθυμίζουμε πως ο Χίτλερ γεννήθηκε το 1889 στην Αυστρία (μέρος της Αυστροουγγαρίας αργότερα),
από όπου μετακόμισε στη Γερμανία το 1913 – ενώ έγινε καγκελάριος της
Γερμανίας το 1933, ως ηγέτης του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος. Το 1923 δε προσπάθησε με πραξικόπημα στο Μόναχο να πάρει την εξουσία – με τελικό αποτέλεσμα να φυλακιστεί, γράφοντας το βιβλίο του «Ο αγών μου».
Στην ουσία λοιπόν, κατά πολλούς, δεν
προσάρτησε η Γερμανία την Αυστρία, αλλά έμμεσα η Αυστρία τη Γερμανία, οι
πολίτες της οποίας είναι μεν πολύ παραγωγικοί, αλλά μπορεί κανείς
εύκολα να τους χειραγωγήσει όπως θέλει – με την Αυστρία να θεωρείται ως πατρίδα του εθνικοσοσιαλισμού, ενώ έχει αλλάξει ελάχιστα μέχρι σήμερα.
Προσπάθεια της δε ήταν ανέκαθεν, παρά το ότι αποσιωπά τις τεράστιες
ευθύνες της για το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, η ανάκτηση της
Αυτοκρατορίας της – οπότε δεν είναι τόσο παράδοξη η ισχυρή παρουσία του
ακροδεξιού κόμματος υπό τον Strache που υποφέρει ψυχικά, όπως όλοι οι
ακροδεξιοί,, έχοντας σοβαρά τραύματα από την παιδική του ηλικία.