Διαβάζω στατιστικές κατά τις οποίες, σε μικρή ηλικία, οι σοσιαλιστικές θεωρίες έχουν δημοφιλία γύρω στο 45% και όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος φτάνουν να πέσουν στο 25%.
Τα παιδιά μας μεγαλώνουν πιστεύοντας ότι θα βρεθεί κάποιος καλός και φιλάνθρωπος ηγέτης που θα πάρει τα λεφτά των κακών πλουσίων για να τα μοιράσει «δίκαια» στους υπόλοιπους.
Όσο τα παιδιά γίνονται ενήλικες, βλέπουν γύρω τους ότι το μόνο που καταφέρνουν ψηφίζοντας σοσιαλιστικές λύσεις είναι να πλουτίζουν οι «καλοί και φιλάνθρωποι» ηγέτες και οι παρέες τους.
Συνεχίζοντας να μεγαλώνουν, διαπιστώνουν τη μεγάλη απάτη: ο σοσιαλισμός είναι η μέθοδος πλουτισμού ανθρώπων που δεν ήταν ικανοί να αποκτήσουν χρήμα με την παραγωγή και το εμπόριο οποιουδήποτε αλλού αγαθού και υπηρεσίας πέραν της ελπίδας και των συναισθηματικών δημοσίων δηλώσεων. Αυτά πούλησαν οι «φιλάνθρωποι» ηγέτες, αυτά αγόρασε ο «λαός». Και τι κατάφεραν; Οι πλούσιοι πρόσθεσαν στις τάξεις τους κάποιους παραπάνω, οι οποίοι τύγχαναν και κραχτοί απατεώνες. Και το χειρότερο; Αυτοί οι απατεώνες δεν ανέβηκαν κοινωνική τάξη με τα χρήματα των πλουσίων (όπως άλλοτε δίδασκαν στις σοσιαλιστικές παρέες τους), αλλά με τα χρήματα του «λαού», του πελάτη που αγόρασε ελπίδα και όμορφα λόγια.
Όσο νωρίτερα καταλάβει ο πολίτης ότι θα ακμάσει και θα πλουτίσει με την ελευθερία του και όχι με τη φιλευσπλαχνία του ηγέτη, τόσο μεγαλύτερες πιθανότητες θα έχει να αποκτήσει την ατομική του ευημερία.
