Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, Οικονομολόγος – Ψυχολόγος, Συγγραφέας
Οι ευρωεκλογές κατέγραφαν ένα σαφές προβάδισμα της ΝΔ που δημιουργεί αέρα νίκης κι αφήνει, υπό προϋποθέσεις, ανοιχτό το ενδεχόμενο αυτοδυναμίας στις επερχόμενες εθνικές. Η δεύτερη Κυριακή επιβεβαίωσε την ανυπαρξία του ΣΥΡΙΖΑ στις τοπικές κοινωνίες και την «γαλάζια» παντοδυναμία μεταδίδοντας κλίμα αισιοδοξίας κυριολεκτικά σε κάθε γωνιά της Ελλάδας.
Και τώρα ανοίγει ο δρόμος προς την τελική αναμέτρηση, την μητέρα όλων των μαχών. Είναι αυτή η σύντομη διαδρομή, των λίγων ημερών, σπαρμένη με ροδοπέταλα για την ΝΔ; Η αποτυπωμένη δυναμική αρκεί για να φέρει από μόνης της μια μεγαλειώδη επικράτηση και μια ευρεία κοινοβουλευτική πλειοψηφία; Προφανώς η εξίσωση είναι λίγο πιο περίπλοκη.
Το πρόσφατο διπλό εκλογικό μήνυμα είναι μια σημαντική βάση πάνω στην οποία πρέπει να χτιστεί με σύνεση, μεθοδικότητα και στιβαρή επιχειρηματολογία, το εν δυνάμει κυβερνητικό αφήγημα της παράταξης. Το δίλημμα που η ίδια θα θέσει απέναντι στο, χιλιοειπωμένο και ξεφτισμένο από τα γεγονότα, δίλημμα του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να ξεπερνά την ανάγκη απομάκρυνσης μιας αποτυχημένης εξουσίας.
Οι πολίτες θα πρέπει να κληθούν να επιλέξουν ανάμεσα σε δυο διαφορετικά πολιτικά και οικονομικά μοντέλα με όλες τις συνέπειες που θα έχει αυτό για τις ζωές τους. Από τη μια, η διπλωματική δημιουργική ασάφεια, ο οικονομικός μαρασμός της υπανάπτυξης και της αποεπένδυσης, η κοινωνική πολιτική των προεκλογικών επιδομάτων και η «υπερήφανη» εθνική πολιτική των οδυνηρών συμβιβασμών. Από την άλλη, η διεθνής αξιοπιστία κι η εμπιστοσύνη των αγορών, ο περιορισμός της φορολογίας κι η επενδυτική ανάταση, η στήριξη και οι πραγματικές ευκαιρίες για τους κοινωνικά αδύναμους, ο πατριωτισμός ως εθνική κληρονομιά και διαπραγματευτικό όπλο.
Όσο πιο ξεκάθαρο είναι αυτό το μήνυμα, όσο πιο νηφάλια μεταδίδεται μακριά από κάθε είδους έπαρση και δημαγωγία, όσο πιο κρυστάλλινες και δυνατές είναι οι φωνές που το εκπέμπουν, τόσο περισσότερο θα αποτελέσει το κυρίαρχο ζητούμενο των εκλογών θέτοντας στην άκρη τα διχαστικά εφευρήματα του Τσίπρα.
Όμως οφείλουμε να είμαστε προσεκτικοί. Η δυναμική του νικητή δεν εξασφαλίζει την συντριπτική ήττα του αντιπάλου, ούτε καταλήγει υποχρεωτικά στην επιθυμητή απρόσκοπτη κυβερνητική θητεία. Οι αναποφάσιστοι των ευρωεκλογών, προερχόμενοι σε συντριπτικό ποσοστό από τον ΣΥΡΙΖΑ κινήθηκαν κυρίως προς τις παραλίες ή προς κόμματα διαμαρτυρίας. Κανείς δεν μπορεί να διαβεβαιώσει ότι μπροστά στην προοπτική επανόδου της… Δεξιάς δεν θα επανπατριστούν σε κάποιο βαθμό παρά την απογοήτευση τους από τον Τσίπρα.
Τα μικρά κόμματα, αν εξαιρέσουμε τον Βαρουφάκη που άγγιξε το 3%, άγγιξαν το 18%. Όμως από αυτά ελάχιστα θα μπουν στην μάχη των εθνικών εκλογών. Κάτι η δυσκολία κατάρτισης ψηφοδελτίων ανά την επικράτεια, κάτι το αβάσταχτο κόστος μιας νέας προεκλογικής εκστρατείας σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα και φαντάζει πολύ πιθανό το ποσοστό των εκτός επόμενης Βουλής κομμάτων να μην ξεπερνά το 7-8% χωρίς να αποκλείεται να καταλήξει κι ακόμη πιο κάτω προς το 5-6%. Με αυτό το δεδομένο ο πήχης της αυτοδυναμίας τίθεται τουλάχιστον στο 37,6% και μπορεί να σκαρφαλώσει μέχρι το 39%.
Αυτό λοιπόν το διαθέσιμο, ανομοιογενές ιδεολογικά 10-13% είναι σχεδόν τριχοτομημένο. Σε αυτό περιλαμβάνεται ένα 4% στο πιο δεξιό φάσμα του πολιτικού χάρτη (ΛΑΟΣ, ΑΝ.ΕΛ. Νέα Δεξιά)., ένα αντίστοιχο ποσοστό από το κέντρο (Ποτάμι, Ένωση Κεντρώων), και περίπου άλλο τόσο από πιο αριστερούς σχηματισμούς. Όποιος προχωρήσει σε απλουστευμένες αριθμητικές πράξεις δεν αποκλείεται να διαψευστεί.
Ο Βελόπουλος με τον Βαρουφάκη αποτελούν τα φρέσκα πιόνια στην εκλογική σκακιέρα και είναι σίγουρο ότι θα διεκδικήσουν δυναμικά ένα μέρος αυτών των ψηφοφόρων και λογικά θα εξασφαλίσουν την παρουσία τους στα έδρανα της Βουλής. Το ΚΙΝ.ΑΛ. θα μπορούσε να είναι ο βασικός πόλος έλξης του πιο κεντρογενούς τμήματος αυτών των ψηφοφόρων αλλά η ανάγκη του να αποδεσμευτεί από τον κυβερνητική συμπόρευση με την ΝΔ, το μετατρέπει κι αυτόν σε αδύναμο κρίκο, ευάλωτο στις εκατέρωθεν επιθέσεις του δικομματισμού.
Αυτό λοιπόν που μένει προς διερεύνηση είναι η συμπεριφορά της αποχής των ευρωεκλογών και το ποιος εκ των δυο κομμάτων θα κατακτήσει μεγαλύτερο μερίδιο από το προαναφερθέν 10-13%. Πρώιμες προβλέψεις δεν θα κάνω. Η αυτοδυναμία παραμένει ένας δύσκολος στόχος. Η αύξηση της διαφοράς είναι πιθανή αλλά όχι νομοτελειακή όπως πολλοί διατείνονται.
Η ΝΔ είναι πλέον η κυρίαρχη πολιτική δύναμη. Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως, ειδικά μετά τον αυτοκτονικό διχασμό στο ΚΙΝ.ΑΛ. μετατρέπεται οριστικά στον δεύτερο κυρίαρχο πόλο του πολιτικού σκηνικού. Μην υποτιμάμε τις ρίζες που χτίζει με τον αρχέγονο Πασοκικό πυρήνα του 25% που μπορεί υπό συνθήκες να περιορίσει τη διαφορά των ευρωεκλογών σε πιο διαχειρίσιμα επίπεδα. Αυτή η μάχη έχει ακόμα αρκετά επεισόδια έστω και μέσα στον συμπυκνωμένο προεκλογικό ορίζοντα.