Δευτέρα, Ιουνίου 17

«Αυτό που φοβόμαστε ότι θα 'ρθει, παρ' όλες τις πρόσκαιρες συνέπειες, θάρθη αλλά....

...τελικά θα είναι για το καλό μας...

Προχθές με έναν γνωστό μου, δημόσιο υπάλληλο, πήραμε την απόφαση να πάμε στο χωριό του, κάτι που προγραμματίζαμε από καιρό.
Φτάσαμε στην είσοδο του χωριού όπου εκεί ακριβώς ήταν ένα χωράφι που ο πατέρας του - 82 ετών πλέον κι άρρωστος τον τελευταίο καιρό -
το φύτεψε με κερασιές.
Μαζέψαμε πεντανόστιμα κεράσια που κρέμονταν αμάζευτα και παρατημένα και προχωρήσαμε προς το πατρικό του για καφέ και να γνωρίσω τους γονείς του.
Εκεί μας καλωσόρισε η πρόσχαρη και χαμογελαστή ηλικιωμένη μητέρα του την οποία δεν κατέβαλαν ακόμη οι αρρώστιες του συζύγου της και ο γαμπρός του γνωστού μου, τον οποίο γνωρίζω επίσης.
Ώσπου να φτιάξει η μητέρα του τους καφέδες, κάναμε μια βόλτα στον μπαξέ του σπιτιού, περίπου ένα στρέμμα ο οποίος για πρώτη φορά φέτος ήταν ο μισός καλλιεργημένος γιατί ο παππούς ενώ το παλεύει με τους δύο καρκίνους που έχει εδώ και τρία χρόνια, τον τελευταίο μήνα τον έριξε στο κρεβάτι ένα πρόβλημα με το πόδι του και οι εργασίες των φυτεμάτων διακόπησαν.
Εν τω μεταξύ ο γαμπρός της οικογένειας πηγαίνει εκεί από Παρασκευή απόγευμα ως την Κυριακή το βράδυ.
Τον ρωτάω «εσύ δεν ξέρεις από μπαξέδες;»
«Εγώ έρχομαι ψόφιος από την δουλειά, με αυτά θα ασχολούμαι;» μ' απάντησε.
Κι ας ήταν ζορισμένος οικονομικά κι ας έπαιρνε όλα τα προηγούμενα χρόνια όταν έφευγε κάθε Κυριακή, τα λαχανικά και τα φρούτα της εβδομάδας...
Μετά ο γνωστός μου μου είπε, όταν μείναμε μόνοι μας, ότι τον βάζει ο ίδιος και δουλεύει οχτάμηνα σε έναν εργολάβο στην ΔΕΗ, τον οποίο και βρίζει πίσω από την πλάτη του...
Έπαιρνε 400 € αλλά έβαζε τον γνωστό μου να τον πάρουν στην δουλειά και τους έβριζε κιόλας!!!
Σκέτη παράνοια...
Ο καφές έγινε.
Ανεβήκαμε στο μπαλκόνι του σπιτιού όπου εκεί μετά από λίγο ήλθε με ένα πι, με τα χίλια ζόρια κι ο πατέρας του φίλου μου, εξουθενωμένος από τα γεράματα και τις αρρώστιες.
Ο γνωστός μου πήγε να μαζέψει διάφορα φρούτα από τα δέντρα του περιβολιού κι ο γαμπρός πήγε να ετοιμαστεί γιατί θα επέστρεφε στην πόλη.
Μείναμε οι δυο μας.
Κουβέντα στην κουβέντα, μιλήσαμε για την ενασχόληση με τον πρωτογενή τομέα και του είπα κι εγώ παρ' όλο που έχω μια πολύ απαιτητική δουλειά, είχα κι ένα κτήμα με αμυγδαλιές, το οποίο φροντίζω εδώ και τρία χρόνια, με απίστευτη αγάπη κι ότι με ξεκουράζει ψυχολογικά. 
Του είπα πόσο μου άρεσε το κτήμα που είχε με τις κερασιές κι ότι από εκεί μπορεί να βγαίνει ένα σοβαρό εισόδημα.
Έσκυψε το κεφάλι και με πίκρα μου απάντησε «τα παιδιά δεν ασχολούνται...
Νά, το είδες το κτήμα!
Δεν πάνε να μαζέψουν τα κεράσια...
Και νά 'ταν μόνο αυτό;
Έχω άλλο ένα κτήμα 20 στρέμματα τετραγωνισμένο με νερό κι άλλο ένα 80 στρέμματα, πλάκα με νερό από ρέμα.
Όμως δεν ασχολούνται...» συμπλήρωσε με πίκρα και το βλέμμα του έφυγε στο κενό...
«Και προτιμούν να ψευτοζούν στις πόλεις με έναν μισθουλάκο που αύριο δεν θα τους φτάνει ούτε για το ενοίκιο;» αναρωτήθηκα. 
«Έλα ντε! Πάω να σκάσω... Ενώ τους αρέσει το χωριό κι έρχονται συχνά, δεν τους αρέσει η δουλειά στα χωράφια που και εποχιακή είναι και άρχοντες κι αφεντικά θα τους κάνει...» είπε ο ηλικιωμένος γέροντας κι έβγαλε έναν βαθύ αναστεναγμό που μπορεί να δήλωνε σκάσιμο αλλά μέσα του είχε και ελπίδα για ζωή.
Σιωπήσαμε κι οι δυο.
Δεν ξέρω τι σκεφτότανε αυτός αλλά μέσα προσωπικά μου δημιουργήθηκε η βεβαιότητα και η επαλήθευση αυτού που μου είπε κάποτε ένας συνταξιούχος παραδοσιακός δάσκαλος:
αυτό που φοβόμαστε ότι θα 'ρθει, παρ' όλες τις πρόσκαιρες συνέπειες, τελικά θα είναι για το καλό μας... 
Οι συνέπειες από τα ψέματα που μάθαμε να λέμε στον εαυτό μας και τον διπλανό μας, θα ξεπληρωθούν με τις δυσκολίες που πλησιάζουν.
Ο γνωστός μου ήρθε.
Χαιρέτισα τον ηλικιωμένο πατέρα του, κοιτώντας τον βαθιά στα μάτια και βλέποντας σε αυτά την ίδια την Ελλάδα που μπορεί να είναι άρρωστη και γονατισμένη αλλά δεν έχασε ακόμη την ελπίδα της ανάστασής της.
ΠΗΓΗ

 https://shmantikanea.blogspot.com