γράφει ο διονύσης χαριτόπουλος
Παλιά ήταν αρκετά δύσκολο να σχηματίσεις πλήρη προσωπική άποψη για τα δημόσια πρόσωπα. Δεν ήταν εύκολο να τους δεις και να τους ακούσεις. Συνήθως έμενες με την εντύπωση σπουδαιότητας που σου καλλιεργούσαν οι εφημερίδες.
Η απόσταση δημιουργούσε μύθους. Οι άνθρωποι θαύμαζαν από μακριά:«Είναι σπουδαίος, τον γράφουν οι εφημερίδες» ή «Είναι σπουδαίος, γράφει σε εφημερίδες».
Ένα από τα θετικά της τηλεόρασης είναι ότι κατάργησε τις αποστάσεις. Εξέθεσε σε κοινή θέαση και ακρόαση τη βλακεία και την έπαρση που μαστίζει κόμματα, επαγγέλματα, τέχνες, επιστήμες και θώκους. Το γυαλί ξεγυμνώνει. Όπως διαπιστώνουμε επανειλημμένως, τα νούμερα μεταξύ των «επωνύμων» είναι αναρίθμητα.
Οι δημοσιογράφοι έχουν το μοναδικό προνόμιο να πληροφορούν καθημερινώς τον κόσμο για το μέγεθος της κακεντρέχειας και της απαιδευσιάς του. Το κάθε μούσμουλο επιστήμονας, πολιτικός ή διανοούμενος που ενώ θεωρεί ότι ζει σε ένα ανώτερο σύμπαν, μας εκπλήσσει με τις αρλούμπες που εκτοξεύει.
Ο περισπούδαστος φιόγκος, που για κάποιο λόγο έγινε ευρύτερα γνωστός, απόκτησε μια θέση, κάποια εξουσία, δεν θέλει και πολύ για να αποκαλύψει τη γύμνια του. Φυσικά δεν λείπουν οι δόλιοι. Αυτοί που στην πραγματικότητα αντιτάσσουν επιχειρήματα. Και πουλάνε κοκκινόχωμα για αρωματικό καφέ.
Είναι τόση η ένδεια στον δημόσιο βίο, που σε κάνει να αναρωτιέσαι, πόσοι από τους μεγαλόσχημους του παρελθόντος ήσαν όντως άξιοι της αίγλης που τους περιέβαλε. Δεν το χάσαμε ξαφνικά.