Σάββατο, Ιουλίου 20

Το δράμα της Ευρωζώνης

403

.
Η Ευρωζώνη ασφαλώς δεν δημιουργήθηκε τυχαία, αλλά ήταν το προϊόν ενός μακροπρόθεσμου, προσεκτικού, καθώς επίσης εξαιρετικά επιτυχημένου σχεδιασμού εκ μέρους της Γερμανίας – με τη βοήθεια των ναζιστικών ερευνών της δεκαετίας του 1920 και 1930.  Σε κάθε περίπτωση δεν ήταν καθόλου
σύμπτωση το γεγονός ότι, η πολιτική του μισθολογικού dumping, καθώς επίσης του μερκαντιλισμού, ξεκίνησε από τη Γερμανία το 2000 – ούτε τα τεράστια κέρδη που καταγράφει η χώρα μετά το ξέσπασμα της ευρωπαϊκής κρίσης χρέους του 2010, από τους τόκους δανεισμού της, από τα πλεονάσματα του ισοζυγίου της, από το υποτιμημένο ευρώ, από την πάμφθηνη εξαγορά δημοσίων επιχειρήσεων στις χώρες της κρίσης, από την επέκταση των δικών της εταιρειών στις ίδιες χώρες κοκ.
.
(Το άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες, δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά την 1.8.2017)
.
«Το κεντρικό πρόβλημα του ευρώ, το «προπατορικό αμάρτημα» όπως αποκαλείται, είναι το ότι αφαιρεί από τις χώρες που το υιοθετούν τη δυνατότητα να ασκούν τη δική τους νομισματική πολιτική, χωρίς να τους παρέχει κάποιο «υποκατάστατο» σε ευρωπαϊκό επίπεδο – έναν μηχανισμό δηλαδή, ο οποίος να μεταφέρει χρήματα μεταξύ των περιοχών που δεν αποτελούν ανεξάρτητα κράτη, αφού δεν μπορούν πλέον να υποτιμήσουν τα νομίσματα τους.
Η απώλεια της νομισματικής πολιτικής χωρίς την ύπαρξη κάποιου υποκατάστατου σημαίνει ότι, η οποιαδήποτε οικονομική κρίση ξεσπάει, η οποία εμφανίζεται νομοτελειακά, δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπισθεί – με αποτέλεσμα να είναι υποχρεωμένο το ή τα μέλη που «προσβάλλονται» να αποχωρούν, οπότε να διαλύεται η ένωση» (πηγή).
.

Ανάλυση

Είναι ασφαλώς πολύ αφελές το να πιστεύει κανείς σήμερα, μετά από όλα όσα έχουν μεσολαβήσει ότι, το ευρώ ήταν το αποτέλεσμα ενός λανθασμένου σχεδιασμού, στον οποίο συμμετείχε η Γερμανία – μία χώρα που προγραμματίζει μεθοδικά τα επόμενα εκατό χρόνια, έχει αυξήσει σε μεγάλο βαθμό την ισχύ της μετά την υιοθέτηση του ευρώ, ενώ κερδίζει τεράστια ποσά από την κρίση χρέους που η ίδια προκάλεσε με την πολιτική της φτωχοποίησης του γείτονα (άρθρο).
Είναι επίσης αφελές να θεωρεί ότι, η Ευρωζώνη θα διαλυθεί ή/και το ευρώ θα πάψει να υπάρχει – παρά το ότι είναι σωστό πως εάν δεν ενωθεί δημοσιονομικά, τραπεζικά και πολιτικά δεν είναι βιώσιμη, πόσο μάλλον όταν δεν αποτελεί έναν άριστο νομισματικό χώρο, λόγω των εθνικών κυρίως ιδιαιτεροτήτων της.
Είναι δυνατόν φυσικά να συμβεί, αφού μπορεί να μεσολαβήσουν εντελώς απρόβλεπτες καταστάσεις – όπως τυχόν αντίδραση των Η.Π.Α. Εν τούτοις, ο σχεδιασμός προβλέπει κάτι εντελώς διαφορετικό εάν και όταν προκύψει ανάγκη: τη δημιουργία μίας νομισματικής ένωσης δύο ταχυτήτων, όπου το ευρώ θα ελέγχεται από τα κράτη της πρώτης ταχύτητας, από τη Γερμανία ουσιαστικά, ενώ όλα τα άλλα θα έχουν το δικό τους εθνικό νόμισμα συνδεδεμένο με το ευρώ ή κάτι ανάλογο.
Έχουμε άλλωστε τεκμηριώσει πως η Ευρωζώνη ασφαλώς δεν δημιουργήθηκε τυχαία (ανάλυση), αλλά ήταν το προϊόν ενός μακροπρόθεσμου, προσεκτικού, καθώς επίσης εξαιρετικά επιτυχημένου σχεδιασμού εκ μέρους της Γερμανίας – με τη βοήθεια των ναζιστικών ερευνών της δεκαετίας του 1920 και 1930.  Σε κάθε περίπτωση δεν ήταν καθόλου σύμπτωση το γεγονός ότι, η πολιτική του μισθολογικού dumping, καθώς επίσης του μερκαντιλισμού, ξεκίνησε από τη Γερμανία το 2000 – ούτε τα τεράστια κέρδη που καταγράφει η χώρα μετά το ξέσπασμα της ευρωπαϊκής κρίσης χρέους του 2010, από τους τόκους δανεισμού της, από τα πλεονάσματα του ισοζυγίου της, από το υποτιμημένο ευρώ, από την πάμφθηνη εξαγορά δημοσίων επιχειρήσεων στις χώρες της κρίσης, από την επέκταση των δικών της εταιρειών στις ίδιες χώρες κοκ.
393
Έχει αποδειχθεί επί πλέον ότι, η Ευρωζώνη είναι έτσι σχεδιασμένη, ώστε να ωφελεί κυρίως τις ισχυρές εξαγωγικές χώρες – γεγονός που διαπιστώνεται από το διπλανό γράφημα (όλα τα γραφήματα μεγεθύνονται πατώντας επάνω), όπου φαίνεται καθαρά πως από το έτος της ίδρυσης της (2000) οι εξαγωγές της Γερμανίας ως ποσοστό επί του ΑΕΠ της (γαλάζια καμπύλη) εκτοξεύθηκαν στα ύψη, πολύ περισσότερο από τα άλλα μεγάλα βιομηχανικά κράτη (Ισπανία, Ιταλία, Γαλλία).
Η αιτία βέβαια της εκτόξευσης των εξαγωγών της Γερμανίας ήταν μεταξύ άλλων η ισοτιμία του νομίσματος της – του ευρώ δηλαδή που, λόγω του ότι δεν ανήκε μόνο στην ίδια, δεν ανατιμήθηκε ακολουθώντας την άνοδο των εξαγωγών, όπως θα συνέβαινε εάν η χώρα είχε ακόμη το μάρκο. Όπως φαίνεται πάντως η χώρα αξιοποίησε πλήρως την τραυματική εμπειρία της από τον κανόνα του χρυσού – γνωρίζοντας πως ο κανόνας του ευρώ είναι πολύ πιο επικίνδυνος για αυτούς που δεν το κατάλαβαν έγκαιρα.
Το γεγονός αυτό τεκμηριώνεται από το επόμενο γράφημα, το οποίο απεικονίζει τις πραγματικές ισοτιμίες των νομισμάτων, βασιζόμενο στο μισθολογικό κόστος ανά μονάδα προϊόντος – όπου το 1995 είναι το έτος αφετηρίας (=100). Όπως φαίνεται, η πραγματική ισοτιμία της στερλίνας (γαλάζια καμπύλη) ακολούθησε έντονα ανοδική πορεία, το «ιταλικό ευρώ» επίσης (καφέ), το «γαλλικό ευρώ» διατηρήθηκε σε σταθερά επίπεδα (μωβ), ενώ το δολάριο διόρθωσε μετά το 2008 (μπλε) – όπου όμως το «γερμανικό ευρώ» υποτιμήθηκε περί το -20% παραμένοντας σταθερά υποτιμημένο, με μία διαφορά της τάξης του -70% σε σχέση με τη Μ. Βρετανία το 2007, -50% με την Ιταλία και -20% με τη Γαλλία και τις Η.Π.Α. μετά το 2008 (-50% με τις Η.Π.Α. το 2000). Με μία τόσο μεγάλη υποτίμηση, έως και -70% απέναντι στους βασικούς ανταγωνιστές της, ακόμη και ένα εντελώς αδύναμο κράτος θα αύξανε σε μεγάλο βαθμό τις εξαγωγές του, οπότε τα πλεονάσματα του – πόσο μάλλον η Γερμανία.
396
Με βάση τα παραπάνω, εάν θεωρεί κανείς ακόμη ότι, η αρχιτεκτονική του ευρώ ήταν λανθασμένη και τυχαία, θα πρέπει να είναι κάτι παραπάνω από αφελής και ανόητος – ή απλά να επιθυμεί τη χειραγώγηση των ανθρώπων, όπως ασφαλώς ενεργεί η Γερμανία, προσπαθώντας εύλογα να διατηρήσει τα κεκτημένα της.
Περαιτέρω, ίσως ορισμένοι να μην κατανοούν ότι, η πολιτική αυτή δεν ωφέλησε μόνο τη Γερμανία, αλλά ζημίωσε αντίστοιχα πολλές άλλες χώρες – υπενθυμίζοντας πως τα πλεονάσματα της μίας χώρας είναι ελλείμματα της άλλης, αφού το σύνολο τους είναι πάντοτε μηδέν.
Εξίσου σημαντικό είναι όμως το ότι, μεταξύ άλλων ως βασικό αποτέλεσμα της σημαντικής μείωσης της ανταγωνιστικότητας τους, μέσω της ανατίμησης των νομισμάτων τους απέναντι στο γερμανικό ευρώ, αρκετά ευρωπαϊκά κράτη αποβιομηχανοποιήθηκαν, ενώ η βιομηχανία της Γερμανίας παρέμεινε σταθερή – δεν έχασε δηλαδή καθόλου, παρά την άνοδο της Κίνας. Οφείλει να γνωρίζει κανείς εδώ πως στη βιομηχανία στηρίζεται η απασχόληση – οπότε ο περιορισμός της προκαλεί την αύξηση της ανεργίας, τη μείωση των μισθών κοκ.
395
Στο διπλανό γράφημα, φαίνεται το πόσο συμμετέχει η βιομηχανική παραγωγή στο ΑΕΠ ορισμένων χωρών – όπου διαπιστώνεται πως η βιομηχανική παραγωγή της Γερμανίας (μπλε καμπύλη) παρέμεινε σταθερή στο 23% περίπου, ενώ της Ιταλίας (γαλάζια) μειώθηκε σε μεγάλο βαθμό, επίσης της Γαλλίας (πράσινη) και της Μ. Βρετανίας κατέρρευσε.
Όλα αυτά δεν σημαίνουν φυσικά ότι, δεν έχουν ευθύνη οι άλλες χώρες για όσα έχουν συμβεί – ειδικά εκείνες που συμμετείχαν στην «κατασκευή» του ευρώ, όπως για παράδειγμα η Γαλλία. Η συγκεκριμένη όμως χώρα είχε την εντύπωση πως θα ωφελούταν επίσης, όπως η Γερμανία – υποτιμώντας δυστυχώς την απληστία της πρωσικής κυβέρνησης, κάτι που ασφαλώς κάποια στιγμή θα διαπιστώσει.
Συνεχίστε στη 2η σελίδα (…)  

https://analyst.gr/2019/07/20/to-drama-tis-evrozonis/?fbclid=IwAR2jInQMisLapcFCNbumV6NcDo5UDlH9rpGUxuyTr1R9SCfuQ8jdMuG74xk#.XTKlWzxYOMg.facebook