Και εάν με ρωτήσουν πια ποιος είναι ο μεγαλύτερος κλεφτής εγώ δεν θα κοιτούσα γύρω μου αλλά μέσα μου. Αυτός ο κλέφτης λειτουργεί και επηρεάζει τη συμπεριφορά μας χωρίς τη συγκατάθεσή μας. Κατοικεί μέσα στη ψυχή μας και συνήθως αγνοούμε την ύπαρξή του. Είναι οι σειρήνες του εγωισμού μας. Αυτές οι σειρήνες αντιπροσωπεύουν τον εγωισμό μας. Ταΐζουν τη ψυχή μας με πολλά απωθημένα. Ο ήχος του εγωισμού μας μας μπερδεύει. Μας αποπλανεί και μας βουλιάζει στο βυθό του. Δεν μπορούμε να εκφράσουμε τα συναισθήματα μας. Τα καταπιέζουμε και τα
θάβουμε μέσα μας.
Ανείπωτα λόγια τα αποκαλούμε
Είναι αυτά τα λόγια που ποτέ δεν είπαμε. Είναι αυτές οι λέξεις που ποτέ δεν βγήκαν από το στόμα μας.
Τα ανείπωτα λόγια δεν καίγονται. Μονάχα μας καίνε.
Τα λόγια που δεν είπαμε στοιχειώνουν τις νύχτες μας και καταστρέφουν τον ύπνο μας. Τα όνειρα μας μετατρέπονται σε εφιάλτες. Αισθανόμαστε να έρχονται στο λαιμό μας και επειδή εμείς δεν μπορούμε να τα ξεστομίσουμε αυτά μας πνίγουν. Δεν μπορούμε να τα παραδεχτούμε ούτε στον ίδιο μας τον εαυτό. Φοβόμαστε την ορμή τους. Τρέμουμε σαν το ψάρι όταν προσπαθούμε να βγάλουμε μία ανείπωτη λέξη από το στόμα μας. Μας είναι δύσκολο να πούμε ένα συγνώμη και να παραδεχτούμε τα λάθη μας σε άτομα που πληγώσαμε. Φοβόμαστε να εκτεθούμε. Το θεωρούμε μεγάλη αδυναμία. Και κάθε φορά που πιάνουμε τον εαυτό μας έτοιμο να παραδεχτεί τα λάθη του και τις αδυναμίες του, κάνουμε πίσω.
Δυστυχώς, δεν μπορέσαμε να βγάλουμε τις ανείπωτες λέξεις από το στόμα μας. Κλειδώσαμε την ψυχή μας και τώρα αναζητάμε το κλειδί που θα δώσει φωνή σε αυτές τις λέξεις. Δεν μπορούμε όμως να βρούμε αυτό το κλειδί πια. Το χάσαμε από τα χέρια μας. Το δώσαμε στον εγωισμό μας.
Ο εγωισμός βλέπεις μας κρατά σε μεγάλη απόσταση από τα συναισθήματα μας. Είναι η ζώνη ασφάλειας μας. Φοράμε τον εγωισμό μας στο πρόσωπο και στο σώμα μας. Μας κάνει να φαινόμαστε δυνατοί και άτρωτοι. Κανένας δεν μπορεί να μας κοροϊδεύσει και να μας απογοητεύσει πια. Η λογική του μας κυριαρχεί και δαμάζει τα συναισθήματα μας. Αρχίζουμε και βάζουμε σιωπές αντί για λέξεις στις κουβέντες μας.
Πόσος χρόνος σιωπής σφραγίστηκε από ανείπωτες λέξεις και συναισθήματα;
Πόσο καιρό έχουμε να αφήσουμε τα δάκρυα μας ανεξέλεγκτα στο πρόσωπο μας;
Δυστυχώς όμως τα ανείπωτα λόγια μετατρέπονται σε σειρήνες. Στην ελληνική μυθολογία, οι σειρήνες ήταν τρεις επικίνδυνες γυναικείες θεότητες, οι οποίες παγίδευαν τους ταξιδιώτες μέσο των παραπλανητικών τους τραγουδιών. Εξαιτίας των τραγουδιών τους, οι ταξιδιώτες έχαναν τον δρόμο τους επηρεασμένοι από την γοητεία τους. Ο ήχος του εγωισμού μας, μοιάζει. πολύ με το τραγούδι αυτών των θεοτήτων. Σε παρασύρει στον ρυθμό του. Σε παγιδεύει στις μουσικές του. Εγκωμιάζει το εγώ μας. Εξυμνεί τον εγωισμό μας. Φουσκώνει το εγώ μας και παρεμποδίζει τους χτύπους της καρδιάς μας και νεκρώνει τα καρδιοχτύπια μας. Δεν μπορούμε να την ακούσουμε πια. Δεν βρίσκουμε τον παλμό της και με δάκρυα στα μάτια συνειδητοποιούμε ότι μας λείπει το πάθος.
Το πάθος το βρίσκουμε σε στίχους τραγουδιών πια. Αρχίζουμε να τραγουδάμε τραγούδια. Τραγούδια που κρύβουν τα θαμμένα συναισθήματα μας στην μισοπεθαμένη μας καρδιά. Φωνάζουμε τους στίχους τους δυνατά. Οι στίχοι βλέπεις σου μιλάνε για το παρελθόν σου. Για τα λόγια που δεν είπες επειδή φοβήθηκες. Ήθελες να πεις ένα μου λείπεις, ένα σαγαπώ και ένα συγνώμη αλλά όσες πρόβες και να έκανες στο μυαλό σου δείλιασες να τα ξεστομίσεις τη στιγμή που έπρεπε.
Έτσι λοιπόν, ο εγωισμός σου σε έμαθε να τραγουδάς. Χωρίς όμως να έχεις το τους ανθρώπους που θα ήθελες δίπλα σου. Οι σειρήνες σε βούλιαξαν στα πλοκάμια του εγωισμού σου. Αυτές οι θεότητες σε έμαθαν να σαγηνεύεσαι από τα τραγούδια τους. Αυτά τα τραγούδια σου θυμίζουν τα ανείπωτα λόγια σου. Λόγια που κάνουν κομμάτια την ψυχή σου.
αναπνοές
