Τρίτη, Αυγούστου 20

ΜΗ ΓΥΡΙΣΕΙΣ ΝΑ ΔΕΙΣ… (Από τη συλλογή Συναισθήματα)

Picture
Π. Μίλτου



Μη γυρίσεις να δεις τον κόσμο, χρυσό μου.
Καλύτερα, κρύψου να μη σε βρίσκουν οι ξένοι.
Αν έμαθαν πως δεν έχεις γονείς, είναι ανάλγητοι όλοι.
Περισσότερο αυτοί, που θα πουν «σ’ αγαπώ»!
Μη βιαστείς να μεγαλώσεις το μπόι σου.


Οι τάχα πολιτισμένοι, θα σε πονέσουν αφόρητα!
Ιδιαίτερα, όσοι σε πλησιάσουν με χαμόγελο
και σου κάνουν τους φίλους.
Αυτοί, θα σε καταστρέφουν κάθε μέρα από τα θεμέλια,
και θα χαίρονται αφάνταστα,
γιατί θα ξέρουν πόσο υποφέρεις!
Είναι απάνθρωποι οι, τάχα, άνθρωποι, παιδί μου!
Θα σε γεμίσουν ενοχές για τις δικές τους κακίες,
κι αν δεν καταφέρουν να σε πείσουν
πως είσαι εσύ το πρόβλημα,
θα προσπαθήσουν να μεταφέρουν στους άλλους
πλήθος συκοφαντίες πίσω απ’ την πλάτη σου.
Θέλουν να σε λερώσουν οπωσδήποτε!
Γιατί, αυτοί που τα έχουν όλα,
ζηλεύουν αυτό το δικό σου το λίγο!
Αχ, αγάπη μου, πού σε άφησαν αυτοί που πέθαναν;
Γιατί έφυγαν τόσο νωρίς;
Έπρεπε να ζουν ακόμα, για την υπεράσπισή σου!
Τώρα,
όλοι νομίζουν πως είσαι εσύ το σκουπίδι τους.
Δεν έχουν πού να ξεφορτώσουν τα συμπλέγματά τους,
σε θεωρούν ανάξιο να υπάρχεις, αφού δεν έχεις τίποτα.
Αντί να σου δώσουν από τα τόσα τους άφθονα,
θέλουν να σου αρπάξουν ακόμα και την ελπίδα.
Κι αν δε ζεις αύριο, ίσως από δική τους υπαιτιότητα,
δε θα ασχοληθούν.
Μπορεί και να χαρούν απερίγραπτα.
Είναι μαθημένοι
να κοιμίζουν τη συνείδησή τους με θεωρίες
και έχουν αισθήματα πολλούς βαθμούς υπό το μηδέν.
Ένας καφές στο χέρι, μια μαγκιά
και φιλοσοφούν για τη μεγαλειότητά τους όλη την ώρα
κοιτάζοντάς σε με βλέμμα χαιρέκακο.
Τα κατάφεραν!
Λήστεψαν κάθε σου ρανίδα δύναμης,
αποστράγγισαν όλο σου το αίμα το αθώο
και έχουν σκάψει, ήδη, βαθύ λάκκο για σένα.
Ο άλλος άνθρωπος, αν δεν είναι συμφέρον για αυτούς,
τους «σπουδαίους»,
ανήκει στα παιχνίδια τους, τα υποψήφια για διάλυση.
Μη γυρίσεις να δεις καθόλου!
Κρύψου καλύτερα!
Πίσω από σένα, έρχεται ο Θεός!
Είναι ο δικός σου Πατέρας και αυτοί Τον αγνόησαν!
Επειδή αργούσε,
πίστεψαν πως σε είχε ξεχάσει να υποφέρεις!
Τώρα, θέλει να τους πει δυο λογάκια… για την αδικία!
Υπάρχει! Και έρχεται πάντα! Τον έχω δει!
Μα… δεν είναι ποτέ γελαστός,
για όσους βασάνισαν ψυχές!
Μη γυρίζεις!
Έρχεται η ώρα την δικαίωσης κάποτε!
Έρχεται…
Έρχεται;
Την περιμένω!
Γιατί με κούρασαν πια οι κακίες οι ύπουλες και άνομες,
των ευεργετημένων, των συνεργατών και των φίλων!
Με κούρασαν έως θανάτου!
Δε θα γυρίσω πια να τους δω στα άδεια τους μάτια,
μέχρι να έρθει η δικαίωση!
Π. Μίλτου
​(Πόση πίκρα πια, το ανθρώπινο πλησίασμα! Η κακία,... λες κι έχει γίνει ανάγκη ψυχής! Πώς γίναμε έτσι;)


 polimiltou.weebly.com