Μεγάλωσα και δεν με θυμώνει πια η προδοσία..
Συνήθισε η πλάτη μου στις μαχαιριές και μου παίρνει μόνο μια στιγμή να βγάλω το μαχαίρι και να καθαρίσω την πληγή..
Μεγάλωσα φίλη..
Μεγάλωσα και δεν με θυμώνουν πια οι περαστικοί από τη ζωή μου..
Μεγάλωσα φίλη..
Κι έμαθα πως την οικογένεια δεν την ορίζουν οι δεσμοί αίματος..
Οικογένεια είναι οι άνθρωποι που επιλέγεις να μείνουν όταν η πόρτα σου κλείσει..
Όταν βρεθείς στο πάτωμα..
Είναι εκείνοι που δεν θα σε βάλουν σε κανένα κουτάκι και θα σε αποδεχτούν χωρίς όρους και όρια..
Μεγάλωσα φίλη..
Και το ταξίδι μου το θέλω μόνο με εκείνους που σιγοτραγουδάμε στον ίδιο ρυθμό κι ας είμαστε φάλτσοι..
Μεγάλωσα φίλη..
Κι αν δεν είναι έρωτας, δεν θέλω να είναι τίποτα..
Κι αν δεν είναι αγάπη, δεν θέλω να είναι τίποτα..
Κι αν δεν είναι πίστη, δεν θέλω να είναι τίποτα..
Γιατί από το περίπου, προτιμώ το τίποτα..
Μεγάλωσα φίλη μου κι όχι στα χρόνια..
Μεγάλωσα μέσα από τις απώλειες..
Και τώρα στέκω εδώ..
Σημαδεμένη αλλά όρθια..
Δεν χαρίζομαι..
Δεν δίνομαι..
Δεν παραδίνομαι..
Ένα υπέροχο κείμενο της Σοφίας Παπαηλιάδου
Το είδα, εδώ!
Άρωμα Γυναίκας: Μεγαλώνουμε και μετά από απώλειες και χτυπήματα μαθαίνουμε καλύτερα τον εαυτό μας..
Θέλουμε να μας αγαπούν πολύ κι όχι πολλοί..
Ζητάμε το απόλυτο κι όχι ημίμετρα..
Δεν μπορούμε εύκολα να συμβιβαστουμε μόνο και μόνο για να ανήκουμε κάπου..
Και επίσης είμαστε πιο ξεκάθαροι στην ψυχή μας..
Αυτό είναι το πιο σπουδαίο όλων..