Φθινόπωρο ήταν θυμάμαι και τότε... όπως και τώρα. Από κείνα τα φθινόπωρα που περπατάς στους δρόμους, και σε κάθε σου βήμα ακούς αυτό το παράξενο τρίξιμο των φύλλων κάτω από τα παπούτσια σου, κάτι σα κραυγή πόνου... απόηχος αναμνήσεων...
Μοιραίες συναντήσεις σ' ένα δρόμο χωρίς όνομα, ανιχνεύοντας
τη χαμένη αθωότητα με έντονη μυρωδιά νοσταλγίας... Νοσταλγία για κάτι που πέρασε κι έφυγε, αφήνοντας την αίσθηση της αποξένωσης... σημάδια μοναξιάς.
Φθινόπωρο, τοπίο της μελαγχολίας, και της ματαιότητας...
Μαρίζα Τσιτμή