βασανιστικές οι ερωτήσεις της ψυχής
πως, και γιατί φτάσαμε στο χωρισμό
και τότε δραπετεύει η λογική απ’ το μυαλό
Τα γιατί τις νύχτες γίνονται βασανιστικά
ίδιες οι ερωτήσεις σα χαλασμένη κασέτα παλιά
πως να αντέξω της απουσίας σου τη σιωπή
που να βρω λόγια τώρα, και τι να πω με άδεια ψυχή?
Τώρα ο κόσμος φαντάζει στα μάτια μου φοβερά μικρός
οι δρόμοι σκοτείνιασαν...ήσουν για μένα φως
μοιάζω με πέτρινο άγαλμα χωρίς ψυχή
ουρλιάζω από πόνο, μα δεν βγαίνει φωνή !
Μαρίζα Τσιτμή