NYT: Τον έλεγαν όλοι Κούλη, αλλά βγήκε πρωθυπουργός---Είμαι περήφανος
που βλέπω την κοινωνία μας να μετατρέπεται σιγά σιγά σε πολυπολιτισμική
Ο ΤΣΙΠΡΑΣ ΣΤΑΜΑΤΑΕΙ ΤΗΝ ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΧΑΛΥΒΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ. ΚΛΕΙΝΕΙ ΤΗΝ ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΚΗ».Πρώτη φορά στην Ιστορία της η Ελλάδα δανείζεται με... αρνητικό επιτόκιο. Μπορεί το βιομηχανικό κεφάλαιο στην Ελλάδα του Κούλη να γίνεται παλιοσίδερα, (δες παρακάτω) ανεβαίνει όμως το χρηματιστηριακό κεφάλαιο, οι φούσκες. Παίρνουμε νέα δάνεια.
Κατά την προχθεσινή δημοπρασία εντόκων γραμματίων τρίμηνης διάρκειας το επιτόκιο έσπασε το φράγμα του μηδέν και έκλεισε στο - 0,020% .
Ο Οργανισμός Διαχείρισης Δημοσίου Χρέους άντλησε 487,5 εκατ. ευρώ, με τις προσφορές να υπερκαλύπτουν το ζητούμενο ποσό κατά 2,71 φορές (έναντι 1,59 φορές στην αντίστοιχη προηγούμενη έκδοση).
Η εξέλιξη έρχεται μόλις μια ημέρα μετά την επιτυχημένη επανέκδοση του δεκαετούς ομολόγου.
Βέβαια αυτό δεν σημαίνει πως η ελληνική οικονομία έγινε... ελβετική. Ούτε ότι είναι σε καλύτερη κατάσταση από το 2009 αντίθετα θα λέγαμε πως το 2009 ήταν πολύ καλύτερη από σήμερα.
Άλλωστε τώρα ο λόγος χρέους/ΑΕΠ είναι «διαστημικά» αρνητικός σε σχέση με το 2009. Αυτό είναι και ένα δείγμα του πως οι σύγχρονες οικονομίες λειτουργούν με εντελώς «φανταστικές» παραμέτρους και άλλα κριτήρια που εξαρτώνται από παρασκηνιακά συμφέροντα των μεγάλων δυνάμεων του πλανήτη.
Αυτό που είναι ξεκάθαρο είναι ότι τότε οι αγορές ΔΕΝ ήθελαν ανάκαμψη της οικονομίας, ενώ τώρα την θέλουν. Προφανώς η Ελλάδα έχει τώρα κάποια γεωπολιτική χρησιμότητα την οποία δεν την είχε τότε. Τόσο απλά...
Πάλι μας πέταξαν το τυρί και πάλι δεν βλέπουμε την φάκα. Δανειζόμαστε πάλι σήμερα για να πληρώνουμε πλασματικά χρέη. Δεκαετές ομόλογα με χαμηλό επιτόκιο και δάνεια με μηδενικό επιτόκιο.
Αν η Ελλάδα δημιουργήσει πλεόνασμα, που καλύπτει τους τόκους δανεισμού, ο μόνος λόγος για να παίρνει περαιτέρω δάνεια (αχρείαστα πάντοτε – ό,τι γίνεται, να γίνεται με αυτοχρηματοδότηση) είναι για να κάνουμε κρατικές επενδύσεις.
Την απόλυτη εξαθλίωση, όπως υποστηρίζουν, ζουν εδώ και αρκετούς μήνες οι εργαζόμενοι της Χαλυβουργικής, οι οποίοι έκλεισαν συμβολικά σήμερα Τετάρτη την Εθνική Οδό Αθηνών-Κορίνθου. Όπως προειδοποίησαν, εάν δεν δοθεί άμεσα μία απάντηση από τη διοίκηση, θα προχωρήσουν σε γενικό αποκλεισμό της Εθνικής Οδού. Μάλιστα ο πρόεδρος του σωματείου εργαζομένων της Χαλυβουργικής κ. Γιώργος Γάκης, τόνισε πως «ζούμε την απόλυτη εξαθλίωση, είμαστε απόλυτα εγκλωβισμένοι εδώ και πολύ καιρό στην Χαλυβουργική. Εδώ και τρεις μήνες είμαστε απλήρωτοι και δυστυχώς δεν παίρνουμε από κανέναν μία σαφή απάντηση για το τι θα γίνει, αλλά και για τα λεφτά μας».
Η Χαλυβουργική κατέβασε οριστικά τους διακόπτες της τον Δεκέμβριο του 2018. λίγες μόλις ημέρες πριν τα Χριστούγεννα αφήνοντας από τότε στη μοίρα της ανασφάλειας και της ανέχειας 170 περίπου εναπομείναντες εργαζόμενους.
Τα προβλήματα ήταν γνωστά ήδη από το 2011 και η κρίση έφτασε το 2018 σε οριακό σηµείο. Ως κερασάκι στην τούρτα ήρθε η σκληρή διαµάχη του µοναδικού µετόχου της Κωνσταντίνου Αγγελόπουλου µε τα παιδιά του, η οποία ενέχει µια ευρύτερη αντιπαράθεση για τα περιουσιακά τους.
Η εξέλιξη, ωστόσο, φέρνει εκ νέου στην επιφάνεια το µοτίβο που διέπει την ελληνική επιχειρηµατικότητα: από τη µια, µη ανταγωνιστικές επιχειρήσεις που συσσωρεύουν χρέη και, από την άλλη, ιδιοκτήτες µε αµύθητη περιουσία που δεν θέλουν να βάλουν το χέρι στην τσέπη. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Κωνσταντίνος Αγγελόπουλος έχει δηλώσει σε συνέντευξή του πως ο κλάδος της χαλυβουργίας δεν αξίζει να χρηµατοδοτηθεί.
Την ύστατη ώρα, ωστόσο, πέταξε «λευκή πετσέτα» και δεν εκµεταλλεύτηκε την περίοδο χάριτος που του παραχωρήθηκε από τη ∆ΕΗ, µε παρέµβαση, µάλιστα, του τότε υπουργού ΠΕΝ, Γιώργου Σταθάκη. Έτσι, το τέλος της πάλαι ποτέ ισχυρής Χαλυβουργικής, που συνέδεσε το όνοµά της µε το µεταπολεµικό αναπτυξιακό µοντέλο της χώρας, ήρθε και τυπικά πέρσι τον Δεκέμβριο µε το κατέβασµα του διακόπτη ηλεκτροδότησής της, όταν ο Α∆ΜΗΕ υλοποίησε την εντολή της ∆ΕΗ για άρση της εκπροσώπησής της από πελάτη της, έχοντας συσσωρεύσει χρέη 31,4 εκατ. ευρώ.
Το τέλος είχε προεξοφληθεί από την αγορά ήδη από το 2015, οπότε η επιχείρηση, αδύναµη να αντιµετωπίσει την κρίση που χτύπησε τον κλάδο, αφέθηκε ουσιαστικά στην τύχη της. Ολόκληρος ο κλάδος στην Ελλάδα βρίσκεται σε απαξίωση, καθώς το υψηλό ενεργειακό κόστος και η παραγωγή από τρίτες χώρες τον καθιστούν µη ανταγωνιστικό. Στο µεταξύ διάστηµα κανείς εκπρόσωπός του ή άλλοι φορείς δεν ανταποκρίθηκαν στην ανάγκη αναδιάρθρωσής του.
Εν προκειµένω, η Χαλυβουργική, που το 1961 λειτούργησε την πρώτη υψικάµινο στη χώρα και για πολλές δεκαετίες αποτέλεσε έναν από τους µεγαλύτερους εργοδότες µε 2.500 εργαζοµένους, αποδείχθηκε ο αδύναµος κρίκος της χαλυβουργίας, καθώς την περίοδο της κρίσης η ζήτηση συρρικνώθηκε στους 300.000 τόνους, από τα 2,5 εκατ. τόνους. Οι πωλήσεις από 388.000 τόνους το 2011 µειώθηκαν στους 9.608 τόνους το 2016. Ο δανεισµός έφθασε το 2015 στα 408 εκατ. ευρώ, ακολούθησαν η παύση της παραγωγικής δραστηριότητας και η παύση αποπληρωµής των δανείων. Η Χαλυβουργική δεν κατάφερε να ανταποκριθεί ούτε στην πρωτοβουλία των τραπεζών για συνολική αναδιάρθρωση του κλάδου της χαλυβουργίας.
ΖΗΝΩΝ ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ
Κατά την προχθεσινή δημοπρασία εντόκων γραμματίων τρίμηνης διάρκειας το επιτόκιο έσπασε το φράγμα του μηδέν και έκλεισε στο - 0,020% .
Ο Οργανισμός Διαχείρισης Δημοσίου Χρέους άντλησε 487,5 εκατ. ευρώ, με τις προσφορές να υπερκαλύπτουν το ζητούμενο ποσό κατά 2,71 φορές (έναντι 1,59 φορές στην αντίστοιχη προηγούμενη έκδοση).
Η εξέλιξη έρχεται μόλις μια ημέρα μετά την επιτυχημένη επανέκδοση του δεκαετούς ομολόγου.
Βέβαια αυτό δεν σημαίνει πως η ελληνική οικονομία έγινε... ελβετική. Ούτε ότι είναι σε καλύτερη κατάσταση από το 2009 αντίθετα θα λέγαμε πως το 2009 ήταν πολύ καλύτερη από σήμερα.
Άλλωστε τώρα ο λόγος χρέους/ΑΕΠ είναι «διαστημικά» αρνητικός σε σχέση με το 2009. Αυτό είναι και ένα δείγμα του πως οι σύγχρονες οικονομίες λειτουργούν με εντελώς «φανταστικές» παραμέτρους και άλλα κριτήρια που εξαρτώνται από παρασκηνιακά συμφέροντα των μεγάλων δυνάμεων του πλανήτη.
Αυτό που είναι ξεκάθαρο είναι ότι τότε οι αγορές ΔΕΝ ήθελαν ανάκαμψη της οικονομίας, ενώ τώρα την θέλουν. Προφανώς η Ελλάδα έχει τώρα κάποια γεωπολιτική χρησιμότητα την οποία δεν την είχε τότε. Τόσο απλά...
Πάλι μας πέταξαν το τυρί και πάλι δεν βλέπουμε την φάκα. Δανειζόμαστε πάλι σήμερα για να πληρώνουμε πλασματικά χρέη. Δεκαετές ομόλογα με χαμηλό επιτόκιο και δάνεια με μηδενικό επιτόκιο.
Όλη η ΕΕ δανείζεται αυτή τη στιγμή με αρνητικό επιτόκιο. Βολεύει στην Γερμανία να δοθεί στην αγορά φτηνό χρήμα και αυτή την πολιτική εφαρμόζει η κεντρική Ευρωπαϊκή τράπεζα. Έτσι πέφτουν διεθνώς τα επιτόκια δανεισμού των κρατών. Σε όλη την Ε.Ε έχουμε αρνητικά ομόλογα λόγω της ποσοτικής χαλάρωσης από την ΕΚΤ. Η ποσοτική χαλάρωση είναι προσπάθεια αποτροπής της ερχόμενης ύφεσης, μέσω αργής υποτίμησης. Οι επενδυτές θεωρούν ότι η Ελλάδα δεν κινδυνεύει σύντομα και θέλουν να δανειστούν με θετικές αποδόσεις.
Αλλά από την στιγμή που το πλεόνασμα δεν αρκεί για κρατικές επενδύσεις, (πλεόνασμα, όχι πρωτογενές πλεόνασμα, που είναι χωρίς την εξυπηρέτηση των δανείων), το χρήμα που δανειζόμαστε δεν θα πέσει στην πραγματική οικονομία, αλλά θα πάει πάλι στις τράπεζες για εξυπηρέτηση των παλιών δανείων.
Η βασική προτεραιότητα: η κυβέρνηση του Κούλη ΠΡΩΤΑ ΘΑ ΕΞΩΦΛΗΣΕΙ τους ξένους και μετά, αν περισσέψει κάτι από τους αβάστακτους φόρους θα το δώσει στις 4 "ελληνικές" ΤΡΑΠΕΖΕΣ των ξένων τοκογλύφων, όχι στον λαό.
Η ελληνική βιομηχανία χάλυβα έγινε παλιοσίδερα επί Κούλη. Ώρες αγωνίες για 170 εργαζόμενους.
Η Χαλυβουργική κατέβασε οριστικά τους διακόπτες της τον Δεκέμβριο του 2018. λίγες μόλις ημέρες πριν τα Χριστούγεννα αφήνοντας από τότε στη μοίρα της ανασφάλειας και της ανέχειας 170 περίπου εναπομείναντες εργαζόμενους.
Τα προβλήματα ήταν γνωστά ήδη από το 2011 και η κρίση έφτασε το 2018 σε οριακό σηµείο. Ως κερασάκι στην τούρτα ήρθε η σκληρή διαµάχη του µοναδικού µετόχου της Κωνσταντίνου Αγγελόπουλου µε τα παιδιά του, η οποία ενέχει µια ευρύτερη αντιπαράθεση για τα περιουσιακά τους.
Η εξέλιξη, ωστόσο, φέρνει εκ νέου στην επιφάνεια το µοτίβο που διέπει την ελληνική επιχειρηµατικότητα: από τη µια, µη ανταγωνιστικές επιχειρήσεις που συσσωρεύουν χρέη και, από την άλλη, ιδιοκτήτες µε αµύθητη περιουσία που δεν θέλουν να βάλουν το χέρι στην τσέπη. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Κωνσταντίνος Αγγελόπουλος έχει δηλώσει σε συνέντευξή του πως ο κλάδος της χαλυβουργίας δεν αξίζει να χρηµατοδοτηθεί.
Την ύστατη ώρα, ωστόσο, πέταξε «λευκή πετσέτα» και δεν εκµεταλλεύτηκε την περίοδο χάριτος που του παραχωρήθηκε από τη ∆ΕΗ, µε παρέµβαση, µάλιστα, του τότε υπουργού ΠΕΝ, Γιώργου Σταθάκη. Έτσι, το τέλος της πάλαι ποτέ ισχυρής Χαλυβουργικής, που συνέδεσε το όνοµά της µε το µεταπολεµικό αναπτυξιακό µοντέλο της χώρας, ήρθε και τυπικά πέρσι τον Δεκέμβριο µε το κατέβασµα του διακόπτη ηλεκτροδότησής της, όταν ο Α∆ΜΗΕ υλοποίησε την εντολή της ∆ΕΗ για άρση της εκπροσώπησής της από πελάτη της, έχοντας συσσωρεύσει χρέη 31,4 εκατ. ευρώ.
Το τέλος είχε προεξοφληθεί από την αγορά ήδη από το 2015, οπότε η επιχείρηση, αδύναµη να αντιµετωπίσει την κρίση που χτύπησε τον κλάδο, αφέθηκε ουσιαστικά στην τύχη της. Ολόκληρος ο κλάδος στην Ελλάδα βρίσκεται σε απαξίωση, καθώς το υψηλό ενεργειακό κόστος και η παραγωγή από τρίτες χώρες τον καθιστούν µη ανταγωνιστικό. Στο µεταξύ διάστηµα κανείς εκπρόσωπός του ή άλλοι φορείς δεν ανταποκρίθηκαν στην ανάγκη αναδιάρθρωσής του.
Εν προκειµένω, η Χαλυβουργική, που το 1961 λειτούργησε την πρώτη υψικάµινο στη χώρα και για πολλές δεκαετίες αποτέλεσε έναν από τους µεγαλύτερους εργοδότες µε 2.500 εργαζοµένους, αποδείχθηκε ο αδύναµος κρίκος της χαλυβουργίας, καθώς την περίοδο της κρίσης η ζήτηση συρρικνώθηκε στους 300.000 τόνους, από τα 2,5 εκατ. τόνους. Οι πωλήσεις από 388.000 τόνους το 2011 µειώθηκαν στους 9.608 τόνους το 2016. Ο δανεισµός έφθασε το 2015 στα 408 εκατ. ευρώ, ακολούθησαν η παύση της παραγωγικής δραστηριότητας και η παύση αποπληρωµής των δανείων. Η Χαλυβουργική δεν κατάφερε να ανταποκριθεί ούτε στην πρωτοβουλία των τραπεζών για συνολική αναδιάρθρωση του κλάδου της χαλυβουργίας.
Οι κλίβανοι στο εργοστάσιο της Ελευσίνας έσβησαν από το 2015‚ και για ένα διάστηµα µόνο συνεχίστηκε η λειτουργία στο ελασµατουργείο. Με αλλεπάλληλα προγράµµατα εθελουσίας εξόδου το προσωπικό µειώθηκε, από 520 άτοµα το 2011 σε 170. Στις εγκαταστάσεις λειτουργούσε το τελευταίο διάστηµα µόνο µία φιλοξενούµενη εγκατάσταση παραγωγής υγροποιηµένων αερίων τρίτης εταιρείας.