Φοβάμαι την ημέρα που θα ξυπνήσω και εσύ δεν θα είσαι πλάι μου. Την ημέρα που τα χείλη σου δεν θα μου πούνε καλημέρα στο στόμα. Την ημέρα που το χέρι σου δεν θα κρατάει το δικό μου καθώς παίρνουμε μαζί πρωινό. Εκείνη την ημέρα δεν θέλω να την σκέφτομαι.
Βλέπεις, έχω παγώσει το χρόνο στο μαζί και αρνούμαι πεισματικά να κάνω πίσω για να σε χάσω έστω και από την μνήμη μου.
Έχω σχεδόν δύο χρόνια να σε δω, να σε αγγίξω, να σε φιλήσω, να σε αγκαλιάσω. Έχω σχεδόν δύο χρόνια να ακούσω την μελωδία της φωνής σου. Το κορμί για έρωτα δεν μιλάει πια. Λείπεις! Σε αγγίζω μόνο με της μνήμης τη δύναμη. Λείπεις! Έχω μονάχα κάτι φωτογραφίες μας για συντροφιά. Εκείνες όμως είναι παγωμένες. Χαμόγελα ευτυχίας και αγάπης. Τι να το κάνεις, δεν θα μου μιλήσουν ποτέ. Καλύτερα! Θα κρατήσουν για πάντα την μαγεία μας μέσα τους.
Την ημέρα που ήρθες να μου μιλήσεις, ήθελα να σου προτείνω να πάμε για καφέ δίπλα στη θάλασσα. Τα μάτια σου όμως ήταν γκρίζα. Αξίζεις κάτι καλύτερο, είπες! Ποιος το ορίζει αυτό αν όχι εμείς οι ίδιοι, σκέφτηκα. Δεν μίλησα όμως. Άγγιξες με τα χέρια σου απαλά το πρόσωπό μου. Εγώ θα σε πονέσω μια μέρα, δεν έχω μάθει να αγαπάω, είπες. Και αν γίνει αυτό, θα διαλυθώ. Ενώ τώρα, σκέφτηκα, εσύ διαλύεις εμένα. Αλλά έμεινα ανέκφραστη. Σ’ αγαπάω όσο κανένας. Μα ξέρω.
Τίποτα δεν ξέρεις, είπα αθόρυβα μέσα στις σκέψεις μου. Τίποτα! Όποιος αγαπάει δεν φεύγει, παλεύει. Μα άχνα από τα χείλη μου.
Με κοίταξες στα μάτια, με γνώριζες, ήταν βουρκωμένα. Χάιδεψες απαλά το μάγουλό μου. Σ’ αγαπάω! Και επειδή ξέρω πως είναι αληθινό φεύγω για να σε προστατέψω, για να προστατέψω εσένα που σε ξέρω, καρδιά μου εύθραυστη! Με φίλησες. Καυτό φιλί. Ατόφιος έρωτας! Πες κάτι, μου είπες! Θα τα ξαναπούμε. Μόνο αυτό κατάφερα!
Και αν ξανασυναντιόμασταν εμείς οι δύο, θα σου έλεγα για μένα! Θα σου έλεγα πόσο πολύ αγαπώ τα κίτρινα τριαντάφυλλα, πως μπορεί να δείχνω σκληρή αλλά η ευαισθησία μου με έχει κόψει σαν μαχαίρι. Πως κλαίω κάποιες φορές τα βράδια με σπαραγμό! Θα σου έλεγα πως δεν μετάνιωσα για όσα σου έδωσα, πως εκείνο το “δεν πειράζει” δεν είναι εύκολο να το ξεστομίσεις και κάποιες φορές πειράζει που ο άλλος δεν καταλαβαίνει.
Αν σε ξανασυναντούσα, δεν θα φορούσα αυτό το μόνιμο χαμόγελο στα χείλη μου, θα σου έλεγα πως έχω πέσει, έχω ματώσει, έχω κουραστεί με την κακία των ανθρώπων, μα αυτό δεν είναι αρκετό για να αλλάξει την δική μου την καρδιά και να γίνω κενή. Θα σου έλεγα πως είμαι δύσκολος άνθρωπος, μα ξέρω να αγαπάω και να είμαι εκεί, όταν ο άλλος με χρειαστεί. Θα σου έλεγα πόσο πολύ μου αρέσει να περπατάω και ο ήλιος να αγγίζει το πρόσωπό μου, πως αγαπημένη μου συνήθεια είναι να πίνω τον απογευματινό μου καφέ έχοντας πάντα ένα ρεσό αναμένο για συντροφιά!
Θα σου έλεγα πως φοβάμαι να χάσω ότι αγαπώ και πως δεν πρόλαβα να σε πάρω αυτή την τεράστια αγκαλιά που ήθελα! Θα σου έλεγα πόσο δύσκολο ήταν να με αγαπήσω! Αλλά πως τελικά τα κατάφερα! Γι’ αυτό και δεν μπόρεσες να με νικήσεις τότε! Θα σου έλεγα για μένα, με την αγάπη που μιλούσα κάποτε για σένα! Θα με άφηνα ελεύθερη μπροστά στα μάτια σου. Και ας σκοτείνιαζαν τα δικά σου!http://www.loveletters.gr