Κυριακή, Νοεμβρίου 24

Κι όμως στη πόλη του Greyfriars Bobby και του Ian Rankin ζουν ευτυχισμένοι άνθρωποι

Εδιμβουργο

Greyfriars Bobby (May 4, 1855 – January 14, 1872) was a Skye Terrier who became known in 19th-century Edinburgh for spending 14 years guarding the grave of his owner until he died himself on 14 January 1872.
Στη πόλη του Greyfriars Bobby και του Ian Rankin ζουν ευτυχισμένοι άνθρωποι. Ευτυχισμένοι γιατί αισθάνονται αξιοπρεπείς πολίτες που είναι ζητούμενο στη χώρα των δυστυχισμένων.

Η Ελλάδα βρίσκεται στην 82η θέση στη λίστα των ευτυχισμένων χωρών. Μας περνάει ακόμη και η Τουρκία. Καλώς ήλθες στο Εδιμβούργο. Ηταν ένας κρύος χειμώνας του 1853 όταν ένας κηπουρός ονόματι Τζον Γκρέι έφθασε στο Εδιμβούργο με τη σύζυγό του, την Τζες, και τον 13χρονο γιο του Τζον.
Έψαξε για δουλειά, αλλά δεν βρήκε τίποτε λόγω και της ηλικίας του – ένας 40χρονος ήταν πολύ ηλικιωμένος στη Σκωτία του 1850. Έγινε έτσι νυχτοφύλακας στην αστυνομία του Εδιμβούργου για τον πενιχρό μισθό των 13 σελινιών την εβδομάδα. Του έδωσαν επίσης ένα σκύλο φύλακα για να του κρατάει συντροφιά τις νύχτες – πρώτα ένα Κόλεϊ και μετά ένα κουτάβι Σκάι τεριέ, που το έλεγαν Μπόμπι επειδή ανήκε στους «Μπόμπηδες», τη βρετανική αστυνομία.
Κάθε μέρα, με ήλιο, χιόνι ή βροχή, περπατούσαν μαζί στους πλακόστρωτους δρόμους του Εδιμβούργου. Αλλά ο Γκρέι προσβλήθηκε από φυματίωση και πέθανε στις 15 Φεβρουαρίου 1858, σε ηλικία 45 χρόνων. Θάφτηκε στο κοιμητήριο της εκκλησίας του Γκρεϊφράιαρς. Λίγο καιρό μετά την κηδεία, η χήρα του εγκατέλειψε την πόλη.
Λίγες μέρες μετά, ένας κηπουρός ανακάλυψε το μικρό σκυλί ξαπλωμένο δίπλα στον τάφο και προσπάθησε να το διώξει με φωνές. Αλλά ο Μπόμπι δεν υποχώρησε.
Καταιγίδες, θύελλες και χαλάζι δεν έπεισαν τον σκύλο να πάψει να φρουρεί τον τάφο του αφεντικού του. Τελικά ο κηπουρός τού έφτιαξε ένα κατάλυμα δίπλα στον τάφο και ο Μπόμπι έζησε 14 χρόνια εκεί, δίπλα στο πρώτο και μοναδικό αφεντικό του, με τις φροντίδες των γειτόνων και των παιδιών, μέχρι που πέθανε το 1872.
Από το 1861, έγινε παράδοση στο Εδιμβούργο να ρίχνεται ένας κανονιοβολισμός από το Κάστρο ακριβώς στη μία το μεσημέρι, ώστε οι κάτοικοι της πόλης να μπορούν να ρυθμίζουν τα ρολόγια τους.

Ο Μπόμπι, μια από τις φορές που είχε βγει από το κοιμητήριο, έπιασε φιλίες μ’ έναν λοχία Σκοτ από τη φρουρά του Κάστρου, στον οποίο είχε ανατεθεί να ρίχνει τον κανονιοβολισμό, και τον ακολούθησε στις επάλξεις. Άρχισε από τότε να συνδέει τον κανονιοβολισμό με το μεσημεριανό φαγητό του και κάθε μέρα, μετά το «μπαμ» στη μία, ο Μπόμπι έβγαινε από το κοιμητήριο και κατευθυνόταν στο καφενείο της Καντλμέικερ Ρόου, όπου τον πήγαινε το παλιό αφεντικό του, ο Γκρέι.
Ένας επιπλοποιός ονόματι Ουίλιαμ Ντόου άρχισε να του δίνει κάθε μεσημέρι φαγητό στο ίδιο καφενείο. Και αφότου ένας δημοσιογράφος έγραψε γι’ αυτόν στον «Ταχυδρόμο του Ινβερνές», το 1864, ο Μπόμπι έγινε ένα είδος δημοτικής μασκότ.
Το 1867, ένας τοπικός αξιωματούχος ζήτησε από όλους τους ιδιοκτήτες σκύλων να πάρουν άδεια για τα ζώα τους και ανακοίνωσε πως όποιοι σκύλοι δεν είχαν άδεια, άρα και αφεντικό, θα θανατώνονταν. Ζωντανό αφεντικό ο Μπόμπι δεν είχε και βρέθηκε έτσι αντιμέτωπος με τον θάνατο. Αλλά ο λόρδος – προεστώς του Εδιμβούργου σερ Ουίλιαμ Τσέιμπερς επενέβη. Αγόρασε μια άδεια και εφοδίασε τον σκύλο μ’ ένα περιλαίμιο πάνω στο οποίο χάραξε τις λέξεις «Γκρεϊφράιαρς Μπόμπι με την άδεια του Λόρδου – Προεστού 1867».

Όταν ο σκύλος πέθανε, το 1872, η ιστορία του έφτασε στα αυτιά της βαρόνης Αντζέλια Μπαρντέτ – Κουτς, η οποία συγκινήθηκε τόσο ώστε ζήτησε από το Συμβούλιο του Εδιμβούργου την άδεια να φτιάξει μια κρήνη με το άγαλμα του σκύλου. Το έκανε ένα χρόνο αργότερα, σ’ ένα οικόπεδο απέναντι από το κοιμητήριο.
Σήμερα υπάρχει δίπλα της μια παμπ που ονομάζεται «The Greyfriars Bobby» και σε κάποιο σημείο μια επιγραφή: «Γκρεϊφράιαρς Μπόμπι. Πέθανε στις 14 Ιανουαρίου 1872, σε ηλικία 16 ετών. H πίστη και η αφοσίωσή του ας γίνουν μάθημα σε όλους εμάς».
  

Eλληνες στο Εδιμβούργο

Ο δήμος του Εδιμβούργου δημοσίευσε το 2015 την ετήσια ανασκόπησή του στην οποία κανείς μπορεί να δει σε πίνακες με νούμερα και στατιστικά πολλά facts για τον πληθυσμό, την πόλη και τις επιχειρήσεις.
Μαντέψτε ποιος είναι ο πληθυσμός που παρουσίασε τη μεγαλύτερη αύξηση μεταξύ 2012-2014. Ναι, σωστά μαντέψατε.
Της Αναστασίας Κακοταρίτη
Οι Έλληνες με 169% πάνω σε σχέση με το 2009-2011. Εντυπωσιακό δεν βρίσκετε; Σε πραγματικά νούμερα είμαστε 1060. Επειδή κάθε βδομάδα λαμβάνω μηνύματα από κόσμο που σκέφτεται σοβαρά να μετακομίσει μόνιμα στο Εδιμβούργο, σκέφτηκα να γράψω αυτό το κείμενο ως μια απόπειρα να απαντήσω στις πιο συχνές ερωτήσεις που μου κάνουν.
Υπενθυμίζω ότι ζω εδώ μόνο 3 χρόνια άρα έχω ακόμα λίγο από τον ενθουσιασμό του τουρίστα. Ό,τι γράφω είναι από προσωπική εμπειρία.
Όποιος «συντοπίτης» θέλει να βοηθήσει, μπορεί να προσθέσει στα σχόλια τη δική του γνώμη. Αν αποφασίσεις να έρθεις στη Σκωτία μόνιμα, δεν χρειάζεσαι απαραίτητα διαβατήριο.

Εγώ ήρθα με την ταυτότητά μου και τη δεχτήκανε και στην εργασία και στην εύρεση σπιτιού.
Ωστόσο, μετά από τα περίεργα βλέμματα που της έριχναν στο αεροδρόμιο, την άρνηση κάποιες φορές να τη δεχτούν σε μπαρ ή σουπερμάρκετ (να θες να πιεις ένα ποτό και να μη σε σερβίρουν, μη σου τύχει) αποφάσισα να βγάλω διαβατήριο κι όλα είναι πιο εύκολα ομολογουμένως.
Πρώτη κίνηση πρέπει να είναι να κλείσεις ραντεβού για να βγάλεις το λεγόμενο National Insurance Number, ή αλλιώς ΝΙΝΟ.
Είναι κάτι σαν το ΑΜΚΑ και θα σου το ζητήσουνε ΠΑΝΤΟΥ. Περνάς μια μίνι συνέντευξη, τίποτα το σπουδαίο, και αυτό είναι. Φακελώθηκες για πάντα στο UK. Καλό θα ήταν να κλείσεις το ραντεβού πριν ακόμα μετακομίσεις εδώ. Υπάρχει μια αναμονή εβδομάδων. Δύσκολα βρίσκει κανείς δουλειά από την Ελλάδα, δυστυχώς. Η πραγματική αναζήτηση γίνεται μόλις πατήσεις Εδιμβούργο.

Γράψε ένα καλό βιογραφικό κι ετοιμάσου να κάνεις αιτήσεις σωρηδόν. Το ίντερνετ είναι ο φίλος σου. Όλα μέσω ίντερνετ θα τα κάνεις. Κι ετοιμάσου να περνάς ώρες πάνω από αιτήσεις, δεν είναι στέλνω ένα βιογραφικό και ξεμπέρδεψα. Δουλειές υπάρχουν. Η ανεργία μετρήθηκε τον Ιούλιο με αυτούς που ζητήσανε επίδομα και το ποσοστό είναι στο 1, 4%, με τη Σκωτία συνολικά να είναι στο 2,2%. Όμως μην πετάξεις από τη χαρά σου και πεις έρχομαι να γίνω μάνατζερ. Να είσαι προετοιμασμένος για δουλειές στην εξυπηρέτηση πελατών (τηλέφωνα, μέιλ, ρεσεψιόν ). Για μένα ιδανική αρχή για να εξοικειωθείς με τη γλώσσα. Και ετοιμάσου να δεχτείς ως ανώτερους πολύ μικρότερους από εσένα στην ηλικία.
Εδώ οι νέοι ξεκινάνε καριέρες στα 19. Και πάμε στο πιο δύσκολο κομμάτι. Το σπίτι. Ξέχνα ό,τι ήξερες. Οι ιδιοκτήτες δεν σε περιμένουν με ανοιχτές αγκάλες. Ετοιμάσου για καθημερινό ψάξιμο. Από σάιτ άλλο τίποτα. S1, Rightmove, Zoopla, Citylets κ.ά.
Αν θες να βρεις σπίτι γρήγορα, πρέπει να βλέπεις 4-5 σπίτια την ημέρα, τουλάχιστον. Θα δουν πολλά τα μάτια σου. Θα λαχταρήσεις το δυάρι στην Κυψέλη με το μπαλκονάκι στον ακάλυπτο. Ποτέ δεν θα ξεχάσω το σπίτι που είδα με μοκέτα στο μπάνιο!

Κι αν δεις κάτι που σου αρέσει μην επαναπαυτείς και πεις, ωραία το έκλεισα. Υπάρχει ουρά με υποψηφίους που θα κάνουν αίτηση (ναι, σωστά διάβασες, κάνεις αίτηση, περνάς από ελέγχους) και ο ιδιοκτήτης θα αποφασίσει σε ποιον θα το δώσει. Αν δεν έχεις δουλειά, τα πράγματα δυσκολεύουν. Τα ενοίκια είναι πιο ακριβά από Ελλάδα, υπολόγισε τα μηνιαία έξοδά σου γύρω στις 500 λίρες το άτομο.
Το να βρεις τον γιατρό σου είναι εύκολο. Μόλις βρεις τη μόνιμη διεύθυνσή σου με το καλό, βρίσκεις τα ιατρεία τριγύρω σου, επιλέγεις αυτό που θες, και κάνεις αίτηση. Αν έχουν θέσεις διαθέσιμες, θα σε δεχτούν αμέσως. Κι αυτομάτως έχεις γιατρό για τα πάντα. Σχεδόν για τα πάντα. Π.χ ο οδοντίατρος δεν περιλαμβάνεται.
Ξέρω ότι αγχώνεσαι με τη γλώσσα. Το ξέρω γιατί ήταν το μεγαλύτερό μου άγχος. Χαλάρωσε και άκουσε αυτό: Δεν θα καταλάβεις λέξη όταν ακούσεις τον πρώτο Σκωτσέζο να σου μιλάει. Και τον δεύτερο και τον τρίτο. Θα νομίσεις ότι στο φροντιστήριο σού μάθαν άλλη γλώσσα. Χαμογέλασε και ζήτα να σου επαναλάβουν την ερώτηση. Θα το κάνουν με προθυμία. Απλώς δεν θα αλλάξουν ούτε την προφορά τους ούτε την ταχύτητά τους. Μετά από λίγο καιρό όμως θα έχεις εξοικειωθεί τόσο, που δε θα καταλαβαίνεις τους Άγγλους!
Αστειεύομαι φυσικά, όλα είναι θέμα συνήθειας. Τι έγραψα παραπάνω; Ότι το σπίτι είναι το δυσκολότερο; Το παίρνω πίσω. Ο καιρός, αχ αυτός ο σκωτσέζικος ο καιρός! Όποιος είπε τη φράση «δεν υπάρχει κακός καιρός, μόνο λάθος ρούχα» προφανώς δεν έχει βρεθεί ποτέ στη Σκωτία. Μπορεί να φοράς όλη τη ντουλάπα σου και ακόμα να μουδιάζεις από το κρύο. Και μπορείς να γκρινιάξεις ελεύθερα για τον καιρό. Είναι το αγαπημένο μας χόμπι εδώ. Γι’ αυτό σου λέω, προετοιμάσου καλά.
Πάρε ένα καλό ζευγάρι μπότες, αδιάβροχο μπουφάν, γαλότσες, σκουφιά και γάντια. Κι αυτά μόνο για το καλοκαίρι.
Αυτά είναι τα πιο βασικά πιστεύω που πρέπει να ξέρετε για τα πρώτα σας βήματα. Σίγουρα ξεχνάω κάτι. Για παράδειγμα δεν μπορώ να σας μιλήσω για σχολεία γιατί δεν έχω παιδιά ακόμα.
Αλλά υπάρχουν πολύ καλά γκρουπ στο fb (Greeks living in Edinburgh, Edinburgh Hellenic Society) για απορίες και συμβουλές. Εγώ θα σας συμβουλεύσω να οπλιστείτε με υπομονή, με χαμόγελο, να προσπαθήσετε να κάνετε παρέα με Σκωτσέζους, να μάθετε να λέτε please, thank you και sorry, και να το δείτε όλο αυτό σαν μια επένδυση για το μέλλον σας.
Τα αποτελέσματα δεν θα φανούν αμέσως. Αλλά σας το λέω με σιγουριά, σπίτι είναι όπου σε αγαπάνε. Ε, όλοι εμείς του εξωτερικού είμαστε τυχεροί που έχουμε δυο σπίτια.

Συνάντησα τον Ian Rankin



Ο Ίαν Ράνκιν γεννήθηκε τον Απρίλιο του 1960 στο Φάιφ της Σκοτίας και σπούδασε αγγλική λογοτεχνία στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου.
Πριν αφοσιωθεί στη συγγραφή έκανε διάφορες δουλειές, από εργάτης σε αμπελώνες ως φοροεισπράκτορας και μουσικός συντάκτης.
Συνέντευξη Ελπιδοφόρος Ιντζέμπελης_diastixo.gr
Το πρώτο του μυθιστόρημα εκδόθηκε το 1986, αλλά η καθιέρωσή του ήρθε με τη δημιουργία του διάσημου αντιήρωά του, του επιθεωρητή Ρέμπους, το 1987. Τα βιβλία του έχουν μεταφραστεί σε 36 γλώσσες και είναι μπεστ σέλερ στις περισσότερες ηπείρους.
Έχει λάβει τέσσερα βραβεία CWA Dagger, ενώ το 2004 απέσπασε το πλέον έγκριτο αμερικάνικο Edgar Award.
Έχει τιμηθεί με ακαδημαϊκούς τίτλους από τα Πανεπιστήμια του Αμπερτέι, του Σεντ Άντριους, του Χαλ και του Εδιμβούργου, ενώ για τις υπηρεσίες του στη λογοτεχνία τού απονεμήθηκε επίσης τιμητικός τίτλος (OBE) από τη βασίλισσα της Αγγλίας.
Τον Μάρτιο του 2015 έγινε μέλος της Βασιλικής Ακαδημίας του Εδιμβούργου, ο πρώτος συγγραφέας αστυνομικής λογοτεχνίας στον οποίο επιφυλάσσεται αυτή η τιμή. Ζει στο Εδιμβούργο με τη σύζυγό του και τους δυο γιους τους. Όλα τα βιβλία του κυκλοφορούν στα ελληνικά από τις Εκδόσεις Μεταίχμιο.
Ένα γεύμα του Ρέμπους με τη μνηστή του σε μπρασερί του Εδιμβούργου αρκεί για να ξυπνήσει τις μνήμες ενός ανεπίλυτου γρίφου από τη δεκαετία του ’70. Τι είχε συμβεί τότε, που δεν το διαλεύκανε η αστυνομία;
Μια πλούσια γυναίκα, που είχε μια εξωσυζυγική σχέση, βρέθηκε δολοφονημένη σ’ ένα ακριβό ξενοδοχείο του Εδιμβούργου, όπου ο επιθεωρητής Ρέμπους δειπνούσε με τη φίλη του. Το έγκλημα συνέβη το 1978, όταν ο Ρέμπους ήταν νεαρός αστυνομικός και δεν ξέχασε ποτέ εκείνη την υπόθεση. Τώρα που έχει αποσυρθεί από την υπηρεσία, έχει όλο τον χρόνο να ξαναδεί υποθέσεις παλιές που έμειναν άλυτες – κι αυτό ακριβώς κάνει σ’ αυτή την περίπτωση.
Η Μαρία Ταρκουάντ είχε μονοπωλήσει τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων. Γιατί η δολοφονία είχε εμπλέξει τραπεζικά στελέχη, όπως και έναν τραγουδιστή;
Η δολοφονημένη γυναίκα ήταν παντρεμένη μ’ ένα μέλος της υψηλής κοινωνίας, έναν τραπεζίτη. Την ημέρα της δολοφονίας, ένας αστέρας του ροκ με τη συνοδό του διέμεναν στο ίδιο ξενοδοχείο και είναι γνωστό ότι οι διάσημοι ροκ μουσικοί αποτελούν μέρος της υψηλής κοινωνίας. Εισάγοντας στην υπόθεση ως πιθανούς ενόχους έναν πασίγνωστο ροκ αστέρα και τη συνοδό του, έχω τη δυνατότητα να αναφερθώ στη μουσική σκηνή της εποχής, γεγονός ιδιαίτερα ευχάριστο για μένα. Προσπαθώ οι υποθέσεις μου να είναι όσο το δυνατόν πιο ρεαλιστικές, παίρνοντας συχνά υλικό από αληθινές ειδήσεις.
Συνήθως οι γοητευτικές γυναίκες στα αστυνομικά μυθιστορήματα αλλάζουν εραστές και ισορροπούν σε τεντωμένο σχοινί. Ο συγγραφέας που τις περιγράφει, με ποια τεχνική γραφής τις αντιμετωπίζει;
Νομίζω ότι η Μαρία είναι η κλασική μοιραία γυναίκα. Βάσισα τον χαρακτήρα της στην πραγματική περίπτωση μιας κοπέλας που εξαφανίστηκε στη Σκοτία το 1976 (το σώμα της δεν βρέθηκε ποτέ). Τα πάθη που προκαλούν οι γυναίκες αυτές ήταν πάντα η αιτία πολλών φόνων και στην ιστορία μου βασικοί ύποπτοι, αν και δεν ασκείται δίωξη εναντίον τους, είναι ο σύζυγος κι ο εραστής της.
Ο επιθεωρητής Ρέμπους, στην προσπάθειά του να ανακαλύψει την αλήθεια, ρισκάρει με κίνδυνο να χάσει ακόμη και τη ζωή του. Συμβαίνει όμως κάτι ανάλογο και στους επιθεωρητές που υπηρετούν στην αστυνομία της χώρας σας;
Οι αστυνομικοί όλων των βαθμίδων έρχονται συχνά σε επαφή με καταστάσεις που μπορούν να απειλήσουν τη ζωή τους κι ο επιθεωρητής Ρέμπους ρισκάρει πολύ περισσότερο απ’ ό,τι ένας κανονικός αστυνομικός, πιέζοντας επίμονα τους ανθρώπους ώστε να αντιδράσουν και να αποκαλυφθούν – ενεργώντας όμως κατ’ αυτόν τον τρόπο, όταν έχεις απέναντί σου τύπους επικίνδυνους, σημαίνει ότι πας γυρεύοντας!
Στο βιβλίο μπορεί να είναι κεντρικό πρόσωπο ο Ρέμπους, αλλά κυριαρχούν και οι Μάλκολμ Φοξ και Σέβον Κλαρκ. Μπορεί να υπάρξει ομόφωνη συνεργασία ανάμεσα σε υψηλά στελέχη της αστυνομίας σε μια υπόθεση εξιχνίασης δολοφονίας;
Στην πραγματικότητα, οι αστυνομικοί πρέπει να δουλεύουν αρμονικά σαν ομάδα, κάποιος που λειτουργεί αντισυμβατικά όπως ο ντετέκτιβ Ρέμπους δεν θα γινόταν σίγουρα αποδεκτός σε μια πραγματική κατάσταση. Στο βιβλίο μου, λοιπόν, ο Μάλκολμ Φοξ και η Σέβον Κλαρκ είναι μια σφιχτή ομάδα, ενώ ο Ρέμπους λειτουργεί με τον παλιό τρόπο, είναι δηλαδή κάτι σαν δεινόσαυρος. Φυσικά, στη λογοτεχνία θέλουμε τους αστυνομικούς να είναι διαφορετικοί και να ρισκάρουν, αλλιώς δεν υπάρχει ένταση και αγωνία – το να έχεις τους ήρωές σου όλη την ώρα καθισμένους μπροστά σε μια οθόνη, όπου αναζητούν στοιχεία πληκτρολογώντας, είναι εντελώς αντιλογοτεχνικό!
Απέναντί τους έχουν τους Ντάριλ Κρίστι και Μπιγκ Τζερ Κάφερτι. Γιατί δεν συνεργάζονται αυτοί, αντί να θέλουν να επικρατήσει ο ένας από τους δύο στον υπόκοσμο;
Οι εγκληματίες είναι κατά κανόνα φοβερά εγωιστές και είναι αδύνατο να συνεργαστούν μεταξύ τους, καθώς κανείς δεν εμπιστεύεται τον άλλο. Θέλουν να είναι πάντα πιο επιτυχημένοι από τους ανταγωνιστές τους, αυτός ο διαγωνισμός ανδροπρέπειας συναντάται στις συμμορίες όλου του κόσμου. Ο Ντάριλ είναι νέος, πεινασμένος κι επιθυμεί όλα όσα έχει ο Κάφερτι, γεγονός που αναγκάζει τον τελευταίο να του κηρύξει τον πόλεμο, δεν μπορεί να υπάρξει ειρήνη μεταξύ τους, ένας απ’ τους δυο πρέπει να είναι ο νικητής κι ο άλλος ο χαμένος. Η αστυνομική λογοτεχνία αφηγείται συναρπαστικές ιστορίες, όμως εξίσου σημαντική είναι και η ηθική της πλευρά, όπου τίθενται ερωτήματα σχετικά με την ανθρώπινη φύση.
Ξέπλυμα χρήματος, τζόγος και συγκάλυψη εγκλημάτων. Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου δίνεται μια εικόνα διαφθοράς. Αυτές οι καταστάσεις έχουν σχέση με την κοινωνία όπου ζούμε;
Δεν έχω ισχυριστεί ποτέ ότι κάθε έγκλημα που περιγράφω συμβαίνει στη σημερινή Σκοτία, όμως σίγουρα τέτοιες πράξεις θα μπορούσαν να συμβούν και, για να μιλήσουμε για την υπόθεση που αφορά το ξέπλυμα μαύρου χρήματος, ήταν μια αληθινή ιστορία που ερευνήθηκε ενδελεχώς από τους δημοσιογράφους. Προσπαθώ οι υποθέσεις μου να είναι όσο το δυνατόν πιο ρεαλιστικές, παίρνοντας συχνά υλικό από αληθινές ειδήσεις.
Διαβάζοντας το μυθιστόρημα, ο αναγνώστης βρίσκεται μέσα σ’ έναν λαβύρινθο με πολλά αινίγματα που γυρεύουν απαντήσεις. Αυτό, άραγε, είναι που κάνει το βιβλίο σας καθηλωτικό;
Τα μυστικό για κάθε είδους λογοτεχνία είναι να κάνει τον αναγνώστη να αναρωτιέται τι θα συμβεί στη συνέχεια. Η αστυνομική λογοτεχνία θέτει στην αρχή ένα μυστήριο προσπαθώντας να αιχμαλωτίσει τον αναγνώστη, ο οποίος μέχρι να φτάσει στο τέλος αναρωτιέται τι πραγματικά συνέβη. Επιπλέον, μ’ αυτό το είδος λογοτεχνίας ο αναγνώστης έλκεται από τον κίνδυνο και την περιπέτεια. Κι ακόμα, στα βιβλία μου υπάρχει η ηθική διάσταση, όπως συνέβαινε στους παλιούς μύθους και στα παραμύθια.
Για ποιο λόγο τα αστυνομικά μυθιστορήματα στη χώρα σας γίνονται μπεστ σέλερ;
Η αστυνομική λογοτεχνία αφηγείται συναρπαστικές ιστορίες, όμως εξίσου σημαντική είναι και η ηθική της πλευρά, όπου τίθενται ερωτήματα σχετικά με την ανθρώπινη φύση. Η σύγχρονη αστυνομική λογοτεχνία θέτει επιπρόσθετα και άλλα ζητήματα, τόσο πολιτικά όσο και οικονομικά, που αντικατοπτρίζουν τους φόβους του κόσμου, αποτελεί δηλαδή ένα πλήρες πακέτο σοβαρό και διασκεδαστικό μαζί, είναι ένα είδος συναρπαστικό που κεντρίζει ταυτόχρονα τη σκέψη.
Πόσο χρονικό διάστημα χρειαστήκατε για να γράψετε το μυθιστόρημά σας αυτό;
Η ολοκλήρωση του βιβλίου μού πήρε έξι μήνες – αυτό είναι για μένα ένα φυσιολογικό διάστημα, γράφω γρήγορα, γεγονός που προσδίδει ρυθμό στην αφήγηση. Και γράφω κάθε μέρα ανελλιπώς!
Γνωρίζουμε ότι επισκέπτεστε συχνά τη χώρα μας. Τι σας αρέσει στην Ελλάδα;
Έχω έναν φίλο που είναι οδοντίατρος στο Εδιμβούργο αλλά έχει γεννηθεί στο Φισκάρδο της Κεφαλονιάς, εκεί βρίσκεται το εξοχικό του, όπου παραθερίζουμε συχνά με τη γυναίκα μου απολαμβάνοντας το κλίμα, τους ανθρώπους, τον τρόπο ζωής, αλλά και την ιστορία και τον καταπληκτικό ελληνικό πολιτισμό.
Τι θα λέγατε στους συγγραφείς αστυνομικής λογοτεχνίας της χώρας μας;
Σε μια εποχή κοινωνικών και οικονομικών αναταραχών, η αστυνομική λογοτεχνία είναι απαραίτητη για τη διερεύνηση των συνθηκών που διαμορφώνονται κάθε φορά, έτσι ώστε ο αναγνώστης να έχει την ευκαιρία να σκεφτεί πάνω σ’ όλα αυτά. Προσωπικά θα ήθελα περισσότερες αστυνομικές ιστορίες, για να μάθω τι πραγματικά συμβαίνει στη χώρα σας.

https://kourdistoportocali.com/