«..Η μεθοδολογία της εθνοκτονίας με επιστημονική συνέπεια επικεντρώθηκε στους δύο κεντρικούς άξονες αναπαραγωγής μιας ανθρώπινης κοινωνίας, την παιδεία και τη δημογραφία ..…
Η φάση του «αποπρογραμματισμού» του ιστορικού υποκειμένου Έλλην περατώθηκε
Kαι η πτώχευση της χώρας;«… Ο διάβολος δεν κρατάει το λόγο του.Γιατί να ξοδεύεται εσαεί γι αυτούς που τώρα πια είναι ένα τίποτα; Αφού οι Έλληνες έχασαν οικειοθελώς την τιμή τους, να χάσουν τώρα και το … αντίτιμο.Άλλωστε δεν τα έδωσαν όλα ακόμα, ποιος ξέρει αν πιεζόμενοι δεν θα δώσουν και τα υπόλοιπα! .. »
Να παρατηρήσουμε εδώ ότι δεν αναζήτησε την αιτία της «κακοδαιμονίας» μας σε κάποιο επιμέρους συστατικό στοιχείο της ελληνικής ταυτότητας (π.χ την Ορθοδοξία ή τον κοραϊσμό ή τον ραγιαδισμό, τον ατομικισμό κ.λ.π), το οποίο εξοβελίζοντας θα μπορούσαμε να ελπίσουμε σ’ ένα πιο θετικό μέλλον.
Όχι, ολάκερη η ιδιαιτερότητα των Ελλήνων, δηλαδή ό,τι συνιστά την ελληνικότητα αυτήν καθαυτήν μπήκε στο στόχαστρο του «εκσυγχρονιστικού» λόγου.Το στοίχημα ήταν οι Έλληνες να πάψουν να είναι Έλληνες προκειμένου να … προοδεύσουν.
Η πρόοδος, η ανάπτυξη, ο εκσυγρονισμός ήταν ο προβαλλόμενος στόχος. Η ανθρωπολογική μετάλλαξη των Ελλήνων, το μέσον για την επίτευξη του στόχου αυτού.Η αποελληνοποίηση της Ελλάδος έγινε στην αρχή ψιθυριστά, αργότερα φωναχτά, αλλά πάντα με συνέπεια και αμείωτη ένταση.Η μεθοδολογία της εθνοκτονίας με επιστημονική συνέπεια επικεντρώθηκε στους δύο κεντρικούς άξονες αναπαραγωγής μιας ανθρώπινης κοινωνίας, την παιδεία και την δημογραφία.
Με άκρα μυστικότητα επετεύχθη η αλλαγή των περιεχομένων της σχολικής παιδείας και η ιδεολογική μετατόπιση της κατεστημένης ακαδημαϊκής και πολιτικής νομενκλατούρας, με τους συμπληρωματικούς στόχους να αμφισβητηθεί η ελληνικότητα αφενός και να γίνει αποδεκτός ως τετελεσμένο γεγονός ο εποικισμός της σκόπιμα αφύλακτης χώρας από εκατομμύρια λαθρομετανάστες αφετέρου.
Όπως ήταν προβλεπόμενο, η εισαγωγή σε μεγάλη κλίμακα των τελευταίων στα ελληνικά σχολεία θα έκανε επιτακτική πλέον και νόμιμη τη μετάλλαξη της εθνικής παιδείας σε πολυεθνική. (Η μαζική εισαγωγή λαθρομεταναστών στα ελληνικά σχολεία ήταν βεβαίως αντισυνταγματική εφόσον το Σύνταγμα καθορίζει ότι η παιδεία είναι δωρεάν και υποχρεωτική για όλους τους Έλληνες – αποκλείοντας έτσι τους μη Έλληνες).
Ταυτόχρονα θα παγίωνε την εθνογραφική αλλοίωση του ελληνικού πληθυσμού προσφέροντας «πάτημα» για την ελληνοποίηση των ξένων μόλις θα έφταναν στην ηλικία των 18 ετών.Η ελληνοποίηση με τη συνακόλουθη αλλαγή του κώδικα ιθαγένειας έγινε τον Μάρτιο του 2010 ολοκληρώνοντας την προηγηθείσα νομιμοποίηση του τέλους του 2008 (καθεστώς του «επί μακρόν διαμένοντος»).
Η νεοταξική προπαγάνδα για την καλλιέργεια οικειοφοβίας, δηλαδή απομάκρυνσης από την ελληνικότητα με τη συνακόλουθη απαίτηση να αλλοτριωθούμε αγκαλιάζοντας τον «Άλλο» ως «διαφορετικότητα», αποτελεί δυστυχώς χρόνια τώρα μια θλιβερή σταθερά της καθημερινότητας του Έλληνα. Είναι η ίδια προπαγάνδα που απαντάται ως γκράφιτι των Εξαρχείων, ως ανάλυση των ΜΜΕ και ως διδακτικό περιεχόμενο των σχολικών βιβλίω.
Συνοψίζεται στις παροτρύνσεις να μην είμαστε «ξενοφοβικοί» (παραβλέποντας ότι καθόλου δεν γνωρίζουμε τις προθέσεις του ξένου που μπήκε από το παράθυρο), να μην είμαστε «ρατσιστές» (δηλαδή να αδιαφορήσουμε για τους προγόνους, το γένος και τη φυλή μας) και να μην είμαστε «εθνικιστές «(δηλαδή να παραιτηθούμε από την αξίωση να έχουμε ως έθνος δικό μας κράτος – προστάτη ή ακόμα και απλώς να υπάρχουμε ως διακριτό έθνος ανάμεσα στα άλλα έθνη).
Πρόκειται για προπαγάνδα επιστημονικής αποδόμησης η οποία συν τοις άλλοις κατασκευάζει ενοχικά σύνδρομα που αφορούν το ήθος και τις συλλογικές δράσεις του «κακού Έλληνα» μέσα στην ιστορία.Οι κατηγορίες είναι δανεισμένες από το παλαιό και το νεώτερο ρεπερτόριο του ανθελληνισμού. Υποθέτω ότι η πλήρης εσωτερίκευσή τους οδηγεί στην απαξίωση του Έλληνα ως ανθρωπολογικού τύπου.
Αυτό στην γλώσσα των κομπιούτερ στο πλαίσιο μιας «κοινωνικής μηχανικής» («κοινωνικής μηχανικής») θα σήμαινε ότι η φάση του «αποπρογραμματισμού» του ιστορικού υποκειμένου Έλλην περατώθηκε πλέον επιτυχώς και τώρα μπορεί να αρχίσει η αντίστροφη διαδικασία «αναπρογραμματισμού» του εκκενωθέντος από κάθε ιστορική μνήμη ανθρώπινου πλάσματος με νέα περιεχόμενα.
Με άλλα λόγια, εκεί όπου ήδη επιτεύχθηκε η παραγωγή «γυμνού» ανθρώπου μπορεί να προχωρήσει η νέα εποχή στην πειραματική κατασκευή κάποιου νεοφανούς μιγαδικού πολιτισμικοφυλετικού ανθρωπολογικού τύπου στη νοτιοανατολική Ευρώπη (πρώην Ελλάδα).
Ίσως για την έναρξη του σχεδιαζόμενου αναπρογραμματισμού το υπουργείο Παιδείας μελετά επί του παρόντος (όπως ακούγεται) την εισαγωγή νέων σχολικών βιβλίων που θα αντικαταστήσουν τα υπάρχοντα που στόχο είχαν τον αποπρογραμματισμό. Ίσως ο αναπρογραμματισμός των – πρώην – Ελλήνων να είναι στη συνέχεια και η αποστολή των πολυαρίθμων ΜΚΟ (Μή Κυβερνητικών Οργανώσεων), που η νέα κυβέρνηση δεν κατήργησε παρά τα υποτιθέμενα μέτρα περιορισμού των εξόδων στη σημερινή κρίση.
Αν επιμείνει κανείς στο ερώτημα ποιός θα είναι (επιτέλους) ο σχεδιαζόμενος από τα κέντρα εξουσίας ανθρωπολογικός τύπος του μετα – Έλληνα θα βρεί ήδη σήμερα προτεινόμενες φαντασιακές ταυτότητες, οι οποίες ξαφνιάζουν με την αφέλεια που τις διακρίνει: «Πολίτης μιας σύγχρονης ευρωπαϊκής πολυπολιτιστικής κοινωνίας» ή «πολίτης της Γης» ή απλώς «Άνθρωπος» …
Μια στοιχειώδης κριτική δείχνει ότι με τα ανοικονόμητα εκατομμύρια Αφρικανών, Ασιατών και Βαλκάνιων λαθρομεταναστών και τα συνεπακόλουθα προβλήματα της γκετοποίησης, της εγκληματικότητας, της επιδημιολογικής μόλυνσης (450.000 κρούσματα ηπατίτιδας στην Ελλάδα! – «Ελευθεροτυπία» 19 Μαϊου 2010) και γενικότερης επαπειλούμενης κατάρρευσης των ελληνικών υποδομών, η Ελλάδα αντί να πλησιάζει, αντιθέτως συνεχώς απομακρύνεται από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο ομοιάζοντας όλο και περισσότερο με τριτοκοσμικό κρατικό μόρφωμα.
Επίσης η κριτική δείχνει ότι δεν υπάρχουν διαβατήρια για «πολίτες της Γης» ούτε ελευθερία εγκατάστασης σε όποια μέρη του πλανήτη θα προσπαθήσουν να καταφύγουν άφρονες Έλληνες μετά την καταστροφή της πατρίδας τους.
Τέλος «Άνθρωπος» χωρίς εθνοτικό, πολιτισμικό, θρησκευτικό, πολιτικό προσδιορισμό δεν υπάρχει, μόνο ο σκύλος, η γάτα και το όποιο ζώο είναι απλώς σκύλος και γάτα οπουδήποτε χωρίς περαιτέρω προσδιορισμό.«Άνθρωπος» χωρίς ιδιαιτερότητα δεν είναι παρά ένα ζώο! Προφανώς τέτοια ζώα, τέτοια ανθρώπινα μηδενικά, βδελύγματα πάνω στο πρόσωπο της Γης, θα κατασκευάσουν οι σκοτεινοί κύριοι προγραμματιζόμενων εθνοκτονιών.
Πραγματικά αποφάσισαν λοιπόν οι Έλληνες, θα πεί κανείς, να απεμπολήσουν την ιδιαιτερότητά τους για να γίνουν πιο άνθρωποι ή πιο Ευρωπαίοι, τέλος πάντων για να εκσυγχρονισθούν και να αναπτυχθούν; Αν πιστέψει κανείς ότι αυτοί που δέχθηκαν να μεταλλαχθούν (και δεν ήσαν προς Θεού όλοι) το έπραξαν για ιδανιστικούς αποκλειστικά λόγους, απατάται σίιγουρα. Δεν ξέρει δηλαδή να διαβάζει το πραγματικό μήνυμα της εξουσίας ανάμεσα στις γραμμές των επισήμων διακηρύξεων.
Εδώ το μήνυμα ήταν ένα και μοναδικό: Ξεχάστε αυτά που πιστεύατε ως Έλληνες και εμείς σας εγγυώμεθα υψηλή κατανάλωση και ευημερία! Ως Έλληνες δεν έχετε μέλλον στην Ελλάδα, γιατί οι ανώτερες εξουσίες έχουν άλλα σχέδια γα την Ελλάδα! Ως απλές βιολογικές υπάρξεις όμως, αφημένες στα δικά μας χέρια να τις μορφώσουμε όπως καλύτερα ξέρουμε εμείς, επιτρέπουμε να επιβιώσετε και μάλιστα σε υψηλό επίπεδο. Όσοι τυχόν αρνηθούν και αντισταθούν θα αποκλεισθούν από όλες τις απολαβές, κοινωνικές, επαγγελματικές, πολιτικές. Θα ζούν με τον φόβο του κράτους και μαζί του παρακράτους που χτυπάει εκεί όπου δεν φτάνει ο νόμος. Αν δε επιμείνουν ότι η «Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες» θα βρούν απέναντί τους και τους συνασπισμένους «ελληνοποιημένους» αλλοδαπούς πραιτωριανούς.
Αυτοί ήταν οι όροι του συμβολαίου που η εξουσία πρότεινε στους Έλληνες και πολλοί δελεάσθηκαν. «Η τιμή τιμή δεν έχει και χαράς τον που τη … χάνει!» σκέφτηκαν. ‘Ομως αυτό που επέμεινε να διαχειρισθεί η εξουσία χωρίς εξαιρέσεις ήταν τα παιδιά.
Τα αφελληνισμένα σχολεία περίμεναν τα ελληνόπαιδα με τον Χασάν στο ίδιο θρανίο, υλικό για μετάλλαξη. Τι θα έπρατταν άραγε οι γονείς, οι σύλλογοι γονέων και κηδεμόνων? Θα δημιουργούσαν προβλήματα επειδή τα παιδιά τους διδάσκονταν ανθελληνικά βιβλία και θα αμφισητούσαν τη νομιμότητα της εισαγωγής λαθρομεταναστών χωρίς τα νόμιμα δικαιολογητικά στο σχολείο που πλήρωσαν γενεές επί γενεών Ελλήνων φορολογουμένων;
Ή θα άφηναν ό, τι πολυτιμότερο είχαν, τα παιδάκια τους δηλαδή, τα μοναχοπαίδια τους μάλιστα (διότι δεν κάνουν πάνω από ένα παιδί), βορά στο αντεθνικό υπουργείο Παιδείας? Γνωρίζουμε δυστυχώς την απάντηση ……
Πώς όμως να ερμηνεύσει κανείς την παρούσα πτώχευση της Ελλάδας, την περικοπή μισθών και συντάξεων, την αύξηση των φόρων στα καταναλωτικά αγαθά κ.λ.π, δεδομένης της ανειλημμένης υποχρέωσης της εξουσίας να ανταμείψει πλουσιοπάροχα όσους δέχθηκαν τον αφελληνισμό τους;
Η απάντηση είναι γνωστή από τα αρχαία χρόνια: Ο διάβολος δεν κρατάει το λόγο του. Γιατί να ξοδεύεται εσαεί γι΄ αυτούς που τώρα πια είναι ένα τίποτα; Αφού οι Έλληνες έχασαν οικειοθελώς την τιμή τους, να χάσουν τώρα και το … αντίτιμο. Άλλωστε δεν τα έδωσαν όλα ακόμα, ποιός ξέρει αν πιεζόμενοι δεν θα δώσουν και τα υπόλοιπα!
Η ανυποληψία όσων ανθρώπων πρόδωσαν το λίκνο της Ευρώπης, τους προγόνους και το όνομά τους για τον Μαμμωνά δεν διέφυγε την προσοχή των Ευρωπαίων των οποίων ο παραδοσιακός φιλελληνισμός υπό το κράτος της ματαίωσης γύρισε τώρα στο εξίσου παραδοσιακό του αντίθετο, τον ανθελληνισμό.
Έτσι η διάθεση να μας απαξιώσουν, ηθικά και διανοητικά με κάθε τρόπο μιλάει καθημερινώς μέσα από χίλια και ένα άρθρα του ευρωπαϊκού τύπου για τη χρεοκοπημένη, ψεύτικη, αδηφάγα, πρόστυχη Ελλάδα, η οποία τώρα πρέπει να τιμωρηθεί, να ταπεινωθεί, να ματώσει με κάθε τρόπο, στο τέλος δε και να εκδιωχθεί από την Ευρώπη!
Αν δεν θέλει να χάσει τα πάντα ο Ελληνισμός ήρθε η ώρα να κινητοποιήσει όλες τις υγιείς δυνάμεις που διαθέτει το αρχαίο του κύτταρο για να γίνει ‘τιμωρός’ των πρωταιτίων της προδοσίας και παιδαγωγός των παραστρατημένων, που όμως βαθιά μέσα τους φέρουν το φως της Ελλάδος.
Ο καθηγητής Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου Κωνσταντίνος Ρωμανός είναι από τους λίγους – μετρημένους στα δάκτυλα του ενός χεριού – πανεπιστημιακούς που έχουν την τόλμη να εκφράζουν δημόσια έναν συγκροτημένο λόγο αντίθετο στον μεταναστευτικό εποικισμό της Ελλάδας, στην μετατροπή της χώρας σε ένα ουδετεροεθνές κρατικό μόρφωμα και στην επιβολή της ιδεολογίας του πολυπολιτισμού (τον οποίον ορθά ο Ρωμανός χαρακτηρίζει ως «πολυεθνοτικό υποπολιτισμό»). Αν ο Ρωμανός πρέσβευε τα αντίθετα από εκείνα που πρεσβεύει, σίγουρα θα ήταν ατομικά ωφελημένος: θα είχε περισσότερη προβολή από τα ΜΜΕ, μία καλύτερη θέση στα Πανεπιστήμια, θα είχε χρηματοδότηση και επιδοτήσεις. Όμως, επειδή θέλει πρώτα να είναι εντάξει με την συνείδησή του, λέει – και γράφει – ευθαρσώς την γνώμη του. Και η γνώμη του είναι ότι στην Ελλάδα βρίσκεται σε εξέλιξη μία εθνοκτονία.
Κατ’ αυτόν στην χώρα μας συντελείται τα τελευταία χρόνια ένα πιλοτικό πείραμα της παγκοσμιοποίησης το οποίο περιλαμβάνει την διείσδυση στους κρατικούς θεσμούς, στα ΜΜΕ, στην εξωτερική πολιτική και στην Παιδεία. Ιδιαιτέρως αποτελεσματική θεωρεί ο Ρωμανός την διείσδυση των ιδεολογημάτων και των πρακτικών της παγκοσμιοποίησης στο κράτος «το οποίον φαίνεται να έχει σε μεγάλο βαθμό στραφεί εναντίον του έθνους, του ιδίου έθνους το οποίον εν τούτοις εντέλλεται να προστατεύσει. Αν και το κράτος δεν δημιουργεί έθνος, ίσως όμως δύναται, αν μεταστραφεί προδοτικά, να καταστρέψει το έθνος. Διότι η καταστροφή ενός πολιτισμού είναι απείρως ευκολότερη από την δημιουργία του».
Γιατί όμως η παγκοσμιοποίηση και η Νέα Τάξη στρέφεται εναντίον των Ελλήνων; Στο ερώτημα αυτό ο Ρωμανός δίνει την εξής εξήγηση: «Είμαστε Έλληνες και το όνομα Έλλην είναι μέσα σ’ όλες τις μοναδικότητες μοναδικό. Σε μία εποχή όπου διεθνώς οι φιλέλληνες κατηγορούνται για μεροληψία εις βάρος των άλλων πολιτισμών και οι ελληνικές σπουδές υφίστανται την κριτική του σχετικισμού ως δήθεν ιμπεριαλιστικής ιδεολογίας του δυτικού πολιτισμού, μόνη η μαρτυρία των υπαρκτών Ελλήνων υπέρ μίας ελληνικής παραδόσεως, που συμβαίνει να ορίζει την δική τους ταυτότητα, μπορεί να γίνεται αποδεκτή στα πλαίσια της κρατούσης – νεοταξικής – «πολιτικής ορθότητας». Ο παγκόσμιος ιδανιστικός ελληνισμός των πολιτισμένων ανθρώπων χρειάζεται την μαρτυρία των Ελλήνων της σήμερον, διότι μόνο σε αυτούς δεν μπορεί να αμφισβητηθεί το δικαίωμα κάθε λαού να προβάλει την ιδιαιτερότητά του επί του προκειμένου την βαλλόμενη ελληνικότητα. Ο ειδικός ρόλος του υπαρκτού Eλληνισμού είναι ίσως η απάντηση στο ερώτημα γιατί η νέα τάξη πραγμάτων επικεντρώνει σήμερα τα πυρά της στο ελληνικό έθνος προκειμένου να το εξαφανίσει από προσώπου γης».
Αν συνεχισθεί απρόσκοπτα η επέλαση της Νέας Τάξης, το μέλλον της ανθρωπότητας προμηνύεται ζοφερό κατά τον Ρωμανό, ο οποίος επισημαίνει ότι «ένας μιγαδικός κόσμος διαφαίνεται με πολλούς θεούς και κανέναν θεό, με πολλές βαρβαρικές λαλιές και καμία γλώσσα, με πολλούς πολιτισμούς και κανένα πολιτισμό, με πολλές καταγωγές και καμία πατρίδα, με πολλούς ανθρώπους και καμία κοινότητα».
Το βιβλίο περιλαμβάνει άρθρα που έγραψε ο καθηγητής Ρωμανός από το 1986 μέχρι το 2009, αν και τα άρθρα επικεντρώνονται κυρίως στα τέσσερα τελευταία έτη. Η μαχητική αυτή αρθρογραφία χωρίζεται σε έξη μεγάλες ενότητες οι οποίες καλύπτουν όλο το εύρος της νεοταξικής επίθεσης που δέχεται η χώρα μας. Μιλούν για τον μεταναστευτικό εποικισμό, για την πολυπολιτισμικότητα, για την Παιδεία – με ιδιαίτερη έμφαση στην περίπτωση του βιβλίου Ιστορίας της Στ’ Δημοτικού – και για την εξωτερική πολιτική.
Ο Ρωμανός επισημαίνει ότι «ο πραξικοπηματικά επιβληθείς εποικισμός χρησιμοποιείται ως όπλο αφόρητης πίεσης κατά του έθνους, σε συνδυασμό πάντα με την συστηματική μετάλλαξη της Παιδείας και τις ταπεινώσεις μίας εξαρτημένης από ξένα συμφέροντα, παράλογα ενδοτικής εξωτερικής πολιτικής. Η οικονομική χρεωκοπία έρχεται να αυξήσει την εξάρτηση. Ακόμα και η Ορθόδοξη εκκλησία φαίνεται, μετά τον θάνατο του Χριστόδουλου, να εγκαταλείπει το ελληνικό έθνος. Η Ελλάδα δεν ακολουθεί την πορεία των κρατών της Ευρώπης, δεν τιμά την εθνική Αρχή. Αν ξεχάσει τον εαυτό της, θα την ξεχάσει και ο κόσμος».
Αναφορικά με την Παιδεία ο Ρωμανός υποστηρίζει ότι «η προβολή της «διαφορετικότητας» ως εκπαιδευτικού και πολιτικού στόχου με την παράλληλη αποσιώπηση της κατηγορίας της ομοιότητας που χαρακτηρίζει τις εθνικές συνομαδώσεις, στόχο έχει την αποξένωση των εθνικών υποκειμένων από τον εθνικό κορμό, δηλαδή την διάλυση του έθνους». Όπως υπογραμμίζει ο συγγραφέας: «το έθνος, η πολιτική συνομάδωση ανθρώπων με κοινή καταγωγή χρειάζεται ένα ιδανικό στόχο, που εξυψώνει τους πάντες πάνω από το κοινό μέτρο δίνοντάς τους συναίσθηση μίας μεγάλης αποστολής». Η πολυπολιτισμική εκπαίδευση δηλαδή πλήττει «την τελεολογία του έθνους, την Παιδεία, τον Πολιτισμό».
Πάντως, κατά τον συγγραφέα, ο σημαντικότερος κίνδυνος που διατρέχει το έθνος μας είναι «η απώλεια του λαού». Μπορεί η Παιδεία, η οικονομία και η εξωτερική πολιτική να επηρεάζουν σε σημαντικό βαθμό την μελλοντική εξέλιξη ενός έθνους, αλλά αυτά μπορούν να διορθωθούν αν υπάρχει πολιτική βούληση. Αν χαθεί ο λαός, λόγω της υπογεννητικότητας και της – μέσω της παράνομης μετανάστευσης – συντελούμενης δημογραφικής αλλοίωσης, τότε δεν υπάρχει ελπίδα ανάκαμψης καθώς θα έχει απολεσθεί ουσιαστικά η εθνική κυριαρχία επί του ελληνικού εδάφους. Μάλιστα, κατά τον Ρωμανό τα σχέδια σε βάρος της χώρας μας έχουν προωθηθεί «σε βαθμό δύσκολα αντιστρέψιμο».
Οι νεοταξικοί σχεδιασμοί εκτός από αντεθνικοί είναι και αντιδημοκρατικοί, καθώς, όπως ορθά επισημαίνει ο Ρωμανός, «το πολίτευμα της δημοκρατίας προϋποθέτει την διάκριση μελών και μη μελών. Για τον λόγο αυτόν η ιδιότητα του πολίτη και τα γεωγραφικά σύνορα του έθνους οριοθετούν την δημοκρατία. Επομένως η «αντιρατσιστική» και «αντιξενοφοβική» προπαγάνδα στην πραγματικότητα υποσκάπτει έθνος και δημοκρατικό πολίτευμα διότι καταργεί την διάκριση μέλους-μη μέλους, η οποία είναι βασικός όρος της ύπαρξής τους».
Το βιβλίο του καθηγητή Κωνσταντίνου Π.Ρωμανού «Εθνοκτονία εν εξελίξει: η Ελλάς στο μάτι του κυκλώνα της Νέας Τάξης» (εκδόσεις Πελασγός) δεν είναι ένα ευχάριστο ανάγνωσμα γιατί ο συγγραφέας περιγράφει την δυσχερή κατάσταση στην οποία έχουμε περιέλθει ως χώρα και ως έθνος. Είναι όμως εξαιρετικά χρήσιμο καθώς η ανάγνωσή του συντελεί στην συνειδητοποίηση των κινδύνων που μας περιβάλλουν και στην έγερση των Ελληνικών συνειδήσεων. Γιατί, τελικά, αν συντελεστεί μία έγερση συνειδήσεων θα εκλείψει «η ασθένεια της βουλήσεως» η οποία μας έχει αδρανοποιήσει. Αν επιτευχθεί αυτό, τότε υπάρχει ακόμα ελπίδα.
* Ο Γιάννης Κολοβός είναι επικοινωνιολόγος. Το τελευταίο του βιβλίο με τίτλο «Το τέλος μίας ουτοπίας: η κατάρρευση των πολυπολιτισμικών κοινωνιών στην Δυτική Ευρώπη» κυκλοφόρησε το 2008 από τις εκδόσεις Πελασγός.
εικόνα από http://pelasgos.wordpress.com/
Καθηγητής του Πανεπιστημίου Αιγαίου
https://odosdrachmis.gr/?p=28700