μόνο εσένα αγάπησα σ' αυτή τη ζωή
θα το πω στον συννεφιασμένο γκρίζο ουρανό
πως σ' αγάπησα παράφορα, κι όσο υπάρχω θα σ' αγαπώ
Τώρα μόνη, μιλώ με τα στοιχειά της φύσης
αυτά μου κρατούν συντροφιά αφού εσύ λείπεις
ο αγέρας τις κρύες νύχτες απ' τα παραθυρόφυλλα σιγοτραγουδά
το τραγούδι που λέγαμε οι δυο μας παλιά
Κι όταν η καρδιά ξεχειλίζει από πόνο
και τα δάκρυα τρέχουν ποτάμια στο χρόνο
τότε έρχεται η βροχή να ξεπλύνει τον πόνο
και γίνεται ένα η βροχή με τον χρόνο...
Μαρίζα Τσιτμή