Κυριακή, Δεκεμβρίου 22

Μήπως φοβάσαι αυτό που επιθυμείς πολύ, και γι αυτό δεν το αγγίζεις;; --Εκδόσεις Οσελότος


Όνειρα, ελπίδες, στόχοι, προσδοκίες, συναισθήματα. συνθέτουν το ταξίδι της ζωή μας. Κι όσο περνούν τα χρόνια κι έχεις αφήσει ανεκπλήρωτα όνειρα νιώθεις ότι ένα κομμάτι σου χάνεται μαζί με αυτά, θρηνείς για τα ωραιότερα συναισθήματα των παιδικών σου ονείρων, και ένα τεράστιο γιατί σε βασανίζει . Γιατί δεν τα κατάφερες
και έμεινες πίσω. Ο κάθε άνθρωπος έχει συνδέσει την μελαγχολία για τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες του, με ένα τραγούδι, φέρνοντας στη σκέψη εκείνα τα υπέροχα ηλιοβασιλέματα που κοιτούσαμε από το παράθυρο τα όνειρά μας να κάνουν παρέλαση δίπλα στα λουλούδια και στις ζαρντινιέρες, με χρώματα και αρώματα που μεθούσαν τις αισθήσεις μας, με την αφέλεια και την σιγουριά των νεανικών μας χρόνων ότι θα βιώναμε τα όνειρα που σχεδιάζαμε νύχτες ολάκερες....Δυστυχώς με τα χρόνια λόγω συνθηκών, παραμερίζουμε  τα όνειρά μας και συνεχώς τα αναβάλουμε για αργότερα....  τα αφήνουμε για ''μετά''.....  Και αυτό το μετά δεν ήρθε ποτέ.. 
Όνειρα απωθημένα που δεν αγγίξαμε, μνήμες που μας πονούν, σα μια παλιά μελαγχολική μελωδία που έρχεται συνήθως τα βράδια και συνοδεύει την περιπλάνηση του μυαλού μας στα αταξίδευτα ταξίδια μας . Μια μελωδία μελαγχολική που τριγυρνά  στο μυαλό μας τις στιγμές που νιώθουμε θλίψη και συγχρόνως ενοχές, για τα όνειρα που αφήσαμε να χαθούν στη χοάνη του χρόνου.  Ενοχές γιατί δεν τολμήσαμε να ζήσουμε αυτό που περισσότερο επιθυμήσαμε....ή μήπως τελικά πλησιάσαμε πολύ κοντά στο όνειρο και φοβηθήκαμε να τ' αγγίξουμε;;

Μαρίζα Τσιτμή