Επειδή είναι πανεύκολο να προβλέψεις τη συνέχεια στήν ελληνική ιλαροτραγωδία, προχτές η αστυνομία, για να αντιμετωπίσει καμιά 20αριά μπαχαλάκηδες, που τα έσπαγαν στο Μαρούσι, μπούκωσε με δακρυγόνα το εμπορικό κέντρο της περιοχής, που ήταν γεμάτο με παιδιά, μωρά, ηλικιωμένους ανάμεσα σε μπόλικο κόσμο!
Χωρίς να πιάσει κανέναν!
Το κωμικοτραγικό είναι ότι δεν απέτρεψε τη συνέχιση των καταστροφών στήν περιοχή, αλλά και στό σταθμό του μετρό, που ήταν ο πιο προβλέψιμος στόχος (!) και που δεν είχε καμιά φύλαξη.
Αρκέστηκε να πνίξει τον κόσμο στο δακρυγόνο, που δεν είναι δακρυγόνο, αλλά σφυξιογόνο, όπως έχουμε αποδείξει επανειλημένως στο παρελθόν, και το οποίο είναι απαγορευμένης σύνθεσης.
Είναι αυτά που θα καταργούσε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, που αντ’ αυτού αγόρασε καινούργια!
Η χώρα μπορεί να έχει ανάγκη να περάσει από την παντελή κυριαρχία της παρανομίας στήν εποχή της εφαρμογής των νόμων, αλλά τα γεγονότα δείχνουν ότι μάλλον δεν έχει τα απαιτούμενα όργανα για να το κάνει.
Η επιχειρησιακή τακτική της αστυνομίας θυμίζει περισσότερο μπάχαλο από την ανάποδη και απουσία στοιχειώδους εκπαίδευσης και καθοδήγησης.
Τόσο για να αντιμετωπίσει τους αντιπάλους του νόμου, όσο και για να το κάνει σε όφελος και όχι σε βάρος πολιτών, που υποτίθεται ότι υπερασπίζεται.
Είναι πέρα από φανερό το ξεχαρβάλωμα του σώματος από την προηγούμενη διακυβέρνηση, που αρκούνταν απλώς στο τυφλό ξυλοφόρτωμα όσων αντιδρούσαν στήν πολιτική της.
Και είναι εμφανής και η επίπτωση της παραμονής των ίδιων ανθρώπων στο σώμα, που υπηρέτησαν σε κομβικές θέσεις και επί του φιλοεγκληματία ΣΥΡΙΖΑ.
Τα …μπάχαλα έχουν έναν και μοναδικό στόχο:
Να προκαλούν την αστυνομία να γίνεται όλο και πιο βίαιη.
Για να δημιουργήσουν ένα πραγματικά αστυνομικό κράτος.
Ώστε να το πολεμούν και να το καταγγέλλουν.
Ταυτόχρονα, έχουν στόχο να κάνουν τους πολίτες της μεσαίας τάξης όσο πιο αυταρχικούς και φασίστες γίνεται.
Για να προκαλέσουν - μέσα στο φαντασιωνόμενο μυαλό τους- τη σύγκρουση και την ανατροπή!
Η βία δεν έχει σκοπό.
Είναι αυτοσκοπός.
Δεν υπάρχει πρόταση για το μετά.
Υπάρχει μόνο δίψα για καταστροφή.
Και δεν υπάρχει ιδεολογία πίσω από όλα αυτά.
Η αναρχία στήν Ισπανία και σε μεμονωμένες περιοχές του Μεξικού (που διαλύθηκε) και της νότια Αμερικής, δεν έχει καμιά σχέση με τα ελληνικά μπάχαλα.
Η αναρχία στήν Ισπανία διοικεί χωριά και κοινότητες χωρίς να καταστρέφει.
Χτίζει.
Από το 1880 σε απολύτως εχθρικό περιβάλλον.
Σήκωσε στίς πλάτες της τον πόλεμο κατά του φασισμού του Φράνκο και του Χίτλερ στόν ισπανικό εμφύλιο.
Και πουλήθηκε από τα μέσα, από τους υποτιθέμενους συμπολεμιστές τηςτου ισπανικού ΚΚ.
Μια ντροπιαστική στιγμή στήν Ιστορία.
Το ελληνικό αστικό κράτος έχει απέναντί του το τίποτε.
Ίσαμε 5.000 νοματαίους σε όλη τη χώρα.
Σε έναν πληθυσμό 11 εκατομμυρίων.
Η διαφορά είναι ότι οι 5.000 είναι ενεργοί και αποφασισμένοι.
Ενώ ΣΧΕΔΟΝ το σύνολο από τα 11 εκατομμύρια είναι ευνουχισμένοι πολίτες, υπήκοοι, δειλοί, αμόρφωτοι δημοκρατικά, απρόθυμοι να υπερασπιστούν τη δημοκρατία τους.
Ακόμα και στα χάλια που έχει.
Ακριβώς επειδή ούτε την υπερασπίζονται, ούτε ασχολούνται σοβαρά να την κάνουν καλύτερη.
Και, φυσικά, σ αυτό το πλαίσιο, έχουν και τους φύλακες που τούς αξίζουν.
Η γέννηση του Χριστού μας μάρανε.
ΠΗΓΗ