Ο Γραμματέας που αδυνατεί να διαχειρισθεί το μίσος του για τον Τσίπρα
Σκέτη απογοήτευση. Ακόμη και όταν εκ των υστέρων διαπιστώνεις για μια ακόμη φορά το ποιόν, την αισθητική και την απύθμενη υποκρισία των ανθρώπων της εξουσίας.
Από τον Βασίλη Μπόνιο
Κι ενώ λοιπόν στον Σύριζα έχει βρει καταφύγιο η πλέμπα του πασοκικού τυχοδιωκτισμού βγαίνει ο Σκουρλέτης ο οποίος αδυνατεί να διαχειρισθεί το μίσος του για τον Τσίπρα και αποκαλεί τοξικό τον Γιώργο Παπανδρέου!
Στην ιδέα και μόνο ότι θα μπορούσε να είναι επιλογή του Τσίπρα για την προεδρία της Δημοκρατίας ο γενναίος και ειλικρινής γραμματέας του κόμματος χτυπάει το σαμάρι και όχι το γάιδαρο με τον οποίο κατέβηκαν χέρι χέρι στη Πορεία του Πολυτεχνείου έως τις παρυφές της οδού Κόκκαλη που φιλοξενεί την Πρεσβεία των ΗΠΑ στην Αθήνα.
Φυσικά ο χαρακτηρισμός “τοξικός” για τον Παπανδρέου διά στόματος Σκουρλέτη θα έπρεπε να προκαλέσει αποτροπιασμό και οργή σε στελέχη όπως οι Ραγκούσης, Σπίρτζης, ο ράπερ Κουρουμπλής, ο Μωραίτης και πολλοί άλλοι που έσπευσαν αλλάζοντας δέρμα στο αντίπαλο στρατόπεδο που ζητούσε για τους ίδιους κρεμάλες στο Σύνταγμα.
Οσο για την εμπάθεια του Σκουρλέτη για τον Τσίπρα και το εγχείρημα πασοκοποίησης του κόμματος η πολιτική αξιοπρέπεια θα έπρεπε προ πολλού να τον οδηγήσει εκτός Σύριζα όπως ο Λαφαζάνης και η παρέα του.
Αλλά που να περισσέψει σε μία ανορθογραφία του Τσίπρα-όπως είχε χαρακτηρίσει σε παλαιότερο άρθρο του στο iefimerida ο Χρήστος Ράπτης τον Παναή Σκουρλέτη:
Αν δεν υπήρχε ο Αλέξης Τσίπρας, σήμερα ο Σκουρλέτης και οι περί αυτόν όχι μόνο βουλευτές δεν θα ήταν, αλλά μάλλον θα έπαιζαν πρέφα σε κανένα γηροκομείο. Είναι, νομίζω, προφανές ακόμη και στους πρωτοετείς φοιτητές των πολιτικών επιστημών ότι η συγκατοίκηση μεταξύ των Σκουρλέτηδων και του Τσίπρα δεν έχει κανένα μέλλον. Το πρόβλημα δεν είναι, προφανώς, μόνο ηλικιακό. Είναι πρωτίστως πολιτικό και ιδεολογικό. Η δοκιμασία της εξουσίας, που τους βρήκε όλους απροετοίμαστους, άλλαξε πλήρως τον Τσίπρα, όχι όμως τους υπόλοιπους που δεν πήραν χαμπάρι τίποτα και τώρα προσπαθούν να κρατήσουν το μαγαζί αγκυροβολημένο στα καθησυχαστικά γι’ αυτούς νερά της EKON Ρήγας Φεραίος, των Συσπειρώσεων, του άτυπου νταραβεριού με τους μπαχαλάκηδες και τον αδιέξοδο ακτιβισμό.
Τρέμουν τις διευρύνσεις, τους πανικοβάλλουν οι μεταλλάξεις και αντιμετωπίζουν κάθε προσαρμογή στην πραγματικότητα με την καχυποψία και την άρνηση των πρώτων χριστιανών. Κάτι, δηλαδή, σαν το ΚΚΕ. Το κόμμα δεν αλλάζει ποτέ και ανήκει στην ιδρυτική γραφειοκρατία του. Όλοι αυτοί τρέμουν την αστικοποίηση του Τσίπρα γιατί καταλαβαίνουν ότι η μετακίνησή του προς το Κέντρο και τη Σοσιαλδημοκρατία θα τους στερήσει ζωτικό χώρο και θα αμφισβητήσει την ύπαρξή τους.
Το βασικό πρόβλημα στελεχών σαν τον Σκουρλέτη είναι ότι αντιμετωπίζουν την πραγματικότητα με εμμονές, κολλήματα και παλιά αναλυτικά εργαλεία και αρνούνται να καταλάβουν ότι η επόμενη καθημερινή μάχη θα δοθεί στο Κέντρο. Και ως γνωστό, χωρίς Κέντρο δεν υπάρχουν πλειοψηφίες.
Κατά την ταπεινή μου γνώμη, ο Τσίπρας είναι ήδη φευγάτος, έχει αρχίσει να κάνει τις κινήσεις εκείνες στην αόρατη σκακιέρα που ονομάζεται στρατηγική με στόχο να αδρανοποιήσει όλη την παλιά φρουρά. Δεν χρειάζεται να γνωρίζει κανείς την ανθρωπογεωγραφία του ΣΥΡΙΖΑ για να καταλάβει τι γίνεται.
Οι επιλογές, ας πούμε, του Καλογήρου (του ικανότερου, κατά τη γνώμη μου, στελέχους σήμερα του ΣΥΡΙΖΑ), του Χαρίτση και της Γεροβασίλη σηματοδοτούν το τέλος των φανατικών που μέχρι χθες κατοικοέδρευαν και στο ίδιο το Μαξίμου.
Κατά τη γνώμη μου, είναι επίσης προφανές ότι δεν βρισκόμαστε μακριά από μια συριζαϊκή 18η Μπρυμαίρ που θα οδηγήσει στο καινούργιο κομματικό νόμισμα.
Στο οποίο από τη μία πλευρά θα αναγράφεται «Δημοκρατία του ΣΥΡΙΖΑ» και από την άλλη «Αυτοκράτορας Αλέξιος».kourdistoportocali.com
Από τον Βασίλη Μπόνιο
Κι ενώ λοιπόν στον Σύριζα έχει βρει καταφύγιο η πλέμπα του πασοκικού τυχοδιωκτισμού βγαίνει ο Σκουρλέτης ο οποίος αδυνατεί να διαχειρισθεί το μίσος του για τον Τσίπρα και αποκαλεί τοξικό τον Γιώργο Παπανδρέου!
Στην ιδέα και μόνο ότι θα μπορούσε να είναι επιλογή του Τσίπρα για την προεδρία της Δημοκρατίας ο γενναίος και ειλικρινής γραμματέας του κόμματος χτυπάει το σαμάρι και όχι το γάιδαρο με τον οποίο κατέβηκαν χέρι χέρι στη Πορεία του Πολυτεχνείου έως τις παρυφές της οδού Κόκκαλη που φιλοξενεί την Πρεσβεία των ΗΠΑ στην Αθήνα.
Φυσικά ο χαρακτηρισμός “τοξικός” για τον Παπανδρέου διά στόματος Σκουρλέτη θα έπρεπε να προκαλέσει αποτροπιασμό και οργή σε στελέχη όπως οι Ραγκούσης, Σπίρτζης, ο ράπερ Κουρουμπλής, ο Μωραίτης και πολλοί άλλοι που έσπευσαν αλλάζοντας δέρμα στο αντίπαλο στρατόπεδο που ζητούσε για τους ίδιους κρεμάλες στο Σύνταγμα.
Αλλά που να περισσέψει σε μία ανορθογραφία του Τσίπρα-όπως είχε χαρακτηρίσει σε παλαιότερο άρθρο του στο iefimerida ο Χρήστος Ράπτης τον Παναή Σκουρλέτη:
Αν δεν υπήρχε ο Αλέξης Τσίπρας, σήμερα ο Σκουρλέτης και οι περί αυτόν όχι μόνο βουλευτές δεν θα ήταν, αλλά μάλλον θα έπαιζαν πρέφα σε κανένα γηροκομείο. Είναι, νομίζω, προφανές ακόμη και στους πρωτοετείς φοιτητές των πολιτικών επιστημών ότι η συγκατοίκηση μεταξύ των Σκουρλέτηδων και του Τσίπρα δεν έχει κανένα μέλλον. Το πρόβλημα δεν είναι, προφανώς, μόνο ηλικιακό. Είναι πρωτίστως πολιτικό και ιδεολογικό. Η δοκιμασία της εξουσίας, που τους βρήκε όλους απροετοίμαστους, άλλαξε πλήρως τον Τσίπρα, όχι όμως τους υπόλοιπους που δεν πήραν χαμπάρι τίποτα και τώρα προσπαθούν να κρατήσουν το μαγαζί αγκυροβολημένο στα καθησυχαστικά γι’ αυτούς νερά της EKON Ρήγας Φεραίος, των Συσπειρώσεων, του άτυπου νταραβεριού με τους μπαχαλάκηδες και τον αδιέξοδο ακτιβισμό.
Τρέμουν τις διευρύνσεις, τους πανικοβάλλουν οι μεταλλάξεις και αντιμετωπίζουν κάθε προσαρμογή στην πραγματικότητα με την καχυποψία και την άρνηση των πρώτων χριστιανών. Κάτι, δηλαδή, σαν το ΚΚΕ. Το κόμμα δεν αλλάζει ποτέ και ανήκει στην ιδρυτική γραφειοκρατία του. Όλοι αυτοί τρέμουν την αστικοποίηση του Τσίπρα γιατί καταλαβαίνουν ότι η μετακίνησή του προς το Κέντρο και τη Σοσιαλδημοκρατία θα τους στερήσει ζωτικό χώρο και θα αμφισβητήσει την ύπαρξή τους.
Το βασικό πρόβλημα στελεχών σαν τον Σκουρλέτη είναι ότι αντιμετωπίζουν την πραγματικότητα με εμμονές, κολλήματα και παλιά αναλυτικά εργαλεία και αρνούνται να καταλάβουν ότι η επόμενη καθημερινή μάχη θα δοθεί στο Κέντρο. Και ως γνωστό, χωρίς Κέντρο δεν υπάρχουν πλειοψηφίες.
Κατά την ταπεινή μου γνώμη, ο Τσίπρας είναι ήδη φευγάτος, έχει αρχίσει να κάνει τις κινήσεις εκείνες στην αόρατη σκακιέρα που ονομάζεται στρατηγική με στόχο να αδρανοποιήσει όλη την παλιά φρουρά. Δεν χρειάζεται να γνωρίζει κανείς την ανθρωπογεωγραφία του ΣΥΡΙΖΑ για να καταλάβει τι γίνεται.
Οι επιλογές, ας πούμε, του Καλογήρου (του ικανότερου, κατά τη γνώμη μου, στελέχους σήμερα του ΣΥΡΙΖΑ), του Χαρίτση και της Γεροβασίλη σηματοδοτούν το τέλος των φανατικών που μέχρι χθες κατοικοέδρευαν και στο ίδιο το Μαξίμου.
Κατά τη γνώμη μου, είναι επίσης προφανές ότι δεν βρισκόμαστε μακριά από μια συριζαϊκή 18η Μπρυμαίρ που θα οδηγήσει στο καινούργιο κομματικό νόμισμα.
Στο οποίο από τη μία πλευρά θα αναγράφεται «Δημοκρατία του ΣΥΡΙΖΑ» και από την άλλη «Αυτοκράτορας Αλέξιος».kourdistoportocali.com